annesini balicilere öptürenlerin başlığı

Rez dıbınakoyum rez okuruz bi ara

Hadi amkk

Yeni mod seçiminde namik ve cemil birbirine yakın olduğu için ikisi de mod oldu. Yalnız ortada bir de şöyle bişey vardı. Oy toplamı oy kullanandan fazlaydı.

Rez amk sonra okuyacam. Twd seneryosunu yazmamışsındır inşallah.

Rezervasyon

Hadi amk

Aq okumayın wattpadd den fırlayan buraya geliyor.

Rez pAnpa devam gibmişim çalıntısını panpam paylaşıyo

DEVAM PANPA

rezzzzz

Rezzona

alıntı amk çuğu http://www.incisozluk.com...%C4%B1-ve-zararlar%C4%B1/ gibin bini

pREZarvatif olum fena sardı devam pnp

Mızrağımla taze ölümüzün göğsünde derin bir delik açtım. Sanırım çürümüş kalbinde hala yeterince kan bulunmaktaydı, mızrağımı çektiğim anda göğsünden akmaya başladı. Kanın kokusu ise diğerini tahrik etti. Saniyeler içersinde tecrübeli bey amca yeni çocuğun üzerine saldırdı. Fakat onlara sırtımı dönüp kulübeye giremezdim. Yapmam gerekeni yaptım. Onlar birbirleriyle meşgulken ikisini de mızrağımla sonsuzluğa uğurladım.

Polis kulübesinde küçük bir telsiz buldum. Şarj kutusunun üzerinde duruyordu. Hala cızırtılar geliyordu. Beni duyan birisi olup olmadığını kontrol etmek için telsizi kullandım fakat cevap alamadım.

Telsiz Zeynep : Çok oyalandın. Saat 12:46. Ayrıl oradan artık.

Telsizin durduğu masada iki küçük göz vardı. Birinde orta boy bir mermi kutusu ve benzeri bir telsiz, diğerinde ise onlarca anahtarın takılı olduğu bir anahtarlık. Bulduklarımı çantama atıp kulübeden ayrıldım.

...

Telsiz Kenan : Tekrar görüş alanına giriyorum. Polis noktasına geçiyorum. Üzerinde ne var? Şaka şaka. Ya da vazgeçtim şaka değil. Çamaşır giyiyor musun? Önüm ne durumda?

Telsiz Zeynep : Kuafördekiler apartmanın altına doğru ilerledi. Başka bir şey dikkatlerini çekti herhalde. Karşı binaların altında birkaç çamaşır giymeyen ölü görüyorum fakat senin yolun şuan için temiz. Eve döndüğünde giyip giymediğimi beraber kontrol ederiz yakışıklı, sen işine bak!

Duvarı takip ederek polis noktasının girişine geldim. Daha içeri girmeden bir tane ölü tarafından fark edildim. Üniformalı genç bir çocuktu. Beni gördüğü gibi gürültülü bir şekilde üzerime yürümeye başladı. Onu, bütün siteyi başıma toplamadan durdurmam gerekiyordu.

Telsiz Zeynep : Kenan b kapısının camlarından üç kişi çıktı. Sanırım o tarafa doğru geliyorlar. Seni fark etmiş olmalılar. Çabuk geri dön!

“Şimdi geri dönsem bütün bu orduyu peşimden sürükleyeceğim.” diye düşündüm. Yeterince dikkat çekip onları peşimden biraz daha uzağa sürüklemeliydim. Ben düşüncelere daldığım esnada Zeynep’in sesi gittikçe daha endişeli gelmeye başladı.

...

Telsiz Zeynep : Sana diyorum be adam. Yürüsene! Ne dikiliyorsun orada? Çık oradan!

Telsiz Kenan : Zeynep sakin ol. Bütün hepsini eve sürüklemek istemiyorum. Polis noktasından apartmana süzülmeyi düşünüyorum. Apartmanın sokak kapısından çıkıp hızlıca bizim apartmanımıza dönebilirim. Hiçbiri izimi süremez. Ayrıca biraz sessiz olmanı öneririm. Şuan en az bir silah kadar ses yapıyorsun.

