arabistan da saklı kalan sır anlatıyorum

http://ccc.incisozluk.cc/...%B1yorum/@ates%20kes%20la

devam etcem beyler...

1.8.2012 final yapıyoruz...

sonuna geldik.

olum ciddiyim lan zütümden ter akıyor şuan korkudan... her an bir şey olacak korkusuyla yaşamaktan bıktım. can güvenliğim yok. devletin kurumlarına da gidemedim. onlar çünkü her yerde. eğer anlatırsam ve aranızdan bi kaç kişi bunu yayarsa hiç değilse belki birileri koruma altına alabilir beni. ya da ne biliyim hiç değilse öleceksem de ölmeden anlatmak istiyorum ve herkesin bilmesini istiyorum.

Yıl 1995 siyasi olayların tavan yaptığı dönemlerden biri... Babam siyasi olaylara girdiği için başı çok derde girmişti. şehir şehir dolaşıyorduk. her gittiğimiz yerde bir sorun bir bela bizi buluyordu. sonunda babam yurt dışına taşınmamız gerektiğini anlattı bize. o zamanlar daha 10 yaşındayım... sebebini bilmiyorum ama arabistan'a gideceğimizi söyledi. her şey hazırdı... ağlıyordum, arkadaşlarımdan, okulumdan, sevdiklerimden birer birer ayrılıyordum... nedense hep büyüklerin yaptığını çocuklar çeker... ama artık geri dönüşü yoktu. babam kararlıydı. ağlasam da sızlasam da arabistan'a gitmiştik. hiçbir şey türkiye'deki gibi değildi. hiç alışamamıştım. 1 ay hiç evden dışarı çıkmamıştım. Türkiye den arkadaşlarım olan Ömer ve Kuzey'i özlüyordum... Ömer küçük yaşta annesini içip içip döven babasını gece uykusunda öldürmüş bir çocuktu. aynı yaştaydık. hepimiz 15 temmuz doğumluyduk. o yüzden kendimize yengeçler derdik. içeri alınmıştı ömer çok az görüyordum. kuzey ise babasını silahlı saldırı da kaybetmiş bir çocuktu. hepimizin ortak kaderi babalarımızın siyasi suçlu olmasıydı. ancak hepimizin görüşleri farklıydı. çünkü babanız neyse oydunuz o yaşlarda. arabistan da hiç arkadaşım olmamıştı. gideli 2 aya yakın olmuştu ama dillerini bilmediğim bir yığın çocuk dolanıyordu. çok yalnız hissediyordum kendimi.

çok sıcak olan bu ülke beni deli etmeye yetiyordu. okul filan hikaye burda kimsenin taktığı yoktu. zaten okul demeye bin şahit gerekir. Türkiye'nin okulları bile kat kat iyiydi. böyle bir hayat geçirmeye başlamıştım. yaşım ilerledikce dillerini öğrenmeye kültürlerine alışmaya çalıştım.

yıl 2005 artık 20 yaşına gelmişim... arkeoloji ile ilgileniyorum... türkiye'ye dönmeyi de çok istiyordum. ancak sürekli bir şeyler mani çıkıyordu. özellikle orda aşık olduğum kız sürekli beni engelliyordu. ne elini tutabilmişim ne de yüzünü görebilmişim ama gözleri o kadar güzeldi ki ne zaman onu görsem kalbim çok değişik atıyordu. insan böyle nasıl aşık olur demeyin, bu ülkede yaşasaydınız anlardınız...

aklımda sürekli ömer ile kuzey var... onları o kadar çok özlemişim ki merak içindeyim ne yapıyorlar acaba diye düşünmeden kendimi alamıyorum.

beyler çok geç yazıyorum biliyorum ama beni anlamanızı istiyorum amk... daha ötesi yok. en baştan anlatmalıyım ki olaylar anlaşılsın... bi kere anlatma fırsatını yakalamışken bunu iyi değerlendirmeliyim.

telnoloji ilerledikce arabistan'a ne kadar geçte gelse bu yine onlara ulaşma imkanım vardı. amcamın ölmesi üzerine türkiye'ye gelmemle her şey değişti. arkeolog olmuşum ama iş bulmak için zütümü yırtıyorum amk arabistanında... gerçi türkiye de bile hala bu mesleğe pek ilgi yok. türkiye'ye gelir gelmez yemişim amcasını aga zaten hiç sevmezdim gavatı. babamı bu işlere bulaştıran hep oydu. kısaca hayatımı giben adam buydu diyebilirim. bir şekilde kuzey ile ömer'e ulaşmaya çalıştım. gittiğim ilk gün bir başka çocukluk arkadaşımı gördüm. konuştuk, dertleştik neyse ömer ile kuzey'i sordum ona... dükkan açtılar ikisi dedi... nerde diye sordum... hemen 2 sokak ötesini tarif etti. gittiğimde bir mobilya dükkanı gördüm ve içeri müşteri gibi girdim. ilk başta tanıyamadılar ama ben ilk görüşte tanımıştım amk...

ama şakayı fazla uzatamadım çünkü çok özlemiştim binleri...

