aptallıklarımı anlatıyorum beyler

Yanımızdan geçenler şöyle düşünüyordu:
“Hey, şu ikisi ne hoş öpüşmekteler falan da ötekine ne oluyor? züt züt oturuyor yanlarında… Ne düşüncesiz bir zütoğlanı bu böyle, çıkıp gitse ya! Ama hayır, sanki onun görevi gibi, evet bu bir zütoğlanlığı…”

heaa caps ver inanak
edit:o değil de sen hasan çolak değilsen bile her şeye rağmen her halükarda harbi harbi züt oğlanısın

Daha bir tuvalet bulup işeyemeden yanımda, kusmuklu çantasıyla beliriverdi. Küfürler yağdırdı. En çok da kaçıp gidişime takılmış, içerlemiş gibi bir hali vardı. Oysa ben hemen işemeliydim. “Şerefsiz, terbiyesiz, mal, geri zekalı, ağzına sıçtımın bebesi…” Küfür ediyor, ayrılmıyor dibimden. Yapıştım yakasına, ittirdim sertçe. Birkaç adım geriledi.

Kız benimle gizli bir işbirliği yapmış mıydı, doğrusu kestiremiyor ve pek önemsemiyordum. Suratım kıpkırmızı olmuştur muhakkak ve terliyordum, çok terliyordum. Terden yapış yapış olmuş kollarımız arasındaki sürtünme katsayısı azaldıkça azgınlığım artıyordu sanki ve azgınlığım arttıkça daha çok terleyebiliyordum.

http://tinyurl.com/tequiladan-pozlar

Kızın çıplak sağ kolu benim çıplak sol koluma sürtünüyor ve tüm mide bulantıma rağmen tahrik olabiliyordum. (Zaten o dönem azgınlığım tavan yapmıştı. Geceleri türlü ferre sitelerde geziniyordum. Genç, yaşlı, zayıf, şişman ayırt etmeden izliyor, dur durak bilmeden gıdıklıyordum tavuğu.)

Tuvaletim gelmişti, mesanem tıka basa dolu. Güneş bu kadar insafsız olmasa, sıkıntım artıyor ve yaşamam zorlaşıyor olmasa mesanem bu kadar yoğun sinyaller vermezdi, biliyorum. Ve mesanem bu denli kıstırmasa beni, güneşin de bu kadar terletmeyeceğini biliyorum. Ama bilmek neye yarıyor ki? Yoğun trafikte otobüsün sürekli sarsılmasına pek bir diyeceğim yok da midem ağzıma gelmeye başlamıştı. Kabahati kendi bedenimde buluyordum bulmasına ya, kabahatin neyde olduğunun da hiç önemi yoktu.

ilk defa otobüste görmüştüm onu. Aslında tam olarak görmek denemez ya buna. Otobüsün itiş kakış kalabalığında istemsizce bir yere oturmuştum ve o yanımdaydı, solumda, pencere kenarında. Güneş ışınları ikimizi de perişan etmeye yetecek bir açıyla vuruyordu cama. Ah, bu bir öykü başlangıcı olabilirdi. Elbette, nasıl bakıldığına bağlı biraz.

Bir keresinde dudaklarım tamamen onun geniş ağzının içindeyken ve o da (galiba mecburen) benim bıyığımı ve cücüğümü emiyorken, çaktırmadan onun ağzına tükürmeye başlamıştım. Yani buna tükürmek denilebilir mi pek bilmiyorum. Ağzımdaki salgıyı biraz biriktirdikten sonra usulca onun kıpırdanan dilinin üzerine bırakıyordum. Yani işlemin tekniği tükürmedeki fiziksel atış aşamasını falan barındırmasa da sırf amacının sebebiyle buna tükürmek denilebileceğini zannediyorum. Belki biraz uğraşsam boğazına doğru fırlatabilirdim ve o zaman daha mı tükürükleşirdi bu tükürük, doğrusu bilmiyorum. Gözleri kapalı olduğu halde kızardı. Anladığından şüphelendim. Kendimi toprak altındaki çürükçüllere benzettim. Onu ise bir cesede… Ağzımdaki enzimle ona yardım ediyordum, doğaya yardım ediyordum, çürümesini hızlandırıyordum. O ise zaten çürümekteydi.

Ama sorun bu değil. Zaten bir sorundan bahsetmek amacında değilim. Onun suratına tükürmek fikrinden de pişman değilim, hayır. Bu değil beni hüzünlendiren. Zaten ‘gerçekten pişman olunabilecek’ nitelikte bir şey yapamayışım değil mi bana sığlığımı duyumsatıp duran! O da bana tükürse vs. Olabilir. Belki de döverdim onu. Zayıf bir ihtimal aslında bu. Zaten hiç dövmedim. Dövmek istemiş olduğuma benzer bir şeyler hatırlıyorum ama esasında bunun bir istek mi yoksa kafamda oluşuveren bir olasılık izlenimi mi olduğuna karar veremiyorum şimdi. isteğin de, değerlendirmenin de etki alanlarının pek geniş oluşu, kararımı imkansız ya da çok çok zor kılıyor galiba.

Ama değil, alakası yok. Anlatmaya çalıştığım da bu ya zaten. O sırada, peşinden ağır hissiyatını getiren utanç verici bir eylemin anısına değil, bilincimde sallanan ve anlamlandıramadığım bir takım algı zerreciklerine doğru haykırıyorum. Bilinç kavrayamıyor, deliriyorum, kaşınıyorum ve tuhaf olan da şu ki, tüm bunlar hiçbir soru sormadığım hiçbir cevap aramadığım halde oluyor. içinde bulunduğum durumun sınırlarımı aştığını, nasıl oluyorsa, derinden hissediyorum.

