zaman gelmişti artık akşam otobüse gidip 3 aylığına o şehirden uzaklaşacaktım. En son otogara yine onun için gelmiştim. O ve buluştuğu çocuğu görebilmek için. Topu topu 3-4 kere görüşmüş olmamıza rağmen hayatımda onla ilgili anılar yer etmeye başlamıştı bu beni ona daha çok bağlıyordu. Belki gelir umuduyla gideceğim saati mesaj attım. Akşam 11 de gidiyorum hakkını helal et dedim. Amacım hakkını helal etmesi falan değildi, amacım saat 11'de onun da oraya gelip beni yolcu etmesi. Sanırım sadece o iki dakika için bile okulu 2 yıl uzatmayı göze alabilirdim.

Saat 10 'da evden tek başıma çıktım beyler, ilk ben gidiyordum evdeki binler büte kalmıştı. Sağolsunlar gelip yolcu etmek için çok ısrar ettiler ama ben kız belki onlar yanımda olunrsa gelmeye çekinir diye binleri ekip tek başıma geldim. Saat 10 çeyrek gibi otogardaydım.

Otogarlar, ait olduklari sehirlerin en cirkin, en pis, en olmak istemeyeceginiz yerleri gibi gelir hep bana.
Belki saydigim ilk iki ozellik sehirden sehire ve otogardan otogara gore degisebilir ve dolayisiyla tartsilirdir ama ucuncu ozellik, olunmak istenmeyen yer, oylesine kuvvetli ki otogrlari cirkin ve pis gibi algilamaniza tek basina yol acabilir.
Cidden, dusunuyorum da otogarlar, gunun her anina bir yigin insan barindirmasina ragmen, o yiginla insanin arasindan tek kisinin bile aslinda orada olmak istemedigi nadir mekanlardandir heralde.
Mutsuzluğun yıkılmaz kalesi. Hep bir ayrılış, bir terkediş. Birbirini seven iki insanı ayrılmadan önce sarılırken görüyorsam, istisnasız her seferinde canım yanıyor. Otogarda sarılıp ayrılmışlığım da yoktur üstelik.

Harem, port authority, asti ya da victoria... hic farketmiyor. Hepsinin dıbına koyayım…
O gün orda geçirdiğim 5 dakika da, tarihin ilk otogarına, şuan kalkan son otobüse, biraz sonra ölüme yoluculuk yapacak olan insanın en son konuşmalarına; evrenin boşlukları içersinde hepsini duyuyordum… Hepsi kulağımda…

Eğer sizle aynı kaderi paylaşan bir insan var mı diye merak ediyorsanız, o zaman yüzlere bakmalısınız, çünkü bütün hikaye yüzlerdedir. hemen sağımda varalı bir saat olmasına rağmen kimsenin karşılamaya gelmediği sarışın, güzel kız;solda annesiyle muhtemelen dayısını karşılamak için bekleyen ergen çocuk var. Saçlarını garip bir şekil yapmış, annesinin bundan pek şikayeti yok, varsa da şimdi bekledikleri kişiyi düşünüyor, yüzü gülüyor, çocuğun da... hallerinden memnunlar. sağdaki kız memnun değil, suratı ekşimiş bir şekilde telefonla konuşuyor, arada sesi yükseliyor, kızgın,çok kızgın.

o esnada karşıdan bir otobüs geldi, inanmayarak baktınız, belki sizinkidir diye, ama hayır siz bir otobüs beklemiyorsunuz. Siz sevdiğiniz kızı bekliyorsunuz. otogarda olta atıyorsunuz daha adımlayacağınız çok peron, yiyeceğiniz çok rüzgar, okuyacağınız çok yüz var. perona yanaşan otobüs de size bu konuda yardımcı oluyor, 40 yeni insan iniyor, 40 yeni yüz, 40 yeni hikaye. elbette hepsininkini öğrenemeyeceksiniz. rastgele olarak bakıyorsunuz. ilk inen 30una varmamış esmer erkek, bagajı yok indiği gibi emin adımlarla yürüyor. "iş için gittiği şehirden döndü,iki günden fazla bir süreliğine gitmiş olamaz" diye teşhisi koyuyorsunuz. orta kapıdan genç bir kız iniyor hemen arkadaki dolmuşlardan birini aramaya başladı ufak bir çantası var. "küçük bir aile-yanı tatilinden dönen öğrenci" diyorsunuz. sonra hülyalı bir genç iniyor, ülkenin doğusundan, düşünceli, bavulu için ıkına sıkına muavine birşeyler söylüyor, duymuyorsunuz. bavulunu buluyor, giysileri eski, tamamen soru işareti iki gözle muhtemelen kendisini zütüreceği yeri bilmeyen adımlar atıyor. kafanız takılıyor onun bu mahcubiyetine ve rengi garipleşmiş eski, lacivert ceketine. bir süre dalıyorsunuz. bir kaç yüz-hikaye yanınızdan geçiyor, kaçırıyorsunuz. sonra devam ediyorsunuz. bir teyze iniyor inerken gözlerinin ışıl ışıl olduğunu görüyorsunuz. "buralarda bir yerde oğlu olmalı" diyorsunuz. ve sonra teyze bir gence doğru hızla ilerliyor. sarılıyorlar. teyze ağlarken, genç teyzenin arkasından bagaja bakıyor. "bir an önce gitmek istiyor" diye düşünüyorsunuz. bu otobüsün yüzlerine teker teker bakıyorsunuz, kimisi çok karanlık, harfler seçilmiyor, kimininki çok sıradan, parlamıyor.
erken gelmenizin cezasını diğer-sizi ilgilendirmeyen- otobüsler, yüzler, hikayelerle çekiyorsunuz, büyük firmaların travegoları, safirleri, neoplanları, daha ufaklarının o 403leri, yerel ve civar illerin küçük işletmelerinin temsaları, prensesleri, maratonları ve hatta 302leri geliyor içleri dolu bir şekilde. saate bakıyorsunuz bu kez sabırsızlıktan değil, "bu saatte hala geliyorsunuz?" serzenişinizi teyit etmek için. yeni yüzler, bekleyenlerin yüzleri, hikayeleri, telefonda yüksek sesle konuşmaları, ağlayan çocuklarına simit almaları, döner fiyatı için pazarlık etmeleri, hediyelik eşya dükkanlarının fahiş fiyatları gözünüze çarpıyor o dükkanlardaki kalitesiz şekerlemeleri, hediye niyetine olan takıları, anahtarları, mecmuaları, kitapları ve bunların başında size dik dik bakan esnafı inceliyorsunuz...
Vakit geçmeyecek o hiç gelmeyecek diyorsunuz.

