aldığım kararları tam manasıyla gene uygulayamadım ama olsun en azından bir yerlerden başladım. Canım da sıkılıyor hafiften, kendi başıma kalmaktan hem korkuyorum hem de bu durumdayken birileriyle konuşurken mutsuzluğum yüzlerinde okunacak diye korkuyorum. hem ben kanka çok kötüyüm amk falan diyemem ki, gibeyim böyle hayatı deyip kestirip atarım ya da attığımı sanarım zaten ondan sonra da irdelenmez irdelense de benden yana bir şey çıkmaz. ha bi de bu haldeyken tutup da ev babası gibi göremiyorum mesela kendimi, ya da bir kızı sevemem. yani bir yandan hayata tutunmaya çalışırken diğer yandan bir hatun eli tutamam, onun da hayattan koparacağımdan korkuyorum. aslında çok öenmli değil benim için bir insana kötülük etmiş olmak ama ne bileyim seversem şayet sırf ona kötülük etmemek için yanında bile kalmam mesela. 2. sınıf bir fahişenin kollarında uyanmak, seveceğim kadınla uzanıp yıldızlı bir akşamda yıldızları izlemekten daha insani geliyor artık bana. değişiyorum gittikçe ve ben dahi ayak uyduramaz hale geldim kendime. umarım kendimi öldürmem en azından haklı bir gerekçe uğruna öldürürüm kendimi. tutup da hayatta bir amacım yok yeaaa diyerek kendimi öldürme fikri bile midemi bulandırıyor.

ölmek düşüncesi iyiden iyiye sarıyor beni. inancımı sorguladıkça tanrının var olmayacağına daha çok iman eder oldum. zamanım daralıyor gibi. aslında bir bakıma iyi de, azıcık da olsa kıymetini anlar oldum zamanın. keşke diyorum babam ağladığım için bana bigiblet almasaydı, beni çalıştırıp o bigibleti öyle alsaydı. savaşmadan her şeye sahip oldum tek o kız hariç. gerçi o kıza emek de harcamadım tabi uykusuz geçen günler falan sayılmıyorsa ne de olsa o bunların hiç birinden haberdar olmadı. kız mevzusu da bu işte 10 yıl önce aptal bir çocukluk aşkı sonrası yok yani ergen aşık modunda değilim. sadece sahip olmadığım tek şey oydu ve sanırım ondan dolayı halen daha onu unutamaz oldum. çok korkak yetiştirilmeseydim belki de kızın karşısına geçer çatır çatır anlatırdım ama anlatamadım. hayatım boyunca korkak oldum lise hariç, ergenliğin verdiği cesaret vardı sanırım. gerçi kavga etmedim bi kaç kere dışında ama bi namım vardı. ne nam ama kırılgan bir oyuncak gibiydim iyi ki farkında değildiler. gittikçe başarısız da oluyorum ne bileyim artık kaldıramaz oldum bunu. konsantre olamıyorum ki başarılı olabileyim. son çare tıbbi yardım sanırım yoksa yiyip bitirecem kendimi. kafam çok karışık, karşıdan karşıya geçerken bir arabanın bana vurması ihtimalini düşünüyorum ne mutlu oluyorum ne korkuyorum. hissizce kalakalıyorum, neden yaşıyorsun sorusu çınlayıp duruyor. eskiden bir kurtarıcının gelme ihtimaline iman ederdim o da bitti. sanırım kurtarıcı diye aradığım kişi bizatihi benim ama benden de ne köy olur ne de kasaba ama denemek istiyorum aslında. savaşmak istiyorum ama bir neden lazım. bulmam lazım o nedeni, çok geç olmadan.

yaz sadece yaz

ilgi manyağı bir bin olduğumu farkeder oldum bu aralar. insanların ilgisini çekmek için, yalan söylemişim kendimi olmadığım biri gibi göstermişim falan. ne ahmaklık ama sonunda kimse gene kalmadı bense yalanlarımla baş başa kaldım. artık ne olursa olsun yalan söylememe kararı aldım, insanları artık kandırmayacağım. gerçi kandırmak derken onların işine geliyordu amk vakitleri iyi geçiyordu farklı şeyler duyuyorlardı tek farkla onlar gerçek olduğunu zannederken hepsi koca bir yalandı. kimsenin ilgisine de ihtiyaç duymuyorum artık ama bunu yazarken dahi burada bunu neden paylaşıyorum sorusu geliyor hemen aklıma. hayır ilgi çekmek için falan değil içimi boşaltmak için. insanlar aa barzo diye biri neler yazmış desin diye değil ya da bu istekle yazıyorum ama fazlaca bastırdığım bir duygu olduğu için şu anlık o duygunun farkında değilim. aman ne çok düşündüm gene gereksizce rahatlıyorum ve bence fazlasıyla yeterli. sabaha kadar çalıştıktan sonra yarın yorucu bir gün geçirecem ertesi günse en yoğun gün olacak sonraki 3-4 gün fazlasıyla rahatım. umarım bu sefer de elime yüzüme bulaştırmam her şeyi.

