annesini balicilere öptürenlerin başlığı

Sonra okurum

Ooo zombi alırım 1 dal

Hadi yaz da okuyak

Devam up up

Rezervee

Sonra okurum kesin guzel bisedir suaRez

Rezerveyşın

pREZervatif

Çalıntı diye cugu atiyorum ama seri.

Hadi yapıştır artık

Rezzzzz

Gün 37 – Love Story

Sabahın köründe salondan gelen seslere uyandım. Kontrol etmek için yarı baygın bir şekilde salona geçtim. “Günaydınlar Kenan ağabey. Rahat uyudun mu?” diye selamladı beni dinç bir sesle Erdal. Elinde uzun demir bir çubuk, ucunda ise yağlanmış minik bir peçete parçasıyla silah temizler gibi bir hali vardı.

Yapacak bir şey yoktu. Uykumu henüz almamış olsam da misafirimin karşısına çömeldim ve konuşmaya başladık.

ilk olarak kendi grubundaki Elif’ten bahsetti. Ne kadar güzel ve iyi birisi olduğunu anlattı sanırım. Yorgun zihnim ve dalmış gözlerim “Ağabey, dinlemeyeceksen anlatmayayım…” cümlesiyle kesildi. “Yakın geçmişimizde bir dostumuzu kaybettik. Onun adı da Elif’ti. Zeynep’in yanında bu konuyu açmamanı öneririm.” diye devam ettim. Anladım der gibi kafasını iki kere öne eğdi.

Elif karşılarındaki villalarda oturuyormuş. Daha önceden çoğu kez görmüş. Fakat onun erişilmez olduğunu düşünüyormuş. Oturdukları lüks ev, bindiği son model arabalar ve çevresindeki şımarık çocukları, bizimkini bu düşünceye yöneltmiş.

...

Sitenin dışında bir kere karşılaşmışlar. Kız fark etmemiş bile. O günden sonra bizimkisi umudu kesmiş. Fakat şuan pek fazla seçenekleri yok gibi. Tabi ölülere karşı özel bir fantezileri yoksa. Ama hikaye burada bitmiyor.

“Sözde benden hoşlanıyormuş. Daha öncede beni fark etmiş. Hatta bir ara benimle konuşmayı bile düşünmüş, fakat cesaret edememiş.” derken Erdal’ın gözlerinin parlamaya başladığını fark ettim. Bunları ona söyleyen Elif değil, şuan grubunda bulunan Emine isimli kadınmış. ileride ise Elif ile ilişkilerinin ilerleyeceğini fakat hemen sonrasında büyük bir kopma olacağını söylemiş.

“Grubumuz için güvenli bölgelerin tayin edilmesine yardımcı oluyor. Senin bıraktığın izleri ilk fark ettiğimde o hariç kimse varlığınıza inanmadı. “Herkes öldü.” diye geçiştirdiler. Fakat Emine teyze sizi bulacağımdan, güveneceğimden ve grubumuzu genişleteceğimden bahsetti. “Ölümün eşiğinde karşılaşacaksınız.” demişti. O polis noktası bence bahsettiği yerdi.” diye devam etti Erdal.

...

Emine grup konuşmalarına katılmıyormuş. Bütün bireylerle tek tek görüşüp dilek ve kehanetlerini belirtiyormuş. Erdal’ın anlattıklarına göre şuana kadar hiç silah kullanmamış. Birçok kez büyük ölü gruplarının aralarında kalmalarına rağmen yüzünde korkuya dair hiçbir iz görünmemiş. Erdal şu sözlerle devam etti : “Varlığımız fark edildiğinde ve saldırı olduğunda üstüme fazlasıyla sorumluluk yükleniyor ve bu beni geriyor. Birçok kez sordum Emine teyzeye. Neden? Neden bu kadar rahatsın? Niye eline bir tabanca alıp insanlara yardım etmiyorsun? Bir kere bile cevap alamadım. Yüzündeki kendinden emin gülümseme hariç.”

O esnada Zeynep salonun kapısında belirdi. “Ne kaynatıyorsunuz yine?” dedi ve yanıma oturdu. Ne kadar kaş göz işareti yapıp susturmaya çalışsam da Erdal fark etmedi. Artık Zeynep’te yeni falcımızdan haberdardı.

Geçen sene Elif ile birlikte Beyazıt tarafında bir kafeye gitmişlerdi. Sözde fiyatları çok uygunmuş, kahvesi çok güzelmiş. Birkaç saat sonra Numan “Kenan ben çıkamıyorum. Bizim kızları göz altına almışlar. O gittikleri yerde gizli gizli fal bakılıyormuş. Müsaitsen sen geçebilir misin?” diye mesaj atınca aklım başına gelmişti. Sakın ders alma ama Zeynep, sakın!

...

Erdal’ın bütün enerjisini emene kadar susmadı Zeynep. Nasıl fal bakıyor? Aşk hayatını görüyor mu? Elleri şifalı mıymış? Kahve falı bakıyor mu? Görünüşü nasıl? Ürkütücü mü? Sorular, sorular, sorular… En sonunda kahvaltılık bir şeyler çıkarmak için mutfağa gitti. Erdal yaptığı hatayı anlamış olacak ki yorgun bir ifadeyle “Pardon ağabey. Kadınların falcılara ne kadar düşkün olduğunu unutmuşum.” dedi. içimden bu da sana ders olsun diye geçirirken yüzümde önemli değil demek istercesine bir gülümseme vardı.