Telsiz Zeynep : Yalvarıyorum geri dön. Apartmanımıza girseler bile onlar gidene kadar çatıda kalırız. Yaptığın şey çok riskli.

Zeynep’e cevap verdikçe konuşmanın uzayacağını ve sonunda beni ikna edeceğini bildiğim için telsizin sesini kıstım. Mızrağımı doğrultup hızlıca polisin üzerine salladım. Karnında minik bir delik açtım. Hemen arkasından boğazına savurduğum darbeyle yere yığıldı. Karımın bahsettiği diğer grup ise gittikçe bana yaklaşmaya başladı. Beni gördükleri için hızları arttı.

...

Yeterince dikkat çekmiştim. Bu saatten sonra birkaç el ateş etmemim kimseye zararı olmazdı. Polis noktasının içine girdiğimde karşımda uzun bir koridor belirdi. Sağlı sollu odaların kimisinin kapısı kapalı kimisinin açık. ilk kapıyı geçtiğimde içerde iki tane polisin dikildiğini gördüm. Beni fark etmediklerini düşündüğüm için hiç duraksamadan devam ettim. ikinci sıradaki kapılardan biri kapalı, diğeri ise aralık şekilde bırakılmıştı. içeriye göz attığımda tek gördüğüm yerlere saçılmış dosyalar ve cam kırıklarıydı. Üçüncü sıraya hiç bakmadan en son sıraya devam ettim. Fakat üçüncü sırada birkaç memur beni fark etti. Kulağıma gelen hırıltılar bunun en büyük göstergesiydi. Son sıranın solundaki kapıdan kafamı sokmamla birlikte geri çekildim. Kapının hemen eşiğindeki ölüyle göz göze geldik. Kapıyı çektim ve kilitledim. Koridora dönüp baktığımda on ölünün peşimde olduğunu fark ettim. Ben Zeynep’i duyamasam da onu merakta bırakmamak için telsizimi ağzıma zütürdüm.

Telsiz Kenan : Beni merak etme, iyiyim. Birazdan apartmanımıza doğru geçeceğim. Beni evde bekle.

Son kapı önümde yarı aralık duruyordu. Yine kapının eşiğinde bir sürpriz ile karşılaşmamak için gerilip tekme attım. Düşündüğüm gibi oldu. Tekme atmam ile birlikte içeride beni yeni bir sürprizin beklediğini fark ettim.

...

Girmek üzere olduğum oda diğerleriyle aynı boyuttaydı fakat eşyaların az olmasından sebep daha büyük duruyordu. iki tane duvara dayalı, üç tanesi yerde, toplam beş ölü içerde beni bekliyordu. Tam karşımda apartmanın içine uzanan bir kapı bulunuyordu. işte bu kapı benim kaçış yolumun başlangıcıydı. Odanın sol tarafında ise küçük bir eşya dolabı bulunuyordu.

Odaya benden önce silahım girdi. Kelle başı tek kurşun hakkım vardı. O yüzden bana yaklaşmalarına müsaade ettim. Bir tane ıska hariç hepsini sırayla hepsini etkisiz hale getirdim. Yerdekilerden biri hareketsiz olmasına rağmen onu da boş geçmedim. Bugün şanssız günüm olduğunu kaçış yoluma uzanan kapının kilitli olduğunu fark edince anladım. Adrenalin tavan yapmış olacak ki saniyede milyon tane şey düşünüyordum. ikinci polis kulübesinde bulduğum anahtarların arasından biri elbet bunu açacaktı. Fakat fazla zamanımın olmadığı yeterince açıktı.

Dört tane anahtar denedim. ilk üçü kilide oturmadı bile, sonuncusu ise oturdu fakat kapıyı açmadı. En azından artık anahtarın neye benzediğine dair tahmin yürütebiliyordum. Sırasıyla birkaç anahtar daha denedim. “Hadi ama açıl artık!” diye söylenirken odanın kapısında bir kadın belirdi. Beni gördüğü gibi çığlıklarla üzerime koşmaya başladı. Aynı taktiği uygulayacaktım. Fakat kuş beyinli yerdeki leşlerden birine takılıp yere yığıldı. Bu da beynine küçük bir mermi monte etmemi kolaylaştırdı.