insanlardan duyduğum en ufak bir eleştiri ya da başarısızlıklarım hakkındaki ufak bir ima bile beni çileden çıkarmaya yetmeye başladı. ben kimsenin başarısını, başarısızlığını sormuyorum ya da irdelemiyorum size ne benim yaptıklarımından. hayır sizin gibi olmayacağım, sizin hayatınıza hiç bir şekilde karışmayacağım, gram gibimde değil hatalarınız, başarılarınız bana ne amk. çabuk sinirleniyorum, kendimi dizginlemeliyim ha bir de insanlarla iletişim kuramamada bildiğin çağ atlıyorum bu sıralar, en iyisi muhabbeti stabil tutup kaçabildiğim kadar kendime kaçmak. hadi bakalım ne olacak.

kendim yalan söylememek konusunda anlaşınca insanların en ufak, en masum yalanlarına dahi tahammül edemez oldum. sanırım bunca sene kendime boşuna yüklenmiştim, insanların benden aşağı kalır yanı yok yalan ve korkaklık konusunda. yalnız halen daha bir yerlerde bir şeylerin beni onlardan ayırdığını düşünüyorum. onu bulmam lazım sanırım ondan sonra işler biraz daha rayına oturacak. ha son olarak biraz daha dingin ve kendime olan güvenimin arttığını hissediyorum henüz çok çok düşük bir seviyede ama olumlu en azından. oturup mal mal düşünmek yerine bi şeylerle uğraşmanın da faydası oluyor, bi şeylerle uğraşmaya devam etmeliyim.

Kendimle o kadar ilgiliyim ki insanların ölüyor olması, sömürülüyor olması ya da bilmem ne oldukları zerre umurumda değil. Van'da 4 yaşındaki ölü çocuğunu sırtında taşıyan adamın dramı artık o kadar trajedik gelmiyor mesela ben yıllardır içimde ölü bir çocuk taşıyorum. Bilmem kimin yaptığı başarılar da beni ilgilendirmiyor mesela ben de bunca başarısızlığa, kayba rağmen öldürmemişsem kendimi bundan büyük başarı göremiyorum. dedim ya ben ben ben başkası yok benim için. vatan için halkım için ya da bilmem ne için ölmek de saçma geliyor bana, ben yoksam hiçbiri yok o yüzden ölmem bi şey kazandırmıyor bu sözde değerlere. tabi bu kadar benlik duygusuna sahip olup da insanlara muhtaç kalmak, başarısız olmak koyuyor bana. anlaşılmak da istemiyorum mesela, insanların böyle çabalara girmelerini de anlamıyorum. hayır kendini arayamayan insanların birileri hakkında hüküm vermesi kadar saçma şey mi olur. hele konu bensem bu beni daha da deli ediyor. pes etmemem lazım, mücadele etmem lazım don kişot gibi. yel değirmenleriyle kavga edip ejderha öldürüyormuş gibi davranmalıyım yoksa bu basit hayata katlanamayacağım.

