gün geçtikçe kendimi mutsuz eden bir şey daha bulup,onu alışkanlık haline getiriyorum.
fakirlik olarak adlandıramadığım bu yokluk içinde yokluğa bir çare bulabilmek için iş bulmaya karar verdim.
semtteki cafeleri gezecektim ilk önce.
masanın üstünde duran 1 lira 75 kuruşu alıp yola koyuldum.
ilk olarak çağırılmadan sürekli gittiğim cafeye gittim.
ne yazık ki bayan eleman aradıkları için beni almadılar.
umudumu kaybetmek istemiyordum. artık pizza alabilmek istiyordum.
aslında bir iş bulup çalışırsam piyango bileti satan adama ayrı olarak 1 pizza alabilirdim.
cafeden çıkıp yerleri renkli olan caddede yürümeye başladım. hergün gördüğüm piyango biletçisine selam verdim. karşılık vermedi yine. sağır galiba. bisküvilerini çıkarana kadar bekledim. birgün bana da verirse almam. çünkü hiç sevmiyorum o bisküviyi. nasıl sürekli yiyebiliyor hiç bir zaman anlayamadım.

kasvetli havaları sevmem.o yüzden yaşama hevesim de kalmamıştı.iş arayasım yoktu. kaldırıma oturdum. önümden göbeğinin üstüne kadar çektikleri tişörtlerle birbirlerine küfürler ederek yürüyen tatlı kızlar geçti. hepsinin evinde onları bekleyen annesi babası vardı. tıpkı benim gibi.ama onlar anne ve babaları için hiçbirşey yapmamalarına rağmen mutlu olabiliyorlardı.
bir karar almak zorundaydım. eğer bencil olursam daha mutlu olabilirdim. etrafımdakiler beni severdi.
ama bir sorun var.o zaman ben kendimi sevemezdim.bu en kötü şey benim için. beni bilinçsiz sananlara karşın ben onların kavrayamadığı bir bilince sahip olduğumu düşünüyordum.
o kızlara gelecek olursak ta,onların da karakterini çözmüştüm. bilinçaltlarına bastırdıkları huurlukları, artık o kadar silik hale gelmiş ki kendileri bile öyle olmadıklarına inanır duruma gelmişler. konu keyif, zevk olduğunda her türlü ahlaki değeri, dünya görüşünü, toplum kuralını hiçe sayabilirlerdi. bencilliklerine göz yummayan herkes onlar için birer bencildi.ve maalesef onlar da bu toplumu oluşturan bir unsurdu.

dünya görüşü der demez aklıma deli yunus geldi. onun telefonu yoktu. dışarı çıkmadan önce facebooktan mesaj atıp belirlediğimiz saatte belirlediğimiz yerde buluşurduk.o da mesajı görürse tabiki. internet cafeye gittim. cebimde hala 1 lira 75 kuruş vardı. hemen arkadaşımın üyeliğinde süre olup olmadığına baktım. eğer süre varsa vişneli soda alabilecektim. hayatımın hatrı sayılır mutlu anlarından birisi de o süre yerinde 2 saat 49 dakika yazısını görmek.

hemen facebook a girip deli yunus'a mesaj attım.10 dakika sonra dışarı çıkıp sözleştiğimiz yere gittim. kimsenin bilmediğini sandığım o parka. aşırı anlamlı duvar yazılarının önünde türbanlı kızlar ve marka giyinen erkekler vardı...

parkın girişindeki onlara yakın olmayan banklardan birine oturdum.
türbanlı güzel kızlar,ve marka giyinen erkekler vardı. çok zengin olmalılar ki giydikleri şeylerin tamamı nike ve adidas gibi markalardı. karakterini çözdüğüm bir başka insan türü de bunlar işte.

aslında anlatılacak kadar ciddiye alınmaması gereken insanlar. çünkü hiçbirşey onların düşünüdüğü gibi değil. kendileri gibi olanları toplumun popüler ve elit sınıfı sanarak ömürlerini geçiriyorlar.
erkek, kız farketmeksizin kardeş olduklarını iddia edip, yine aynı parkların gece vakitlerinde kardeş kardeşe oral ilişki yaşıyorlar.

ne kadar iğrenç. bunları yaptığını bildiğim insanların yanından geçiyorum.ve aklıma geldikçe midem bulanıyor.
deli yunus hiç bu kadar geç kalmazdı. kesin annesinden izin alamadı diye düşündüm.ama böyle birşey olamaz. adam 1-2 aya askere gidecek.15 dakika daha bekleyip eve gidecektim. evde ki kavgalar bile buradaki rönesans aydınlarından daha az sıkıcı.
10 dakika bekledikten sonra deli yunus geldi. suratı mosmor, dayak yediği çok belliydi.
ben "ne oldu?" diye sormadan o anlatmıştı.
deli yunusun babasının marketi var. küçüklüğünden beri orada çalışıyor bu da.
hatta 5.sınıftan beri damacana taşımaktan sırtında bir kambur var.
herneyse ben buna mesaj attıktan sonra babasından izin isteme girişiminde bulunmuş.
olay biraz büyüyünce babası aletli jimnastik yapmış.

insanlar neden kendileri yaşayamadığı hayatı evlatlarına da yaşatmıyor?
çünkü yaşamadıkları için gereksiz olduğunu düşünüyorlar.bu yüzden küçükken ölesiye istediğimiz bir oyuncak, büyüdüğümüzde aklımıza geldiğinde güler geçeriz. oysa ki o bir zamanlar bizim dua etme sebebimizdi.
bir baba olduğumu düşünüyorum sürekli.ben hep yokluk yaşadım, çok fazla abartmasam da,varlık denemez buna. fakat istediğim tek şey gelecekte çocuklarıma güzel bir hayat vermek.
ben yaşayamadığım için, artık gerek duymadığım için, bunun gereksiz olduğunu çocuğa inandırmaya çalışmak dünyanın en mantıksız olayı zaten.

herneyse deli yunusla cafeye gittik. cebimde hala 1 lira 75 kuruş var.
ısrarla çayın 1 lira olduğu cafeye gitmek istiyorum. fakat o 2 buçuk lira olduğu yere gidip bana da ısmarlıyor.
iyi bir çocuk fakat keşke deli olmasaydı.
ayrıldıktan sonra sonra eve doğru yürümeye başladım.bu kez parıltılı kızların olmadığı sokaktan dolaştım ve eve vardım.
saat 19:34,birazdan tekrar kavga başlayacak ve küçük kardeşim yine ağlayacak.
umarım bu sefer fiziksel birşey olmaz...