Havanın kararmasına yakın Erdal grubuna dönmek için ayrıldı. Kapıyı kapattığım anda Zeynep’i karşımda buldum. Bu bakışı biliyordum. “Çocuğu gönderdiğimize göre baş başa kaldık, öyle mi Kenan Bey?” dedi üzerine geçirdiği gömleğimin düğmelerini açarken.

Şuan saat 23:24, Zeynep hala aynı ifadeyle yanımda uzanıyor. Ben teslim oluyorum sen kaç günlük!

Rez panppa

Gün 39 – Buluşma

Sabah beş gibi uyku bastırdı. Fakat Zeynep’in mırıldanmaları hiç kesilmedi. Belki dönerse susar diye karnını gıdıkladım. Söylenerek sırtını bana döndü. Ses kesilir gibi oldu ama yine başladı. Komodinin çekmecesindeki torbadan iki küçük parça pamuk alıp kulaklarıma soktum. “Oh. Sonunda huzur!” diye düşünürken karın boşluğuma gelen bir darbeyle zıpladım. Artık rüyasında kavga ettiği her neyse yumruğu ben yedim. Zeynep ise “Ne oluyor be?!” diye bağırarak uyandı. Sana anlatmadım sanırım; onu uykusundan uyandırmak, içi ölülerle dolu bir konteynıra balıklama atlamak kadar tehlikeli.

Bir gece Urla’da şezlonglara uzanmış yıldızları izliyorduk. Babası ise arkamızda tepenin kenarında, bir yandan arkadaşlarıyla okey oynuyor, bir yandan da beni gözetliyordu. Dolayısıyla aramızdan bir samanyolu geçerdi. Neyse, konuya odaklanayım.

Çok geçmeden ikimizde esnemeye başladık. Sözde kamp odalarına dönecektik. Fakat oracıkta uyuyakalmışız. Sanırım saat altı gibi tutulmuş bir omuz ile uyandım. Zeynep ise hala uyuyordu. Üstü başı kum içindeydi. Sessizce doğruldum ve omzuna dokunup “Uyan Zeynep. Uyuyakalmışız.” dedim. Cevap vermedi, tekrar denedim. Saniyeler sonra uyandırdığımın Zeynep değil bir dragon olduğunu fark ettim.

...

“Ne uyandırıyorsun? Kahvaltı mı hazırladın? Savaş mı çıktı? Ne oldu adam? Kulağımın dibinde sayıklaya sayıklaya bir hal oldun. Duyanda adımı ezberliyor sanar.”

Afallayıp kaldım. Bu sırada Zeynep’in babası yanımıza geldi ve “Hadi kızım, yukarı.” dedi. Hanımefendi söylenerek toparlandı ve yüzüme bakmadan devam etti.

Karısının ölümünden sonra tek yaşama sebebi olan kızını ondan almaya çalıştığımı düşündüğü için Zafer amca beni hiç sevmezdi. Fakat o gün omzuma elini attı ve “Bakma sen buna. Akşama kadar kendine gelir. Sana da ders olsun. Zeynep’i uyandırmak için güzel bir sebebin olmadığı sürece bunu tekrar deneme genç adam.” dedi gülümseyerek.

O dönemlerde aramız kötüydü, sonrasında ise ortak özelliklerimizin olduğunu fark ettim ve kendi babam kadar sevdim Zafer amcayı. Uzun boylu, beyaz saçlı ve birkaç günlük sakalla gezen bir adamdı. Fazlasıyla karizmatik, kendini dinleten birisiydi.

...

Hızlı yazabilir misin biraz? Meraktan ölücem..

Ama ne acıdır ki zavallı adam bir gün arabasında ölü bulundu. Polis iş anlaşmazlıklarını sebep olarak gösterse de cinayetin peşini hiç bırakmadık. Olaydan bir yıl kadar sonra arabada bulunan parmak izi, Beyoğlu’nda çöp kutusunda bulunan bir silahta çıktı. Polisler kameralardan silahı oraya atan şahsı bulduktan sonra aramalara başladılar. Çok değil, bir hafta sonra bizi arayıp, Vatan Caddesindeki istanbul Emniyet Müdürlüğüne çağırdılar. Kendisini Cinayet Büro Amiri olarak tanıtan bir adam, şahsın suçları itiraf ettiğini söyledi. Bir süre sonra bizi makdıbına çağırıp anlatmaya başladı.

“Şahıs babanızın arabasında ön-sağ koltuğa koyulmuş laptop çantasını ve el freninin yanındaki lüks telefonu görünce camı kırmak istemiş. Fakat olay yeri fazla kalabalık olduğu için babanızın arabaya gelmesini beklemiş. Zafer Bey arabaya bindiğinde hızlı bir şekilde sol-arka koltuktan kendini içeriye atmış. Babanız teslim olmamış ve adama saldırmış. Şahıs ise enselenmekten korktuğu için silahını kullanmış. Sonrasında ise panik olup kendini dışarı atıp koşmaya başlamış. Uzun bir süre evinden dışarı çıkmamış. Dosyanın küçük bir örneğini size ve avukatınıza vereceğim. Kalanı ise şahıs ile birlikte savcılığa gidecek. Prosedürü avukatınızla görüşmeniz gerekiyor.”

Zeynep’in kendine gelmesi yıllar sürdü. Annesini trafik kazasında kaybettikten sonra yaşadığı ikinci trajedi onu çok zorladı. Elif ise onu karanlığın içerisinden çıkaran kişi olmuştu benimle birlikte.

...