reserved

"kolay olan ölümdür, akla gelir" benim gibi kolaya alışan biri için ölüm düşüncesi elbette kaçınılmaz olacaktır. gerçi o kadar korkağım ki kendimi öldürme cesaretini hiç bir zaman gösteremeyeceğim, bunun da bilincindeyim. tek yaptığım bir nevi kendimi tehdit etmek. bak yaşayamazsan şayet adam gibi elinden alırım hayatı gibi bi şey. kendime dahi böyle davranırken ailem benden nasıl aile babası olmamı bekleyebilir ki, ya da hangi akla hizmet benden insanlara yararlı olmak için çalışmamı beklerler ki. insanlar kaçıyor olmamı da yanlış anlıyorlar, hayır olur da onlarda da farkındalık oluştururum diye korkuyorum. kimseyi daldığı uykudan kaldırmaya hakkım yok. neden insanlara tanrının olmadığını, aslında hiç kimsenin umurunda olmadığını falan anlatıp da durdum ki. saçmalık işte başka da bir şey değil. benim gibi dibe vurmalarını istedim sanırım içten içe. kötü biriyim evet, yıllarca iyi biri olduğumu düşünüp durdum hayır ben harekete geçmekten dahi korkan özünde kötü ama bir şey yapamadığı iyi gibi görünen biriydim. elimde süper bir güç olsa insanları kurtarmakla zaman harcamazdım mesela. ne bileyim güzel bir kadını becermek için kullanırdım ya da insanları öldürürüm. neyse farazi boyutlara girmeye gerek yok, elimdeki sıradan saçma sapan işlerle meşgul olmaya çalışmak zorundayım. en ufak başarısızlığa dahi tahammülüm yok artık! başarısız olmayı eskiden insanlar dillendirmesin diye istemezdim şimdi ise kendimi iyi hissetmek için istiyorum. korkarım sonunda insanları ezmek için çalışmaya başlayacağım. bilmiyorum kafam çok karışık, bildiğim her doğru yanlış her doğru da yalan gibi. kurtarmam lazım kendimi, yoksa beni benim elimden tanrı dahi kurtaramayacak. ne büyük laflar ediyorum öyle eskisi gibi hayır yalan söylüyorum, bir tak yapacağım yok kendime. bildiğim tek şey artık böyle yaşamak istemediğim ve bu yaşam şeklinin bana korku verdiği.

Reserved

her şey daha da kötüye gidiyor. kontrol edemediğim o kadar şey var ki. sanırım hafiften paranoya da başladı, sanki kontrol edemediğim her şey benim daha da dibe batmam için en kötü sonuçları yaratıyor. tüm ipler elimde olsun istiyorum bunun da yolu mümkün mertebe çalışmaktan geçtiğini de biliyorum ama maalesef o kadar çalışkan bir insan değilim. azıcık zekam var onu da olaylardan sıyrılmak için, günü kurtarmak için kullanıyorum. tabiatım bu amk ne yapabilirim. tamam biliyorum karar vermiştim, ucuz oyunlar artık yoktu bunda sorun yok asıl problem elimdeki tek koz olan günü kurtara kozunu da kullanmayınca ortada kalakalmam öylece. zihnime söz geçiremiyorum, daha fazla hissiz daha fazla umursamaz oldum. günlerdir tek bir arkadaşla iki kelam da etmedim. gırgır şamata da olmayınca hayatın ciddiliğini daha fazla idrak ediyorum. böylesi daha zor ama benim için daha iyi. salt bir yalnızlıkla bir şeyleri başardıktan sonra insanların içine adam akıllı karışabilirim yoksa bu halimle insanların arasına karışmak bana sadece acı verir ötesi olmaz. ha bir de rezerve alanlar olmuş, bence bu yazdıklarımdan alabileceğiniz herhangi bir şey yok. içimdekileri kusarak hayatta kalmaya çalışıyorum yani bu dönemde yani öyle beklenti içinde olmayın oo neler yazacak acaba diye. deli saçması aptalca şeyler işte. uzun tutmak da işime geliyor aslında, insanların sıkılıp yarıda bırakmalarını istiyorum okuduklarımı. ha şu da söylenebilir ne gibime yazıyorsun o halde bunları buraya. şu yüzden yazıyorum, içimde tutmak istemiyorum hiç bir şeyi ve bunu yapabileceğim en iyi yer burası. pc ye yazamam beni tanıyan birinin yazdıklarımı görme ihtimaline karşı. ne bileyim buraya yazınca sank hiç tanımadığın birine mektup yazıyormuşsun hissi de oluşuyor bende sanırım en önemli etken bu. aklıma gelmişken blog mu tutsam acaba yok lan en iyisi bura. devam ederim ben buradan.

özürlü galiba beyler dalga geçmeyin

ne diyor bu amk liselsi

kafka nın atmacalı bir hiyayesi vardır ya ilk okuduğumda pek anlam verememiştim sanırım şimdi anlamlandırabiliyorum o hikayeyi. her şey jerkes 4 bir yandan geliyor ama ben ayağa kalkacak, kendimi koruyabilecek durumda hissetmiyorum kendimi. bana yardıma gelecek kimse de yok ki olmasın da. bazı anlar hiç bir şey yapmak istemiyorum ne bileyim nefes almak dahi angarya gelebiliyor ama bazı anlar da o kadar çok şey yapmak istiyorum ki hiç bir şey yapamıyorum. sanırım her şey benim bir şey yapmamam üzerine kurulmuş yoksa bu kadar boş bir insan olabilmenin başka bir açıklaması olabilir mi? oturup saatlerce hayal kurduğum günlerden miras biraz da sanırım bu tembelliğim. o kadar çok olmayacak şey hayal ettim ki sonunda her şey çok basit kaldı ve şu anki beni yarattı. umarım ayağa kalkabilirim. son olarak kendime sormaya devam ediyorum kimim ben ve neden yaşıyorum? umarım bu iki sorunun cevabını ölmeden bulurum ki varsa bir cevabı.

