arifin sokakları

Soluk mavi boyalarının yer yer döküldüğü, koltuk derisinin yırtılıp kauçuğunun görüldüğü eski yapım bir mobileti birkaç denemenin ardından yokuş aşağı bırakmayı denedi Arif. Birkaç metre gittikten sonra çirkin bir motor sesi duyuldu. Havada kara bulutların olduğunu gören Arif, yağmur yağma ihtimaline karşı hazırlıksız olmasına kızdı. Üzerinde kahverengi eski bir mont vardı. Kahveci Ruşen’in eskisiydi bu mont.

Ruşen yenisini alınca, garibandır, kimi kimsesi yoktur diyerek eski montu Arif’e vermişti. Arif’in kalacak bir yeri olmadığından geceleri Ruşen’in kahvehanesinde kalır, sabah da kimse gelmeden ocağın altını açar, çay suyunu koyar ve eski mobiletini alır çıkardı. Arif’in ne iş yaptığını kimse bilmezdi mahallede. Gün içerisinde de pek uğramazdı zaten mahalleye.

Pek merak eden de olmazdı Arif’i mahallenin eskileri tanırdı Arif’i. Onlar da alışıktı bu duruma, mahallede yeni olanlar ise Arif’i tanımadığından dolayı hiç merak etmezlerdi. Yeşil, mavi, kareli gömleğinin cebinde her zaman birkaç tek sigarası olurdu, Tütüncü Rıza’nın yanına uğrar sardığı hazır sigara paketini alır giderdi, parası olunca üç-dört paket alıp zula ederdi mobiletin torpidosuna.
Arif hayatın bütün sıradanlığına daha bir sıradanlık katarak her zaman gittiği çamlığa giderdi, varoş mahallelerin bile olmadığı çamlık teselli gibiydi Arif için. Gözü gibi baktığı mobiletini dağa taşa vurmaktansa buraya gitmeyi tercih ederdi. Alışkanlıktı bu onun için, sabahleyin çıkar akşama kadar gelmezdi. Çamlıkta illaki birileri vardı, çoğu zaman ortam arkadaşları olurdu burada. Tepeye çıkmayıp çamlığın eteklerine yakın bir yerde oturmayı tercih ederlerdi ortam arkadaşları da.

Arif geldiğinde çoktan cıgaraları sarmış dönmeye başlamış olurlardı. Yüzleri kirden görünmez, sesleri cıgaradan anlaşılmaz, bedenleri uyuşukluktan hareket etmez arkadaşlar, Çingene mahallesinin gençleri. Şekilsiz suratları, söyleyeceklerini sanki baştan yalanlıyor gibiydi. Cıgaralar döner, kelimeler gittikçe seyrelir, bakışlar donardı. Kimisi derme çatma bir gecekonduda televizyonun karşısında bulurken kendisini; kimi akşam eve gelip televizyonun karşısında bulurdu kendini. Arif’in hikâyesi çok farklıydı, sıradan insanın hayalleri de sıradan olurdu. Gizli kalmış bir öykünün bilinmeyen kahramanı Arif, en olmadık zamanlara gider en olmadık zamanda bulurdu kendisini. Çarşaf çarşaf dumanların arasında birileri mutlaka ona eşlik ederdi. Kâh sinsi bir sırıtış kâh samimî bir tokat kâh bir kadın memesi. Cıgarayı alır yüzük parmağıyla orta parmağının arasına sıkıştırır, derin bir nefes aldıktan sonra cıgaranın külüne bakar gülümseyerek yanındakine verirdi. Gülümseyişinde eski bir fotoğrafa lanet eder gibi bir ilenç olurdu hep.

Yağmurun yağacak olmasına bir çocuğun babasına kızması gibi bir sitemle öfkelenen Arif, montu sırtına giymedi. Kollarını önden sokup, rüzgarın etkisini kesebileceğini düşündü. ilginç bir fotoğraftı bu, bir isyan gibiydi sanki montu giyişi, top oynayan çocuklar güldü önce, sonra anlamsız bakışlar gezdi Arif’in üstünde. Senelerdir gördükleri bu adamı ilk kez fark edenler bile olmuştu. Sonuçta insanlar alışılmış en ufak detayların bile değişmesine tahammülsüzdü. Arif ters giydiği montuyla mobileti sürdü, sokak aralarında yeni bir şey görmüş insan şaşkınlıklarını geçti önce, ardından otobanın sakinleşmesini bekledi, fırsatını bulduğu en uygun zamanda karşıya geçti. Meraklı ve alaycı bakışlar çoktan unutmuştu bile Arif’i. Belki aralarından birkaçı eve gidince hatırlayıp alay etmişti. Kalıcı bir iz bırakmayı başaramamıştı Arif. Hem insanlar üzerinde kalıcı bir iz bırakmak istemiyordu ki. Aksine onlar tarafından hiç hatırlanmamak istiyordu.

Küçük insan belleğinin kuvvetli hafızası vardı. Bütün ağıtları, manileri, türküleri tutan bu bellek küçücük Arif’i o kocaman belleğe neden almazdı ki? En azından bir espriye ya da alaya konu olsa da hatırlanmış olmaz mıydı? Montunun fermuarı bozuk birine “Arif gibi giymişsin montunu da!” diyerek bir alaya konu olamayacak kadar küçük müydü Arif?