Babam öleli 12 yıl olmuştu ve ben 20 yaşına geldiğimde babasız olmanın acısını artık çok daha iyi anlıyordum.
Annemle birlikte küçük ama mutlu bir dünya kurmuştuk kendimize. Mevsimlerden bahardı, sokaklarda parklarda dolaşıyordum.
Bu bahar daha bir çoşkulu hissediyordum kendimi. Birçok arkadaş edinmiştim. Mehmet,Can Canı´ın kuzeni Merve ve daha birçoğu...
Her gün belirli saatlerde buluşup eğlenceli dakikalar yaşıyorduk. Onlarla o kadar eğleniyordum ki işe dahi gitmiyordum.
Yine işe gitmediğim bir günde yalnız başıma dolaşırken arkadaşlarımla her zaman oturduğumuz parkta gördüm onu. O kadar güzeldi ki..

seri şekilde devamı gelir entry girilirse

Bir süre çevresinde dönüp beni fark etmesini umdum ama bana hiç bakmıyordu. Tam umutsuzluğa kapılmışken son bir cesaretle yanına yaklaştım ve
"Oturabilir miyim?" diye sordum. Deniz mavisi gözleriyle bakıp ,küçük bir tebessümden sonra."Oturabilirsiniz" dedi. Kalbim heyecandan deli gibi çarpıyordu.
Ne söyleyeceğimi bilemiyordum. Sonra kısık bir sesle,"Adım Mikail," diyebildim. Bana dönüp "Nazlı" dedi. Bir süre sonra telefonlarımızı birbirimize verdik
ve ayrıldık. Akşam olanları anneme anlattım. Annem gözlerimdeki mutluluğu fark edince çok sevinmişti.

Devam Mı Beyler Okuyan Var Mı ?

Arkadaşları bize davet ettim
ilerleyen günlerde Nazlı ile daha sık görüşür olduk. Zaman ilerledikçe ona daha çok bağyaaıyordum. O hayatıma girdikten sonra işe gitmeye bile başlamış, diğer
arkadaşlarımla da daha az görüşür olmuştum. Arkadaşlar sitem edince kendimi affettirmeye, onları akşsam yemeğine davet ettim. ve hazırlık yapmak için erkenden eve
gittim. Anneme arkadaşlarımın geleceğini ve güzel bir yemek yapmak için hazırlığa başlamamamız gerektiğini söyledim. Akşam gelip çatmıştı. Kapı çaldı, hemen koşup açtım
.Arkadaşlar gelmişti. Onları salona alıp sofrayı hazırlamak için mutfaktaki anneme yardıma gittim. Sofra hazırlandıktan sonra salona geçip onları içeri çağırdım.

Arkadaşlarımı masaya alırken annemin bakşlarındaki korku ve şaşkınlık ifadesine bi anlam verememiştim. Tam arkadaşlarımı tanıtıyordum ki annem büyük bir feryatla
masadan ayrılıp gitti. Olanları bir türlü anlayamıyordum. Arkadaşlardan özür diledim ve yemeğe başladık. Yemeğin ve sohbetin ardından arkadaşlar gitti. Annemin odasına olanları sorduğumda hiç cevap vermedi. Sadece yüzüme bakıp ağlıyordu.

Okuduğunuza Dair Bir işaret Verin..

Aradan 3 ay geçmişti. Arkadaşlarla ve özellikle Nazlı ile görüşmelerimiz iyice sıklaşmıştı.
Bir ara anneme sözü Nazlı´dan açıp onunla birbirimizi ne kadar sevdiğimizi ve evlenmek istediğimizi
anlattım. Annem mutlu olmamdan gülüyordu. Ama gözündeki korkuyu ve acıyı hissedebiliyordum. Öbür gün iş
dönüşü eve geldiğimde bir misafir vardı. Tanıştıkve annem o arada kayboldu. O adam bana tuhaf sorular
sorup durdu. 1-2 saat oturduktan sonra annem gelip misafiri yolcu etti. Anneme gelenin kim olduğunu sorduğumda
doktor olduğunu söyledi."Yoksa hasta mısın?" dedim. Annem doktrun benim için geldiğini ve sadece genel bir
kontrol yaptırmak istediğini söyledi. Sabah erken kalkıp hastaneye gittik ve bir çok testten geçirildim.

