parkın girişindeki onlara yakın olmayan banklardan birine oturdum.
türbanlı güzel kızlar,ve marka giyinen erkekler vardı. çok zengin olmalılar ki giydikleri şeylerin tamamı nike ve adidas gibi markalardı. karakterini çözdüğüm bir başka insan türü de bunlar işte.

aslında anlatılacak kadar ciddiye alınmaması gereken insanlar. çünkü hiçbirşey onların düşünüdüğü gibi değil. kendileri gibi olanları toplumun popüler ve elit sınıfı sanarak ömürlerini geçiriyorlar.
erkek, kız farketmeksizin kardeş olduklarını iddia edip, yine aynı parkların gece vakitlerinde kardeş kardeşe oral ilişki yaşıyorlar.

ne kadar iğrenç. bunları yaptığını bildiğim insanların yanından geçiyorum.ve aklıma geldikçe midem bulanıyor.
deli yunus hiç bu kadar geç kalmazdı. kesin annesinden izin alamadı diye düşündüm.ama böyle birşey olamaz. adam 1-2 aya askere gidecek.15 dakika daha bekleyip eve gidecektim. evde ki kavgalar bile buradaki rönesans aydınlarından daha az sıkıcı.
10 dakika bekledikten sonra deli yunus geldi. suratı mosmor, dayak yediği çok belliydi.
ben "ne oldu?" diye sormadan o anlatmıştı.
deli yunusun babasının marketi var. küçüklüğünden beri orada çalışıyor bu da.
hatta 5.sınıftan beri damacana taşımaktan sırtında bir kambur var.
herneyse ben buna mesaj attıktan sonra babasından izin isteme girişiminde bulunmuş.
olay biraz büyüyünce babası aletli jimnastik yapmış.

insanlar neden kendileri yaşayamadığı hayatı evlatlarına da yaşatmıyor?
çünkü yaşamadıkları için gereksiz olduğunu düşünüyorlar.bu yüzden küçükken ölesiye istediğimiz bir oyuncak, büyüdüğümüzde aklımıza geldiğinde güler geçeriz. oysa ki o bir zamanlar bizim dua etme sebebimizdi.
bir baba olduğumu düşünüyorum sürekli.ben hep yokluk yaşadım, çok fazla abartmasam da,varlık denemez buna. fakat istediğim tek şey gelecekte çocuklarıma güzel bir hayat vermek.
ben yaşayamadığım için, artık gerek duymadığım için, bunun gereksiz olduğunu çocuğa inandırmaya çalışmak dünyanın en mantıksız olayı zaten.

herneyse deli yunusla cafeye gittik. cebimde hala 1 lira 75 kuruş var.
ısrarla çayın 1 lira olduğu cafeye gitmek istiyorum. fakat o 2 buçuk lira olduğu yere gidip bana da ısmarlıyor.
iyi bir çocuk fakat keşke deli olmasaydı.
ayrıldıktan sonra sonra eve doğru yürümeye başladım.bu kez parıltılı kızların olmadığı sokaktan dolaştım ve eve vardım.
saat 19:34,birazdan tekrar kavga başlayacak ve küçük kardeşim yine ağlayacak.
umarım bu sefer fiziksel birşey olmaz...