Daha 5.sınıfa gidiyordum o zamanlar. Okuldada şenlik gibi birşey vardı sanırsam.Biz hiç kaçırmazdık şenlikleri sudan elma çıkarma, yoğurttan yüzük bulma gibi dandik oyunlara katılır ödül olarak dandik okuma kitapları kazanır onlarla mutlu olurduk. Tabi ben ilk kez o zamanlar arkadaşın değil dostun önemli olduğunu anladım. Neyse başlıyorum;
Eskiden bizim sınıfta bi çocuk vardı.Ama çocuğu görseniz o zamanlar dayak delisi edersiniz. Yanımda suluğumu getiriyodum hep kırardı. Tenefüste bizle uğraşırdı. Kızlara sataşırdı, tebeşirleri kırardı falan.Çok yaramaz diye bunu öğlenci devreye attılar. Tabi şenlik ortak.Biz şenlikden yorulmuşuz okulun arkasında oturuyoruz. Baktım bu çocuk geliyor arkasında yeni sınıfından kendi gibi tipler-anlayın işte kendi gibi yaramaz-.Çocuk selam verdi bizde verdik. Samimi samimi davranıyor falan. Merak ettim nerden geliyor bu samimiyet. Küçüklüğümden beri bu çocuktan çok çekti bizim sınıf bide hiç birşey olmamış gibi gelip konuşuyor arkadaşlarıda ölmesine az kalmış yavru ceylana bakan akbaba gibi bakıyor bize. Kaptım bu çocuk bişey peşinde. Neyse boş sorun çıkarmayım dedim.Az zaman geçti baktım bunlar benim yanımda oturan cocuğa vurup gülüyor. Sınıf öğretmenimde bizi hep tembihlerdi kendi aranızda kavga etmeyin size karışana birlik olun diye.Çok severim sınıf öğretmenimi çok emeği var üstümde. Kalktım vurdum bu çocuğa sen kime karışıyon diye.Çocuk yerde kaldı burnu kanıyor bendede birkaç yıllık birikmiş öfke. Ulan bunun yanındaki çocuklar bana dalmazmı. Heryerden yumruk yiyorum bende durmadan tekme savuruyorum etrafa.O gün çok pis dayak yemiştim. Kıyafetlerim falan yeniydi. Ayağıma zincirle vurdukları için topallaya topallaya gitmiştim eve. Annem görünce ağladı beni Babamda sinirden okulu bastı ben size nasıl emanet ediyim diye çocuğu bağırıyor. Okuldan atıldı bu çocuk.Ama ben sevinemedim beyler.O çocuk okuldan atıldı,ben kendimi yedirtmedim kimseye ama sevinemedim. Sebebi neydi biliyormusunuz.O gün ben o çocuğu korumaya çalıştığımda, koruduğum çocuk dahil hepsinin beni bırakıp kaçmasıydı. Hepsi iyi gün dostuydu.5 Sene beraber okumuştum ben onlarla biri bile ben orda dayak yerken yardım etmemişti.Ben o çocuklarla mezun olana kadar konuşmadım zaten ertesi gün yüzüme bile bakmadılar.O günden beri Dost diyebileceğim adamlar sayılıdır beyler. Sizede önerim doğru kişilerle takılın, sizin verdiğiniz değeri size verenle takılın, sonu dayak olsa bile yanınızda dayak diyen çocukla takılın o çocuk şaka bile olsa size zarar vermez. Kendi "Dost"larımdan biliyorum. Arkadaş gelip geçicidir Dost ise kalıcıdır.Şahsen ben dostum dediğim adama bişey olsa ailesine bile ben bakarım o da benim aileme bakar eminim.iyi dostlar edinin beyler sırf sizi güldürüyor diye yalandan arkadaşlıklar değil.