aptallıklarımı anlatıyorum beyler

Kısa boylu, boyunsuz ve bir kömürlük kadar kapkara olanı, parmağının ucuyla açıkça beni işaret ederek olayları özetliyor:
“Tam bir zütoğlanı bu, tam! Şu kıza yer verdi, verirken de kıpkırmızı oldu mahcubiyetinden. Ama kız ne yaptı? Elbette şu karizmatik oğlanı tercih etti. Çok kısa bir süredir aşk yaşıyorlar ve her şeyi de şu zütoğlanına borçlular. ileride erkek çocukları olursa zütoğlanı koyarlar adını da. Hey Allahım! Ne komik! Hey, çok komik bu! Tanrım bu dünyadaki her şey çok komik, annemin bir fahişe olması bile komik. Ama en komiği de… Ha huh ha... ”

ilk aşkımdan bahsetmek istiyorum. ilkokul dördüncü sınıfta vurulmuştum ona galiba, adeta birdenbire. O ise en yakın arkadaşlarımdan birine, Lütfi’ye âşıktı. Lütfi de ona âşıktı. O sıralar, o halde ikisinin arasında benim ne işim var, diye sormuyordum kendime. Sorsam bile cevap bulamazdım buna. Çünkü bir zütoğlanı olduğumdan, kızların da osuruyor olduğundan habersiz olduğum kadar habersizdim.

başka bir anımı daha paylaşmak istiyorum panpalar.. dinleyenler bana yeter ben de anlattıkça rahatlıyorum kendime geliyorum.. evet yeni bir olaya başlıyoruz:

Reserved

Reserved

işte üç hafta önce otobüste şu yukarıda anlattıklarıma benzer şeyler geçti başımdan. Tamamen aynısını nakledememiş olabilirim elbette, ama hiç değilse yaşananların ve bende uyandırdıkları izlenimlerin kompleks bir sentezini sunmuş oldum böylece. Aradan zaman geçtikçe ayrıntılardan uzaklaşıyor insan. Yine de kesin detaylar bulunur her zaman. O akşam eve döndüğümde kendimi sıkı bir zütoğlanı gibi hissettiğimden eminim.

Otobüs durduğu anda kafama bir cisim daha geldi. Hemen döndüm aynı yöne baktım ve sanırım suratımın görünüşüyle karşılaşınca daha fazla dayanamadılar. Bastılar kahkahayı. Birbirlerini tırmalıyorlardı keyiften. Ben sinirle onlara bakarken, üç beş silgi kalem daha attılar kafama. Birisi sivilceme isabet etti, çok canım yandı. Birdenbire bütün otobüsün kahkahalarla sarsıldığını gördüm. Şoför sağa çekmiş, motoru istop etmiş katıla katıla gülüyordu bana. Sırtımdan terler boşanarak indim otobüsten. Sadece o ikisi, karizmatik dangalakla taze sevgilisi dönüp bakmamışlardı bana ve buna tüm kahkahalardan çok içerlemiştim doğrusu. Öylesine dalıp gitmişlerdi mutlu yaşamlarına. Vay gidi!

STOP tuşuna basar basmaz kafama bir cisim isabet etti. Bir silgi olabilirdi bu, ya da onun gibi bir şey. Kim atmış olabilir acaba diye bir an bile düşünmeye gerek duymadan, şu üç it yavrusunun olduğu yöne baktım. Üçü de masumca, gayet sessizce dikiliyorlardı sarsılan otobüsün ortasında. Şaşırdım. Nasıl olmuştu da… Eğer bunlar değilse kim atmıştı kafama bu silgiyi?

yüzümü bin kurularından çevirip bizim çifte yöneldim. Bir de ne göreyim? Karizmatik dangalak kolunu kızın boynuna dolamış ve böylece omuzların sıkıştırma etkisinden kurtulabilmişler. Mutlular. Ve dönüp bana zütoğlanlığımı iyice perçinleyeyim diye teşekkür bile etmiyorlar. Neyse, diye geçiriyorum içimden kendimi avuturcasına, belki de hakikaten sıkışmamak için atmıştır kolunu kızın sırtına. inecekleri duraklar gelince vedalaşıp inerler ve bir daha da hiç görüşmezler. Ey, hayat! Kendimi kandırıyordum.

Zayıf, uzun boylu olan:
“Haklısın dostum, züt suratına baktıkça şu herifin gülesim geliyor, üstelik sizi de dürtesim geliyor, kısacası sizi dürterek gülesim geliyor. Ve şüphesiz gülüyorum da, evet. Hiç durmadan gülüyoruz. Hiç durmadan gülen huur çocuklarıyız biz. Hey, bi saniye! Şuna bakın sivilcesi şişmiş, kocaman olmuş, patlayacak, kaçalım! Ha ha ha... ”
Sarışın, tombul olanı:
“Ha ha ha... Zuhaha... ”
Kısa boylu, boyunsuz ve kapkara olanı:
“Zuhaha... Ha ha ha... ”
Zayıf, uzun boylu olanı:
“Ha ha ha... Zuhaha... ”

belki muhabbet böyle değildi ama özeti buydu panpalar..

fil hakıkatına mukabil güzel kardeşim

lan hiç bir otobuste boyle bi muhabbet dönmez ne yazdın amk.. " kusra bakmayın omuzlarım çok geniştir" " aman hoşuma gitti güven geldi" de gibtir git gerçekçi bişeyler salla

Her yaşananda kendimi analiz ediyor, bilinmeyen özelliklerimle karşılaşıyor ve zütoğlanlığının prensipleriyle tanışıyorum: zütolmaya dayanamamak! zütolmaktan başka bir şey yaptığım yok oysa. Pek çelişik görünebilir ama yakından bakınca hiç de öyle değil. Bir mahkumun demir parmaklıklara dayanamaması gibi...

