aranızda hayatının insanını bulup kaybeden

basima iki defa geldi. aslinda iki defa geldigi icin insanin dogasi geregi nankorluk ve ikiyuzlulukle var oldugu gercegini kabul ettim. farkettigim bir baska sey ise ikincisinin ilkine gore daha acili ve dayanmasinin guc olusu. muhmetelen bunun nedeni de yasitlarinin hayatlarini kurup coluk cocuga karistigini gormenin verdigi endise ve telas. zaman malesef her seyi unutturuyor. ufak tefek seyler kaliyor elde. bazen de oyle saplantilar oluyor ki gordugun her seyi onunla iliskilendirmeye basliyorsun. eski bir takvim yapragi gordugunde acaba o tarihte ne yapiyorduk diyorsun. bir süre gözlerinin sızlamasi disinda hic bir seyi hissetmiyorsun. aklinda surekli iki soru oluyor neden ve nasil. hangisini once sorman gerektigini dahi bilemiyorsun.

hayat ister istemez yeni kadinlar ya da erkekler var diyor. bu dusunce ilk baslarda mideni bulandiriyor. beraber kullandiginiz esyalari bir baskasiyla paylasamayan sen bir sure sonra bedenini bir baskasina sunuyorsun. ilk seferi kotu oluyor ama nankör insan ruhu ona da alısıyorü hemen kendini avutuyorsun o da yapıyordur diye. ama icindeki o kucucuk saf cocuk "ya yapmiyor seni bekliyorsa" dedigi anda yine sızlamaya baslıyor gozlerin ve burnun. bunu muhtemelen bir kaç kez yasayacaksin. doya doya ağla. yanındaki beden kimse ona sarıl ve agla, umarim olgun birisidir o da sana sarılır.

bu konuyla ilgili yazacak cok sey var. ama hayat iste yasaniyor, kimseye ayni yerden esmiyor rüzgar. kimimizin kaderi bizim gibi kuzey cepheli iste, yagmur, ruzgar, soguk. basini eğip yuruyeceksin, hayat var yasanacak.

aynen beni tarif ettin panpa bravo