anladıkları zaman öyle bir sarılmıştık ki birbirimize, 5 dk hiç bırakmamıştık birbirimizi... oturup dertleştik. işleri iyi gidiyormuş... kendilerini toparlamaya çalışmışlar. toparlamışlarda. ama sanki hep bir şeyler ekgibmiş gibi bir halleri vardı. hayatta hiç istedikleri olmamış gibi, hep mutsuz ve yarım kalmışlar gibi, benim gibi bakıyorlardı kısaca...

kuzey, olum bu amk ülkesinden uzaklaşmak gitmek istiyorum. nereye olursa olsun. bak sen ne güzel yaptın giderek. dedi. niye lan dedim amk ülkesinde bir tak yok. en önemlisi siz yoksunuz lan dedim.

ömer, kuzey haklı olum. unutamıyorum bu ülkede bu şehirde her şey bana çocukluğumuzu hatırlatıyor. tekrar eski günlerdeki gibi bir temiz sayfa açmalıyız. dedi.

o zaman anlamıştım ki bu binler benle birlikte arabistan'a gelmek istiyor. çünkü unutamıyorlar amk geçmişi unutmak için her şeyi yaparlar bunlar. farklı ülke unutturmayacağını bile bile gitmek isterler...

olum dedim siz orda yapamazsınız bak aşırı bir baskı içerisindesin...

muallakler aynı anda "bize her yer teksas " dedi amk.

sonra uzun uzun kahkahalar... bütün olaylar aniden gelişti. dönerken yanımda onlar da vardı.

uçaktan indiğimiz an başladı tuhaflıklar. sanki biri bizi bekliyormuş gibi hissettik. hepimiz de yanı şeyi hissettik. bir adam sürekli bize bakıyordu. anlam veremedik. zaten pek üstünde de durmadık... eve doğru yola koyulmuştuk. telefonum çaldı... açtım. çok katı ve tırıklı bir ses " 9 bin 647" dedi... " ne diyon amk" diyip telefonu kapattım. yanlış numaradır diye fazla giblemedim.

ilk gün yorgunluğu ile dinlendik yarın kalkıp biraz arabistan'ı gezdirdim bu binlere... ama sanki arabistan o gün çok farklıydı ve giderken duvarlarda çok garip anlamsız arapça yazılar görüyorduk. bunlardan biri çok dikkatimi çekmişti. "وسيتم الكشف عن أسرار في" sır gün yüzüne çıkacak gibi gibindirik bir anlamı vardı.

araplar çıldırmış olmalı diye düşündüm.

647 9000 sayısını bu kez de farklı bir duvarda görmüştüm. ilk başta çağrışım yapmamıştı ama ilerleyen zamanlarda ne demek istediklerini daha iyi anlıyordum. bunlar aylak aylak dolaşıyordu. zaten bu ülkenin insanı tembeldi. üstüne bir de sıcak eklenince yatmaktan başka bir iş gelmiyordu elimizden.

en sonunda telefonum çaldı. açtım. bir iş teklifi gelmişti. sonunda amk şehrinde işimi yapabilecektim. devlet tarafından her izin hazırlanmış sadece kazı yapacak usta ellere ihtiyaç vardı.

amelelik kısmı kuzey ile ömer'e kalıyordu. ben işin yorumlama kısmını üstlenmiştim.

yola koyulduk tekrar. zaten sıcak bu sıcakta bir de kazı mı yapcaz amk? ama ne yapalım mecburduk. giderken benim kızı gördüm. mavi ve büyük gözleriyle baktı ve hemen yüzümü çevirdi. bizimkiler bana bakıp, arap kızlarının kalbini mi çaldın lan diye güzel bir dalga geçtiler... neyse biz yolumuza devam ettik. kazı yerine geldiğimizde... bizden hariç 3 arap arkeolog daha vardı.

işimize başladık. genellikle her şeyi kontrol etmeye çalışan bunlardı. sanki sürekli biz kazalım biz çıkaralım havalarındaydılar. bu zamana kadar bu tip insanlarla hiç karşılaşmamıştım amk. birine bakarsın da hani ters bi şeyler hissedersin ya.. işte onlar bu tiplerdi.

kazıya başladık bi gib çıktığı yok. kaz babam kaz. mesleğimden nefret ettim o an... gibtirip bırakıp gidecektim nerdeyse. eve geldik... herkes yorgun bi vaziyette yataklarına uzandı. mal mal konuşuyoruz...