Ne olur ne olmaz diye yer verdiğim hanımın başında dikildim. Karizmatik dangalağın yanına oturmasını sağlamıştım kendi ellerimle. Ah, ne taka yer veriyorum sanki! Yaşlı biri olsa vermezdim yer falan! Ah ne zütoğlanıyım ben! Somurtuk ve gururlu bir zütoğlanı olarak, parlayan sivilcemi göstere göstere otursaydım ya orada. Kızın suratına bakmaksızın, onun zor durumuyla ilgilenmeksizin züt gibi otursaydım ne vardı sanki. Bakalım o zaman şu karizmatik dangalak yer verecek miydi hanımefendiye? Ah aptal kafam ah! Ah züt suratım ah! Bakalım o zaman tanışabilecekler miydi!

TEŞEKKÜr ederi... ” Genç hanımın teşekküründe fark edilir bir düşüş yaşandı. Olayı dışarıdan izlesem, ‘wuhuuu! Kıza bak, bir zütoğlanı karşısında boş yere minnettar olmaya çalışıyor…’ diye acımasızca düşünür ve zütoğlanına katıla katıla gülerdim. Neyse, yeniden olaya gireyim: Teşekkürdeki düşüş, suratıma bakmasıyla, tam da teşekkürün yarısında suratıma bakmasıyla ilişkilendirilebilir miydi acaba? Şaka mı yapıyorum ben! Kinaye mi yapıyorum! ilişkilendirilmek ne kelime, direk bununla açıklanabilir dense yeridir.

Kızın üstündeyim, gövdelerimizin her bir parçası, her fırsatta diğerine dokunup dokunup çekiliyor. Gözler kapalı, daha iyi odaklanmak için, hayvanlaşmak için, gözler epeyce anlamlı anıyı çağrıştırır bakarken, bu nedenle kapamalı onları, soyutlanmak için, saplanmak için… Öylesine temas kesilmişim ki, adeta bütün bedenim bir erkeklik organına dönüşmüş.

Soyunmadık. Üzerindeyim ama ağırlığımı vermiyorum komple. Cinsel organlarımızın dışında en aktif yerlerimiz dudaklarımız hâlâ ve acemi parmaklarımız. Gözler söndürülmüş. işte şu temas, ferre-film seyretmekten farklı kılıyor işi. ferre-film izlerken bütün kontrol gözlerde olur ve monitörü ya da klavyeyi okşama alışkanlığı olanları saymazsak ‘temas’ sıfır demektir. Monitörden yansıyan şehvetli görüntülerle zihnimiz arasında, elbette gözler aracılığıyla, sihirli bir bağ kurulmuş durumda. Kediden, köpekten ayrılan yanımız bu. Belki de hayvanlardan en büyük farkımız ferre-film seyrediyor, seyretmek istiyor oluşumuzdur. Bir hayvan da aşk yaşar, sonrasında karşı cinsiyle bedensel olarak bağlantı kurar, bir insan da yapar bunu. Ama ferre-film seyretmek bambaşka şeyler barındırır içinde: insanlığımızı, iç organlarımız epey benzese de hayvanlardan farkımızı…

Parmaklarımı saçlarının arasında usulca gezdirmeye başladım, diğer elim ise onun elini incitmeden sıkarak yepyeni sinyaller iletiyor ona. Ne onun için ne de benim için bir ilk değildi bu ve yine de dudaklarımız o tahrik edici saflığı korumaya çalışarak yanaştı ötekininkine; kafalarımız 3-5 derece civarında bir açıyla sağa doğru yatıyor(bu eğim sayesinde, tecrübeli olanlarımız hemen anlamıştır, burunlarımızın oluşturabileceği engeli devre dışı bırakmış olduk).

Özledim seni kız,” dedim, üç kelimeye hem saflığımı hem cinsel arzumu hem de ikili oyunumuzdaki sıramı savmış olmamın rahatlığını yükleyerek.
“Ben de,” dedi ya da sadece gülümsemekle yetindi, her ikisi de aynı anlama gelir, aynı göreve hizmet eder…

Kızın konuşması bitince ya da ikimizi de rahatsız edecek kadar seyrekleşince elini ellerimin arasına aldım, ilk hamle benden gelmiş oldu böylelikle. Bekledim.
“Ne bakıyorsun öyle!” dedi sesinin en tatlı yeriyle, dilinin, enzimlerle ıslak dilinin uçlarını ufak ufak sallayarak, dudaklarını yarım yamalak büzerek… işte onun adımı da bu, onun sembolik atılımı. Sıra bende.