...

Sanırım onuncu anahtarı denerken kapının arkasında birinin olduğunu fark ettim. Kapıya iki kere yumruk atıldı. Yüksek bir tonla “Oradaki her kimsen burası çok sıcak ve gittikçe daha da ısınıyor. Kapıyı açmama yardım et yoksa emin ol bu yamyamlardan birine dönüşürsem ilk senin tadına bakacağım.” diye seslendim. Cevap gelmedi. O esnada üç tane polis kapının eşiğine hırıltılarla birlikte geldi. Anahtarı bırakıp onlara yöneldim ve ateş ettim. Her birinin öldüğüne emin olduktan sonra kafamı kapıdan dışarıya çıkardım. Doğruca bana gelen yedi tane ölü daha saydım. Korkusuzca üzerlerine ilerleyip tek tek kafalarına nişan almaya başladım. Geriye bir kadın iki polis kalmıştı. En yakınımdaki kadına nişan aldım ve tetiği çektim. Kadın kanlar içersinde yere yığılsa da şimdi başka bir sorunum daha vardı. Silahın şarjöründeki tüm mermiler bitmişti. On-dört mermiyi ne ara kustum hatırlamıyorum.

Geriye kalan iki polise arkamı dönüp tekrar odaya daldım. Anahtarı elime attığımda kapının arkasından da hırıltılar geldiğini fark ettim. Yani bütün verdiğim mücadele boşunaydı. Büyük bir ölü ordusundan bir diğer gruba yem olmak için kaçıyordum. Aklımdan geçen tek şey karım oldu. “Allah’ım bana yardım et!” diye bağırırken elime on-birinci anahtarı aldım. Fakat kapı yine açılmadı. Polislerden birisi odaya girmişti bile. Durmadım ve elimi on-ikinci anahtara attım. O esnada iki el silah sesi duydum. Fakat güçlü bir şeydi, tüfek gibi. Çok yakından gelmiyordu fakat apartmanın içinden geldiği aşikardı. Mızrağımı bir elimle kaldırıp bana yaklaşmakta olan polise fırlattım. Aptal şey karnına saplandı, onu biraz yavaşlattı. “Boynunu kırmalıyım! Bu beynine ateş etmekle aynı şey.” diye aklımdan geçirirken ikinci polis odaya daldı. O an uzun bir kitabın son satırlarını okuduğumu düşündüm. Ama gözümün önünden geçen film şeridine ayıracak zamanım yoktu. Son bir umutla on-ikinci anahtarı kilide soktum.

...

Anahtarı çevirdiğimde içime dolan sevinç kapıyı araladığımda gördüğüm şey ile yok oldu. Kapının arkasında iri yapılı bir yamyam beni bekliyordu. Kapıyı tamamıyla açıp onu ittirip kaçmayı düşündüm. Bu belki de yapabileceğim tek şeydi.

Arkamdaki polislerin haykırışları artık kulağımın dibindeydi. Derin bir nefes aldım. Kapıyı hızlıca açtım. Karşımdaki yamyam ile göz göze geldiğim sıradan ikinci bir silah sesi odada yankılandı. Önümdeki ölü kafasındaki büyük delikle birlikte yere yığıldı.

Karşımda genç bir çocuk belirdi. Hızlıca peşinden koşmaya başladım.

Telsiz Kenan : Eve varmak üzereyim hayatım.

O an duraksadı ve bana dönüp “Kaç kişisiniz?” diye sordu. “Hayatımı kurtarmış olsan da burada kalıp seninle sohbet etmeyeceğim.” dedim ve belindeki tabancayı işaret ettim. O da hiç düşünmeden silahı bana fırlattı. “Bana güvenebilirsin. Buralarının faresiyim. Senin kokunu bir süredir sürüyordum. Bugün yapmaya çalıştığın neydi anlamadım.” dedi ve tekrar koşmaya başladı.

...