evet beyler bunu ilk defa burda anlatıyorum, daha önce utancımdan kimseye anlatamadım.
bundan birkaç sene önce lisede okurken, bi gece eve geç geldim. baktım asansör bozulmuş, söve söve eve çıkıyorum. 4. kata çıkana kadar telefonla uğraşıyorum, ışık falan da yok her yer karanlık. kapıyı çaldım, o zamanlar uzun postal bot giyiyorum, sırtımı kapıya döndüm ayağımı merdivene koydum bağcıkları çözüyorum. kapı açıldı bir ses "kimsiniz?" dedi, kardeşim kapıyı açtığında hep kimsiniz ya da parola gibisinden şeyler derdi ben de küfrederdim gülüp eğlenirdik. her neyse, kapı açılıp"kimsiniz?" diyince bende "yarramın başı" dedim, güm diye kapı kapandı. hay triplerini gibeyim diyip zili çalmak için kapıya döndüm, bi baktım bu bizim kapı değil aq. çiçekli falan bi kapı. içerden bağırıyor kimsin sen polisi arıcam ben ahmetin eşiyim diye. bu ahmet de apartman yöneticisi ve manyağın teki beyler. uzun boylu kalıplı pos bıyıklı bi adam. teyze ben alt katta oturuyorum özür dilerim lütfen ahmet amcaya bişey demeyin diye yalvardım iki saat, en son "tamam demiycem, özürünü kabul ediyorum git burdan" diyince koşa koşa alt kata indim. senelerdir de kadının yüzüne bakamıyorum..

iyi ki ahmet açmamış kapıyı oracukta gibivercekti mazallah .

Ben ahmetim üst komşusu taku yesin panpa