Dişlerimi sıkarak, tırnaklarımı etime geçirerek ve yalnızca ağlarken içimi dökebilmeyi öğrettiler bana. Artık kendime değil, başkalarına zarar verebilmeyi diliyorum.
Bu acı geçmiyormuş meğer.

Ağlamak değil bu. Can acısı hiç değil. Düpedüz ayakta ölüm bizim ki. Ah ulan! Can kalmadı. Hala!

Dizlerimi döverek değil, göğsümü parçalayarak ağlamak istiyorum.

içimde her geçen gün daha çok büyüyen bir oyuk ve onunla yaşamak zorunda olmanın verdiği bedbaht’lık var ben de. Göğsümün içerisinde beni böyle çekilmez kılan şey neyse onu alıp yok etmek istiyorum. Ama lütfen. Ne diye kimseye duyuramıyorum sesimi? Alenen bağırıyordum oysa..

Başımı omuzuna koyabileceğim bir adama hala denk gelebilmiş değilim. Ve sanıyorum ki yalnızca çok sevmiş insanlar sevdiceğini koklayarak öpebiliyor. Biz o şerefe nail olamayanlardanız. Geriye kalanlar sunni teneffüs.

Daha dün akşam yok olmak istemiştim. Ya şimdi? Hala değişmedi bir şey.

Bir başına ağlamaklar. Havalar bile güzelleştiremedi bizi.

Saat 13:33

Senin yaptığın şey, bacakları olmayan bir insana, nasıl hızlıca koştuğunu coşkuyla anlatmaya benziyor. Anlamadın mı? Dön bir bak ne yazdım! Alışkanlıktan da çıkıyor, yoldan da çıkabiliyor pekala insan. Kendine dönüyor, beğenmiyor da kusacak yer arıyor. Ellerim ne yazacağını biliyor da bağımsız hareket ediyor sanki. Bak durmuyor! Ve hala! Aynısı. Değişmedi. Yazmamalıyım sırf bu sebeple. içimde biriken ne varsa çoğalmalı, daha büyük, daha da büyük, en büyük acıya ben sahip olmalıyım.

Umut.
Hep umut. Umut, erkeğin üstünde güzel duruyor yalnızca.
Umut. Ne güzel isim. Ama sadece bir isim. Mutsuz değil de umut’suz. Neydim şimdi? Mutsuz? Yoo hayır! Sadece umutsuz. Yazdım say. Paragraf başına geçiyorum şimdi.

Saat 13:37

Gün hala Cuma. Ve hala geçmiş değil. Daha günün orta yerindeyiz ama ben çarçabuk bitsin istiyorum. Yok olmak istediğim çok zaman oluyor ancak o da olmuyor. Olmuyor!
Hiç.
Hiç.
Olmuyor.
Olmadı.
Bak hala!

Bipolar bozukluk. içi uçlu duygu durumu. iki zıt, ruh hali. Halilik.
Hepsi geçti iç içe. içim içime geçti. Tam şuan. içe içe geçelim. Tut elimi.

Bak!
Yine .
Geçmedi.
Hala.

Hiç sevmediğim, duymaktan haz etmediğim parçaları dinlerken buluyorum kendimi. Ne garip. Daha günün ortası. Zamanın geçip gitmesini sağlayacak bir şeyler lazım bana.

Saat 10:10

Biri beni düşünüyor olsa gerek. Mış! Miş! Muş!

Bulutların üzerine uzanıp bütün yorgunluğunu atmak isteyenler bir araya gelip bağımsızlığımızı ilan edelim desem kimse yanımda olmayacak. Şuanda da yanımda kimse yok. ileride de olmaması pek muhtemel. Haktır da!

Neyi istiyordu insan? Neyi diliyordu, başı yastığa değdiği anda? Ne diye akşamın kör karanlıklarında gün içinde sağa sola savuşturduklarımız tepemize üşüşüyordu? Anlam neye yüklenmeliydi ki? Kimi en çok sevmeliydi? Sorular, sorular. Cevapları başkasında olan sorular. Ne zor. Or ve mide bulandırıcı. Tanrım!

Toparlan, değil. Herkes geçiyor bu süreçten değil, inan ki geçiyorlar değil, yine mi diye yapılan dönüşler hiç değil. Hadi ama! Kendi haline bırakılmak istiyor insan. Dilediğin yerde dilediğince ağlamak istiyorsun. Komşular ne der kaygısı olmadan. Yanlış anlama/anlaşılma kaygıları olmadan. Ama en çok sevilmek istiyorsun. Ölsünler istiyorsun sevginden. Ölsünler. Hepsi. Herkes.
Herkes ölmesin tabi!

Yaklaş az. Gördün mü gözlerini? Yüzü hep gözlerinin önündeydi oysa.
Nasıl unuttun sahi?
Neyi unuttun sen?
Aptalsın sen.

Aniden aklıma gelip sonrasında dökülürüm dediğim her şeyi unutuyorum. Adil değil. Unuttuğum çok şey var. Perşembe sandığım günler cumaya çıkıyor mesela. Dur arayayım bi, dediğim kimseyi aramıyorum da. Arayamıyorum. Kimi arıyordum ben?

Bi’saniye.