annem öleli 53 gün oldu alışamadım daha

Sabah doğan günün ondan önceki alacalı gecenin ve sonraki aydınlık göğün ve hatta yaptığım kahvaltının, gelen servisin, ofiste yenen zeytinli poğaçanın, çalan telefonun, maillerin gitmemesinin hiçbir farkı yoktu bir önceki günden..ve hatta, belki de,daha da neşeli uyandığım bir gündü. içimde ne bir sıkıntı..ne bir üzüntü..ne de bir hüzün..
O günün hiçbir farkı yoktu daha öncekilerden.. sıradan ..
T aki o telefona kadar..not bırakmışlardı bana, eniştem aramış ‘’halan rahatsızlandı iş çıkışında eve git yalnız kalmasın’’ diyordu eniştem..
‘’evet rahatsızım çıkışta eve gel’’ diyordu halam..
Ablamı aradım nedensizce, ağlıyordu..
Neden dedim masumca, kızına sinirlenmiş yemek yemedi diye,bak şu işe dedim gülümseyerek nasıl da üzüyor annesini..’’annem banyoda babam yürüyüşte ‘’ dedi ablam.. inandım..kapadım telefonu..
Sonra aniden, anlatamayacağım kadar apansız bir anda,bir ateş düştü içime. mecazi anlamda değil, hayır,öyle bir ateş ki göremiyordum sadece ama öyle bir yaktı ki canımı, öyle bir ateşti ki.. en korundan en sıcağından..
Tekrar aradım halamı ve nedenini hala bilmediğim tek bir soru sordum halam titrek bir sesle telefonu açtığında ‘’annem iyi mi?’’
Cevap vermedi ‘’eve gel’’ dedi.
Nasıl anladım bilmiyorum.. hala bilmiyorum..ama annem ölmüştü…
Babamın, sevdiği adamın, beraber büyüdüğü arkadaşının, hayat yoldaşının kollarında tek nefesle gülümseyerek ölmüştü..
Annem öleli 53 gün oldu bugün..""ve onun ölümünden önce ;güneşin doğumundan, ondan önceki alacalı geceye ve sonraki aydınlık göğe kadar aynı olan her şey,bir daha hiç,bir öncekine ya da bir sonrakine benzemedi bile..""
Her gün,her sabah,her akşam,her yağmur damlası,her kar tanesi,her nefes alışım,her duam,her hıçkırığım bir öncekiden ve bir sonrakinden farklı oldu…
Aynı olan tek şey bu 53 günde, annemin hiçbir duayla, hiçbir hıçkırıkla ya da hiçbir teselli ile doldurulamayan yokluğu oldu.. sadece bu aynı 53 günde..
Annem 53 gündür yok..
Annemi 53 gündür görmedim, koklamadım, sesini duymadım…
Ben bu 53 günde çok kez yere düştüm..
Çok kez ayağım takıldı, tökezledim ve yere düştüm.
Ellerim parçalandı, dizlerim kanadı.
Yere üştüğümde daha kalkamadan kalbime de vuranlar oldu.
Bazen ben attım kendimi yere,en zayıf düştüğüm an da dayanamayıp..
Ama yaralarım geçiyor…dizlerim kabuk tuutyor.
Ayağa kalktım ve adım atıyorum.
Ellerim cebimde, kimseye dokunmadan ve bakmadan, gözlerim önümde uzanan yolda, aklımda annemin yüzü, ince parmaklı güzel elleri, kahkahası,en güzel hali ile gül cemali.. herkesin sadece kendi annesinde olan gül kokusu.. dilimde ruhuna duası, yalvarırcasına…
Annem öldü benim 53 gün önce,her şeyin bir öncekiyle aynı olduğu bir sabah..
Bir daha hiç bir şey aynı olmadı..
Ve ben artık her gece rüyamda onu görmenin umuduyla yatıyorum..

Mekanı cennet olsun..