ömer dedi aga bura islamın doğudu topraklar. ister misiniz kazı yaparken tarihi bir belge bulalım dıbına koyalım ortalığın.

neden olmasın olum dedim. her şey olabilir. dışarıda bir gürültü 2 genç kavga ediyordu. sallamadık. uyuya kalmıştık üçümüzde. ancak bir ses ile irkildim.

sanki biri homurdanıyor gibiydi... bizim muallaklerden biridir diye düşündüm ama kesilmiyordu. kaldırdım milleti olum bu ses ne dedim?

ne sesi dediler? ses kesilmişti... olum korkutma gece gece elin memleketinde amk dediler yatmaya devam ettiler.

beyler olayları kısa kısa anlatıyorum şimdi @114 gibi salak salak sorularla gelemyin.

onlar yatmaya devam etmişlerdi ama emindim böyle bir ses duyduğuma neyse dedim yatmaya devam ettim. ancak 2 dk sonra yine aynı ses sanki birini boğuyorlarmış gibi... ilgilenmeyim dedim ama ses gittikçe kulağıma daha çok gibiyordu. yükseliyordu. kalktım elimi yüzümü yıkadım.

tekrar yatağıma uzandım.

ve uyuya kalmışım...

sabah kalktığımda üstümde bir yorgunluk vardı. başım felaket bir şekilde ağrıyordu...

yatakta kalmıştım öyle. hareket edemiyordum sanki. kendime zorda olsa geldim. bizim muallakler daha yatıyordu...

kaldırdım olum kalkın daha işimiz var. gidip halledelim şunu dedim.

kalktılar hazırlandılar. tekrar yola koyulduk...

benim kızı yine gördüm... bu sefer sabah çok erkendi sokaklarda kimse yoktu...

intihar gibi olsada kolundan tutup çektim köşeye... gözlerinin içine baktım. hiçbir tepki vermedi. peçesini kaldırdım yüzüne baktım... ay parçası gibiydi. olum çok güzeldi... gülümsedi. kapattı hemen peçesini koşa koşa gitti.

arabistan daki en büyük heycan buydu amk... idama kadar yolu var.

hangi cesaretle yaptıysam hala anlamıyorum.

ama yüzünü görmeden, sesini duymadan sadece gözlerine vurulduğum birine dokunmak benim en doğal hakkımdı.

gördükten sonra dilim damağım kurudu. şaşkın bir vaziyette yürümeye devam ettim.

arap kızlarının hepsi güzeldi ama bu kız farklıydı aga. bu kız çok farklıydı.

zaten arabistan da bir kız peçesini açıp size yüzünü göstermişse, sizi namusu olarak görmüş demektir.

çoğu genç gizli gizli yapar bunu.

ne kadar yasaklarsan yasakla insan ihtiyacıdır.

bir şekilde yaparlar ruhun bile duymaz.

kazı yerine varmıştık... bu kadar macera yeterdi. artık işimize dönem vakti. sıkıcı olan işimize...

başladık tekrardan kazı yapmaya...

o gün daha bi istekli çalışıyordum. ip çıkmaya başladı. kimseye seslenmeden kazıya devam ettim amk ip çıksa nolur çıkmasa nolur.

ancak ip yapış yapıştı. sanki bir sıvı gibi bir şey dökmüşlerdi üzerine...

etrafını kazıdım. yumak halinde sarılmış bir ip gördüm. hafif kaldırdım ipleri içinde az çok seçilen deri parçası yazılı arapça bir metin vardı...

çok heycanlanmıştım...

sonunda bir şeyler bulabilmiştik.

ancak tam "buldum" diye bağıracaktım ki... az ilerde çalışan arapları görünce vazgeçtim.

yaptığımın suç olduğunu bile bile çantama attım...

kazıya devam ettim...

akşam eve geldiğimiz zaman bulduğum parçayı ortaya koyarak işte bu beyler dedim.

bu ne lan dediler...

olum kazıda buldum orda yavşak araplar yüzünden bahsetmedim. siz de biliyorsunuz ki araplara güven olmaz...

hepsi masanın etrafına toplandı...

çıkar olum şu ipleri görelim şunu dediler...

olum belli olmaz önemli bir metindir giberler belamızı tırsıyorum filan dedim...

la giberim nerden bilecekler filan dediler...

ipleri yavaş yavaş söktük...

üzeri yapış yapış olan deriye zarar gelmesin diye ince ince aldık yapışkanları...

karşımızda net bir arapça metin vardı. eski arapçaydı. noktalamalar filan daha yoktu.

elimizdeki imkanlar belgenin yaşını ölçmek için yeterli değildi...

ancak yazılanları ben bile zor okuyordum. işin ehli birine gitmesi gerekirdi ki çözülsün...

ancak bu riski göze alamazdık. devlet yetkililerine bırakmak istemiyordum.

çünkü islamın doğduğu topraklarda bütün müsşlümanları ilgilendiren bir şeyi araplara bırakamazdım...

saçma geliyor belki ama o zamanlar öyle düşünüyorduk...

bu işi kendimiz çözmeliydik...

ama yarını heycanla bekliyordum...

çünkü daha çok belge bulabilirdik.

gece yatarken aklıma acaba bu arapların da bizden sakladığı bir şeyler var mı diye geliyordu...

yorgun olduğumuzdan hemen uykuya daldık.

ancak yine aynı ses ile irkildim... bu sefer bir şeyler anlatmaya çalışıyordu sanki...

korktumuştum, anlamıyordum, bizimkileri o korkuyla kaldırdım ses kesildi...

bizimkiler beni o an deli snamış olabilirler.

yat olum dediler yattık...