hiç bir şey için geç değil. uzun uzadıya yazmaya gerek yok bu konuda. şahlanma zamanı ne de olsa, bu uyuşukluk artık ihanet olmaya başladı benim için. kendime ihanet edemem artık.

bugün gene yaşayamadım :/

olmuyor amk elimi nereye atsam orası kuruyor. arkamda o kadar büyük bir pislik bırakmışım ki temizlemeye çalıştıkça kirlendiğimi hissediyorum. bunda bu işi tek başıma yapmam ve yaparken de amaçsızca yapmaya çalışmam eklenince katlanılması daha da zor oluyor. kararlıyım diyemiyorum ama kararlı olmaya çalışıyorum diyebilirim. yaşamak istiyorum ulan yaşamak. bundan kastettiğim lüks bir yaşam kadınlar vs değil hatta mutlu bir yaşam da istemiyorum. anlamlı bir yaşam istiyorum, neyi ne zaman niçin yaptığımı bilmek istiyorum. artık amaçsızca bir şey yapmak istemiyorum.

bugün daha iyi gibi, hayat amacı bulacam diye mal gibi teknikler bulup uyguluyorum umarım bi şeyler bulurum. ilerleme var gibi. bu arada çikolata yiyecem artık sürekli sütlü çikolata falan iyi gelebilirmiş öyle diyorlar bakacaz. her şeye açığım, yeter ki bi ışık görebileyim ufak da olsa.

Sezen Aksu'nun bir parçasında geçiyor ya hani, ne kadar az yol almışım ne kadar az yolun başındaymışım diye. insanın diline dolanır bir söz, melodi her neyse işte, benim sanki ruhuma dolanmış o sözler o melodi. Çok çaresiz hissediyorum, korkuyorum o anlarda. Önümde yüzlerce yol varmış da oturup kendime üzülüyormuşum gibi geliyor. Bu sefer de kendime kızıyorum neden harekete geçmiyorum diye. O kadar çok düşünüyorum ki yola koyulamıyorum bir türlü. Bir yerlerden başlamak lazım. Bazı arkadaşların bana yoldan çıkmışsın dediği aklıma geldi, hayır ben yol arıyorum kendime demiştim anlamamışlardı. Anlasınlar diye de söylememiştim, ne bileyim artistlik olsun diye falan söylemiştim. Şimdi bu durumdayım gülsem mi ağlasam mı. Bir kız arkadaş istediğimi farkettim ama beni anlayacak falan diye değil, onunlayken sınırsız saçmalamak istiyorum. Ne bileyim beni çözmeyle uğraşmasın mesela ya da değiştirmeye çalışmasın. Sevmesin de isterse ama beni olduğum gibi kabul etsin. Sonra böyle birini bulamayacağımı bildiğim için bu hayatı nasıl tek başıma daha fazla uzatabilirim diye düşünüyorum. Sanırım iyice yalnız, huysuz biri oldum çıktım sonunda. Kalabalıklar içinde yalnız olmaktan falan bahsetmiyorum, bildiğin salt bir yalnızlıktan söz ediyorum. Birilerine ihtiyaç duyunca dizi izliyorum, uğraşacak bi şeyler arıyorum bulamayınca kötü oluyor bulunca da kötü oluyor. Hani diyor ya Ağaçkakan "yalnızlık hoş değil, kalabalık kötü" diye hah işte öyle oluyor. Bakalım ileriki günlerde kendime sadık kalmaya devam edecem mi yoksa ihanete devam mı edecem. Umarım kendime gelirim azıcık da olsa. Arada yazmak isteyen olursa ortaya bir şeyler yazarsa sevineceğimi farkettim, yazın arkadaşlar siz de bi şeyler ama akıl verme, nasihat üzerine değil de ne bileyim içinizden geldiği gibi yazın ya da ne bileyim gibinizin keyfine takılın siz bilirsiniz.