eski oturduğum semt daha böyle kasaba gibi biyerdi herkes birbirini tanırdı. bi kaç ay önce taşındık bütün arkadaşlarım eski semtimde kaldı her gece sitede dışarı çıkardım olmadı kahve içmeye falan biyerlere giderdim. arabam vardı. en olmadı sahile iner üç beş tur atardım. şuan taşındığım semtte tanıdık kimse yok. arabayı sattık. artık tek arabayla idare ediyoruz. annemler kullanıyo onu. zaten e-5 in kenarındayız metrobus eve 10 adım. ama çok sıkılıyorum be kardeş. akşama kadar evdeyim. okula gidiyorum ama ders saatim az olduğu için haftada 3 gun falan gidiyorum. diğer günler evdeyim. arada bir tek başıma starbaksa gider kahve sigara yapıp ne kadar yalnız olduğumu düşünürdüm. şimdi sigarayı bırakmaya çalıştığım için onuda yapmak istemiyorum. bi gidiyim spor yapıyım diyorum yok kalkamıyorum yerimden. uyuyorum pc başındayım müzik filan dinliyorum. resmen yalnızlıktan ölücem arkadaşlar. özellikle son bir aydır kimse arayıp sormaz oldu. ünide ikinci senem haala adamakıllı bi çevrem yok herkes birbiriyle arkadaş ama gruplaşma var aq sınıfında. kulube falanda girmedim belki iki sosyalleşirdim ne biliyim. bi tane yakın arkadaşım var onla takılıp duruyoruz. oda benim gibi insanlara zor güvenen önce soğuk davranan ama yakınlaştıkça dünyanın en eğlenceli insanı olabilen biri. uzun süredir birisini seviyorum ama bana o gözle bakmıyo zaten onun bakacağı tipte değilim. uzun süredir onu sevdiğim için ssevgilimde yok. allah tam olarak belamı vermiş durumda.

bana öneri verin konu ciddili yoksa antidepresanlara başlıcam tekrardan

biyardım edin be

upupupupup