annem babama nasıl verdi acaba neler hissetti

dün farkettim bu yazıyı. 1 saatte okudum. gülünecek bir şey bulamadım. komik değil. yazan eleman da komik olsun için yazmamış belli. merak ettim tamamen hayal ürünü mü yoksa biraz da olsa gerçeklik payı var mı? mesela yazarın annesi gerçekten kanserden öldü mü? yazarın akıl hastalığı yok belli. ama genel kültürü göreceli olarak iyi. zeki bi eleman. yazının genel havası LEMAN dergisinden egemen merdan ın intihar mektuplarını hatırlattı. bu mektuplardan birisini paylaşayım durun.

istanbul’a çok büyük umutlarla geldim. Taşı toprağı altın olan bu şehrin en büyük fındık tüccarı ben olucaktım. Giresun’dan hayallerimle yola çıktım. Eve akrabalarımız geldiğinde arka odalara kaçtığımı gördüğünden beri bana denyo muamelesi yapan babamı mahçup edicek her zaman yanımda olan ve bana güvenen annemi ise haklı çıkarıcaktım. Her gece cebimden para yürütüp bana “napıcan olum sen parayı pısırık biz içicez biz karıya gideceğiz gibi türlü katakullelerle beni yok sayan kardeşimiyse köpeğim edicektim. Başta her şey güzel başladı. Fındık tüccarı olamasam da Kadıköy Belediyesi’nin en çalışkan işçisi oldum. Yükseliceğimden umutluydum. Ama zaman ilerliyor bense yerimde sayıyordum. Hayatım boyunca Minibüste hep şöförün yanındaki o motor çıkıntısına oturtulan kişi ben oldum. Bikere de “yok abi böyle iyiyim ayakta daha asilim süperim” diyemedim. Hep “ sağol abi oturimimızmız” şeklinde sesim kıçıma kaçarak bir şerefsiz gibi oturdum oraya. Bu asosyalliğim içime kapanıklığım bana iş konusunda da engel olmuş ve yıllar geçmesine rağmen bir gıdım ilerleyememiştim. Herkes gibi şansımı aşkta da denedim. Sevdiğim kıza 25 ay çıkma teklifi etmek için hazırlandım. Buluştuk sustum. “Off ne diceksen de artık Buğra seni mi beklicem ben. Mehmet kızıcak hadi” repliğinden sonra soğudum aşktan da. Ne iş konusunda nede aşk konusunda kimseyi kendime hayran bırakamamıştım. Hayallerimde hep top şişirttirilirken güçlü kollarıyla pompaya asılan taraf olmak istedim. Ama ben bu yaşıma kadar hep iki eliyle sıkı sıkı topu tutup sessizce “çok seker bu abanmak olmasın” diyen taraf oldum. Bıktım…Gücüm kalmadı. Ve artık bir binanın tepesinden atlamak geldi içimden yapamadım utandım çok ilgi çekmekten. Şimdi bunu yazıyorum ufacık bir kağıda. Okuyan okusun ama söylemesin kimseye. Ben aranızdan ayrılıyorum umrunuzda mı? Bilememızmız.. şimdilik bu kadar. yolu açık olsun bu yazar kardeşimin de.