Aradaki günleri klagib geçirdim. Dışarı çıktım bir ara Deniz ile Peste yendim iddaa olarak bir şeyler alacaktı o sırada geçtiğimiz kolye falan satan dükkandan, bana bir bileklik aldı. Üzerinde baykuş simgesi vardı bilekliğin. Hoşuma gittiği için bir tane de kız modeli olanından aldım. Öykü'ye hediye edecektim.

Pazartesi günü sabahtan okulda kendi sınıfımın sırası yerine onların sırasına geçtim, istiklal marşı okunurken. istiklal marşını okuduktan sonra onun sınıfına kadar birlikte gittik. Daha sonra ertesi tenefüs Deniz, Öykü ile aynı sınıfta olan sevgilisinin yanına giderken ben de Deniz'in yanındaymış gibi Öykü'nün sınıfına gittim. Deniz Ben ve Ayça(sevgilisi) muhabbet ederken, birden arka sıradan Öykü adımı seslendi. Kafamı çevirip ona baktım, üstünde sabahki kalın hırkanın yerinde daha ince siyah bir hırka vardı, ayağında ise mor ayakkabısı, etek boyu dizinin biraz üstünde idi ve siyah bir çorap giymişti. Beyaz tenli olduğu için siyah bir şey giyince çok yakışıyordu. Gidip yanına oturdum. Biraz öyle normal konuştuk muhabbet sohbet ettik. Bana Nazım Hikmet'in memleketimden insan manzaraları adlı kitabını verdi, ardından bir kitap daha çıkardı. Bak bunu aldım dedi. Onunla konuşurken bahsettiğim kitaptı. Ernst Mayr'ın Evrim Nedir kitabı. Beni dinlediğini görmek hoşuma gitmişti. Teşekkür edip aldım ve ona sarıldım ama arkadaşça bir sarılmaydı. Kitaptan bir kaç şiiri ona okuduktan sonra tekrardan teşekkür ettim. Ve onu kızdırmak için Atsız veya Yahya Kemal daha iyidir bilesin dedim. Ulan bu kıza gittikçe tutuluyordum. Başka kim sevdiği kız ile, kafiyenin gerekliliği ve önemi üzerinde konuşabilirdi ki. Dersleri öyle geçirdim. Öğle arasında bu sefer kitap okumak yerine yanına geldim. Kitaptan 1-2 tane daha şiir seçip birlikte okuduk ve konuştuk onunla iken her şey daha eğlenceli geliyordu.

Sonraki tenefüslerde yanına uğramadım. Çıkışta biraz gözlerim onu aradı. Üstünde ince hırkası vardı. Koşarak diğer insanların arasıdan onun yanına gittim. Birlikte biraz yürüdük ve günlük konuşmalar yaptık. Seninle iken zamanın nasıl geçtiğini farkedemiyorum dedi. Ben de dedim. Bir sessizlik oldu. Sessizliği içimden gelen anlık bir cesaret ile "Öykü" diyerek böldüm. "Efendim" dedi. "Sana bir şey vermek istiyorum" dedim ve çantamdan bilekliği çıkardım ve ona uzattım. "Bu ne" diye sordu. "Baykuş dedim. Bilgelik Tanrıçası Athena'nın simgesidir. Sana seninle bu kadar güzel zaman geçirdiğim için bir hediye almak istedim ancak senin kadar güzel bir şey bulamadım" Tabii ki yalan söylüyordum. Ama devam ettim "Daha sonra sana seni temsil eden bir şey almak geldi aklıma ve ben de bunu buldum." Kolumu sıyırıp bilekliği gösterdim, "Bunu da seni kendime hatırlatmak için aldım." dedim. Gülümseyip elimden bilekliği aldı ve bana sarıldı. Biraz daha yürüdükten sonra üşüdüğünü farkettim. Hemen ardından çantasını kontrol etti ve kafasını kaldırıp "Bulldoser ya hırkamı unutmuşum" dedi. Hemen hırkamı çıkarıp verdim. Hırkasını alana kadar onda durmasını söyledim. Daha sonra evine bırakıp, zütüm dona dona eve döndüm.

https://www.youtube.com/watch?v=gbCFTuKxJTU

Babam geldi ertesi gün. Evi toparladım ondan önce, içki şişelerini, sigaraları falan işte.

Öykü aklıma geldikçe utanıyordum kendimden. Almina ile ilgili her şeyi yok edecektim. Defterini yakacak ondan ayrılacaktım. Gittim defteri almaya yatağımı kaldırdığımda defteri yerinde bulamadım. içimden bir gibtir çektim. Tüylerim ürperdi. Odamın her yerini aradım hiçbir yerde yoktu. Neredeydi. Ertesi gün babama yoklama alınmıyor diyerek okula gitmedim. Öykü aradı. Evinin önünde olduğunu, yarım saat sonra yola çıkacaklarını defterimi almamı söyledi. Dışarı çıktım. Babama dahi haber vermeden. Gözlerimden yaşlar aka aka koştum. Onu suçlamıştım günlerce. Kendime kızdım. Yanına gittiğimde, gidip ona sarıldım. Ailesinin orada olması umurumda değildi. Onun da gözleri dolmuştu "Teşekkür ederim bulldoser" dedi "Yaşattığın her şey için" Uzattı defterimi, aldım. Arkasını döndü, bindi arabaya. Ellerim titriyordu. Hareket edemedim. Gözlerimden yaşlar dökülürken. Arabanın kontağı sanki kalbime sokulmuş bir bıçakmışçasına çevrildi. Oturdum kaldırıma. Önce o gitti. Ardından da kırmızı bir kamyon onunla ilgili her şeyi aldı zütürdü. Kaldım orada. Defterden düşen yaprağı aldım. Gözlerimden yaşlar döküldü sayfanın üstüne.

"Bulldoser, seni hep sevdim. Olmuyor dediğim de bile. Beni sevmemiştin hiç biliyorum. Ona rağmen ben mutlu olayım diye mutlu taklidi yaptın. Bir daha aşık oldum sana bunu öğrendiğimde. Evet senden nefret ettim belki sana onlarca küfür ettim. Ama hayatımın en güzel anlarını seninle yaşadım. Hayatımın en güzel anıydı o göğsünde yattığım an. Seninle birlikte yeniden doğdum ben bulldoser. Sen bana karşı aynılarını hissetmesen bile ben seni ölecek ve öldürecek kadar çok sevdim. Bunları yüzüne söylemeye cesaretim olmadı hiç. Olmayacakta. Benden sonra okuyacaksın bu yazıyı. Çünkü gözlerine bakarken sana söyleme cesaretim olmaz bunları. Belki hiç okumazsın. Bilmem. Bana yaşattığın her şey için teşekkür ederim."

Ağlayarak geri koydum içine yaprağı. Beni seven bir kalbi kırmıştım. Kendime sövdüm aylarca bundan sonra. Her aklıma geldiğinde gözlerim doldu. Geri yazamadım ona bir daha. Gücüm de, yüzüm de yoktu ya zaten ona seni seviyorum demeye. içimde büyüttüm aşkımı. Sevmedim ondan sonra kimseyi. Bir yerde rast gelmek için dua ediyorum her akşam Allah'a. Ama sanmam. Şanssız değilim, insan kendi şansını yaratırmış derler ya ben elimdeki tek şansı da kullandım.

Kimse için üzülmemeniz dileği ile hayırlı akşamlar beyler. Bir entry daha var ama kötü oldum. Onu da sonra girerim. Allah'a emanet olun.