Geçtiğimiz Şubat ayında bir gün babam eve geldi, annem evde değildi. Hayatımda ilk defa babamı o kadar çökmüş gördüm. Geçti karşıma koltuğa oturdu. Başını eğdi gözlerini kapattı. Elini gözlerine zütürdü. Gözlerini bir an açtı ve gözünden yaşlar aktı. 20 yaşımdayım. Hayatımda ilk defa babamın ağladığına tanıklık ediyordum ve nolduğunu anlamaya çalışıyordum. Şok olmuştum. Babam dedi ki oğlum bugün annenle hastaneye gittik, annenin durumu iyi değil. Acil ameliyat olması gerekiyor ve hayati tehlikesi var. Birden ağlamaya başladım. Ameliyata birkaç gün vardı ve ben annemi kaybetmekle yüz yüzeydim. Annem evde olmadığında ağlıyodum, o evdeyken sahte gülücüklerle ona moral vermeye çalışıyordum. O da aynı şekilde biz üzülmeyelim diye evde sahte gülücükler falan. Anneme özellikle hasta olduğunu unutturmaya çalısıyor ve her şey çok normalmiş gibi davranıyordum. Annem normalde ev işlerinde bizden yardım almaz, yaptığım işi beğenmez, eh bayan titizliği işte. Ameliyata 3 gün kala bi akşam annem bana seslendi, koştum yanına, çamaşır makinesinin yanındaydı. Oğlum artık çamaşırları yıkamayı öğrenmen lazım dedi ve başladı anlatmaya, ben dayanamadım ağladım.
Neyse ameliyat günü geldi çattı, Allah'a çok dua ettim onu bana bağışla diye. 4 saat sürdü ameliyat benim için 4 asır gibi geçti ve annem hayatta kalmayı başardı Allah'ın izniyle. Rabbim onu bize bağışladı. Annem ameliyattayken, onu kaybetmekle yüz yüzeyken onunla o güne kadar yaşadığım her şey gözümün önünden akıp geçti, onu üzdüğüm günler, zamanlar. O kadar pişman oldum ki, Allah'ım onu bana bağışla bir daha üzmem diye yalvardım yakardım. Ve o günden beri üzmemek için elimden geleni yapıyorum.
Evet bunu neden anlattığım asıl mesele.
Burda her başlığın altına birkaç huurun "ananı şurda gibtim, ananı burda gibtim, ananı şöyle gibtim" sözleri beni deli ediyor. Bu gibtiğimin veletlerine sesleniyorum, anneler çok kıymetlidir, kıymetlerini bilin ve 2-3 tane liseli ergeni güldürcem diye onlara küfür etmeyin. Kendi ananıza da sövdürmeyin. Bir gün toprağını öpersiniz zorunuza gider.