Kanser teşhisi koymuşlardı bana annem yıkılmıştı. Ben olandan bitenden habersizce bir telaş ile hastaneye yatırılıp fazla ilerlememesi için uğraşıyorlardı. Herşey o kadar hızlı ilerliyordu ki,
ölecekmi doktor bey ? sözü hala kulağım da çınlıyordu annemin..

Ve artık uzun bir hastane serüveni başlamıştı annem ve benim için o küçük mutlu dünyamızın artık o kadar da mutlu olmadığını anlamak zor değildi. Aradan 3 ay geçti ve ben bu zaman zarfın da zayıfladım ölümlerden ölüm begendim diye bilirim. Testler Ameliyetlar o kadar zor geliyordu ki artık herşeyin bitmesini gözlerimin sonsuza kadar kapanmasını diliyordum Allahtan..

okuyormusunuz arkadaşlar ?

Kafam karışık, burda bana çok ilaç veriyorlar seni unutmaya başlıyorum Nazlı. Seni unutmaktan nefret ediyorum, çok sık oluyor artık bu..

Onu parkta gördüğümden beri "1 yıl geçmişti. Ve ben yıldır onu düşünüyorum." Gibi klişe bir şey söylemeyeceğim çünkü 1 yıldır her gece , onu değil , neden o kadar dağilmiş göründüğünü düşünüyorum...

onu bir daha görmek isterdim..

Deliriyorum. Burada kaldığım her dakika deliriyorum bunu hissediyorum. Sonu gelmeyecek gibi geliyor .Yaptıkları bitmeyecek gibi. Budefetere yazdığımı ögrenmemeliler yoksa senin gibi bu defeteri de alırlar. Deliriyorum Nazlı . Seni unuttukça deliriyorum. Sen de gittin Nazlı ne kaldı şimdi uğruna delirecek ?

Kansermişim nazlı hastaymışım bunu ögrendin sende gittin..
Benim daha iyi hayatım olması için gittiğini söylüyorlar,
hayır Nazlı, Sen benim için gitmedin,
bunu yapacak kadar iyi bir insan değilsin Nazlı.
Ama seni seviyorum biliyormusun Nazlı ?
Bunu Sana söyleyecek vaktim olmasa da seviyorum seni..

Devam Mı Beyler ???

Bugün de sıradan bir gün yine. Belki uyanalı saatler oldu ama, "Hala rüyam da şu anancıları ziktiğimin etkisinde kalmıştım" Neyse Yatağımdan kalkmaya direniyorum. Güneş bugün o kadar canlı ki.. Karşı apartmanın camından gözüme yansıyor ışığı. Rahatszı oluyorum ama yerimden kıpırdamak bile işkence gibi geliyor. Şehrin gürültüsüne, apartman sakinlerinin bitmek bilmeyen patırtısına , şehrin dehşet verici sesine, saatin çalmakta olan alarmına aldırmadan öylece tavanı izliyorum yine. Sonra birden bire hayaller canlanı veriyor orada;

Gerçekleştiremediğimiz hayaller ... " Asma Artık Suratını" deyişin geliyor aklıma. Surat ifademi düzeltene kadar gözyaşlarım," elveda " der gibi akıp gitmiş oluyor yine. Çok geçmeden toparlama çalışıyorum; Kandırdım işte Kendimi " Aynada zorla da olsa gülümsemeye çalışan bir yüz görüyorum yine. Durup bir süre izliyorum onu. Uykusuzluktan şişmiş gözleri, hafif ağarmış saçları, yorgunluktan yaşadığı olumsuzluklardan dolayı artık gülümsemeye utanan bir surat ifadesi, adeta karanlıklara boğulmuş bir hayatıyla karşımda duruyor işte...

okuyor musunuz panpalar bir yaşam belirtisi verin