Biraz da isyan var galiba. Topluma, düzene, futbol kulüplerine falan değil elbette, biçim tutsaklığına isyan. Buna rağmen çoğun sakinimdir. Dışarıdan izleyen birisi her şeyin olağan olduğunu söyler. Ha, bazen ona arkamı dönüp ağlardım da. Ağlayışlarım genellikle boşalmanın ardından merhametin tiksinmeye ağır bastığı zamanlarda gerçekleşirdi. Bazen fark ederdi ağladığımı. Yaptıklarımızın terbiyesizce, ahlaksızca olduğunu düşündüğüm için yani bir nevi pişmanlıktan ağlıyor olduğumu sanıyordu, biliyorum.

Gebertmek istiyorum onu ama asla gebertmeyeceğimi de biliyorum. Üstüne tükürmek, sıçmak, işemek ve haykırarak ağlamak vs(En dayanılmazı da işemek gibi geliyor bana ama nedenini bilmiyorum). içimde sıkışan dalgayı, dışarı, dış dünyaya, benden başka olan bir şeye fırlatmak isteği gibi bir şey sanırım. Ama öylesine öfkeyle ve utanmazca çıksın ki benden, artık benle ilgisi kalmasın, belleğimde hiçbir iz bırakmasın çıkarken, onu çıkarmayı çılgınca arzuladığımı anımsayamayayım bile.

O zaman şöyle düşünesim geliyor: Her ne kadar özne olsam da beni tetikleyen bir de nesneye ihtiyacım var, demek ki onun da payı var. Boşaldığımdaysa, bu tiksinti-merhamet karışımı huzursuzluk ve huysuzluk verici bir güçle çözülüveriyor adeta. Bazen tiksinti yok ediyor merhameti. Yanakları tamamen kan rengi oluncaya dek tokatlamak istiyorum onu o zaman, ya da boynu da incinecek şekilde kulağını hızla yumruklamak. Ama bunlar bana haz vereceğinden değil, kesinlikle haz aramıyorum o sırada; aksine köşeye sıkışmış gibiyim ve bu öldürücü tiksintiden kurtulmanın bir yolu olarak görüyorum sadistliği. Belki bir anda ona acıyabileyim diye...

Kıza bakamıyordum, aslında bakmak da gelmiyordu içimden. Çok geçmeden sağ koluma kocaman bir kadın zütünün dayalı olduğunu fark ettim. Şoför frenledikçe sağ omzum kadının zütüne gömülüyordu. Ne büyük bir züttü o! Sol kolumla ise kızın koluna sürtünmeye devam ettim sanırım.

Her an bayılabilirdim ve tuhaf olan da nedeninin ayrımsayamayacaktım kesinlikle. Güneşten mi, azgınlıktan mı, mide bulantısından mı… Tüm sıkıntılı durumuma rağmen otobüsün yaşadığı tüm sarsıntıları fırsat bilip kadının zütüne doğru yığılmaktan geri duramıyordum. züt! Testislerim zevkten titriyor, mesanem patlayacak gibi oluyordu.

Kızın şişkin, yavan ve kamyon lastiğiyle vurulmuşçasına içine göçük suratı umursanmayı beklercesine geçiyordu gözlerimin önünden. Sanki kız beni epey etkilemişti ve birkaç zaman sonra onu yeniden gördüğümde bir utanç, pişmanlık vs. gibi gereksiz duygulara kapılacakmışım gibi. Oysa alakası yok. Daha sonradan itiraf ettiğine göre (belki de laf olsun diye söylemişti), kustuğumun hemen akabinde benden hoşlanmaya başlamış zaten.

Baktım otobüs bir durakta durmuş, kapısı da açık, fırladım hemen dışarıya. Aslında kızdan kaçtığım yoktu. Bir tuvalet bulup işemeliydim bir an evvel. Üstelik güneş öldürecekti beni. indikten sonra otobüse bakmadım bile. Umurumda değildi hiçbir şey. Ama kızın surat ifadesinin, bakışlarının o anlarda aklımda yer ettiğini hatırlıyorum.

Kıza tam olarak bakamadan (bunun sebebi utanç değildi sanırım, sadece biraz odaklanma problemi yaşıyor olmalıydım), “Gusura…” dedim, “Gusura bakmayın” diyemeyişime sebep yeniden kusacağımı sanmış olup duraklamamdı ama yeniden kusamadım ve gusura bakmayın demek için yeniden konuşamadım. Kız kokmaya başlamıştı. “Ya ben Furkan…” diye kem küm ettim önce. Aslında utandığım falan yoktu. Kız şaşılacak kadar çirkindi. Yalan söylemiştim nedense. Adım Furkan değil ki.

“Gustuu!” diye ufak çapta bağırdı kız şaşkınlıkla. Kustu, yerine ‘gustu’ demesi pek de ilgilendirmemişti beni. Daha sonradan aklıma gelsin diye belleğimin bir tarafına bana çaktırmadan yerleştirilen ayrıntılardan biri olmak özelliğini kazandı işte şimdi. Elimi ağzıma siper ederek yana doğru hapşırır biçimde ‘gusmuştum’ kızın üzerine. Kızın dandik cep telefonunun da tümden kusmuğa bulanması aklımda kalmış hala.