Bütün duyu organlarım teyakkuz halinde, hiç bir sesi, ışık değişimini, gölgeyi kaçırmamak için dikkat kesilmiş. gelecek- gelmeyecek biçiminde bir papatya falı dans ediyor kafamda, konuşmuyorum, konuşturmuyorum, yerinden kalkmıyorum, tuvalete gitmiyorum... kapı gıcırtısı, ayak sesi, yüreğim ağzında, her an biten ve başlayan umut içimde bekliyorum

sonuç; beklemenin mantık sınırlarında sonu gelmiştir, o gelmemiştir, dayak yemişten betersindir!

3 ay bitmis Sonunda aynı sehre gelmiştik. aramızdaki mesafeleri kardan adamı eriten güneş gibi eritmiştik bir gece de. Ya onun kalbinin bana koyduğu mesafe o da erimişmiydi ? bilmiyordum ama öğrenecektik ikimizde. Merak ediyordum ve biliyorum ki O da bunu merak ediyordu. Kiz bi konuşmamizda ben seni sevmek icin dua ediyordum demisti, biliyorum o da sevmek istiyordu.

Aramızda artik 5 dakikalık mesafe vardı ama hala görüşmek istemiyordu; korkuyorum diyordu israrla, her seyin daha kötü olmasindan korkuyorum diyordu.

Ama ona bir surprizim vardi beyler. bu buluşmamiz da biraz daha özgüvenliydim, Kullanmış olduğum sivilce ilaclarinin etkisiyle yüzümde ki o ergenlikten kalma izler gitmiş bebek gibi olmuştum. Artık aynaya hafta da bir de olsa bakabiliyordum. Önceleri ayna fobim oluşmuştu, önünden bile geçmek istemiyordum. (O dönemlere ait foto bulursam atcam beyler ama yüzümde ki sivilceler yüzünden fotoğraf bile çekinmiyordum es kaza çekindiklerimi de silmiştim... )

uzun zamandır araya soktuğumuz "korku" bahanelerinin sonuna geldiğimizin ikimiz de farkındaydik artık.. öyle ki, eğer biraz daha sürdürürsek bu oyunu, birbirimizi sonsuza kadar kaybedecektik. gelin görun ki konuşamıyorduk irdelemeye takatimiz var ama yuz yuze bakip kelimelere dökmeye? asla.. iş oraya geldiğinde, görünmez bir duvar var, aşamıyoruz ne yapsak da..

Artik dayanacak gücüm kalmadi beyler . Icimde iki duygu vardi cesaret ve korku. Ya korkup kacacaktim ya cesaret edip karsina cikacaktim. Kacmak bize yakismazdi. Kacmadim ve icimde ki o cesaretle evinin önüne gittim . Bizim cesaretimiz de bu kadar di ancak penceresinin önüne kadar.

Gitmistim penceresinin onune; Bir umut cikar da yüzünü görurum diye .. uzun uzun bakiyorum penceresine bir sure sonra gözlerim takılı kalıyor perdelerine, ve o perdeler benim cesaretimi sokup aliyor benden; adeta git diyor.

Aklimdan bin bir türlü sey geçiyor ve aklimdan geçenleri mesaja döküyorum "kıyıdan uzaklaşmak için canımı dişime takıp zorla kulaç atmaktan, tam uzaklaştım sandığımda bir dalganın bir kaç saniyelik hareketiyle yara bere içinde yeniden sahile vurmaktan bıktım.. sahile her döndüğümde orada beni aynı tanıdık gülümseme ve umursamaz bakışlarla karşılamandan, o bakış ve gülümsemede yara bandıaramaktan, bulamamaktan, kendimi yeniden kulaçlara vurmaktan da.. "

Mesaji almıştı bu aksam bize gel yazip gonderdi. O da biliyordu bir yerden başlamamiz lazımdi artık. korktukça kendimiz sorar, kendimiz cevaplar olmustuk. hiç olmayan yüzlerimizi ortaya serip, asıl olanları katların altına saklamistik. o kadar saklamisdık ki, biz bile orada olduklarından emin değiliz artık.. eğer başlamazsak anlatmaya boğulacağız o katların altında.. ikimize de zor. Ikimiz de biliyoruz... ve o yüzden istemiyoruz da ama bu konuşma olmazsa, yok olup gideceğiz ve "biz"e kıyamıyoruz..

ben zaten gelmiştim ve onu bekliyordum evinin önünde, Saate baktim saat o'na bes vardi, 5 dakika daha beklemeliyim dedim kendi kendime. Bu sefer her sey tam zamaninda olmaliydi acele etmiyordum. Onceden binlercesini sorduğum ve sorduğumun on katı onun yerine cevaplandırdığım sorulardan bir demet yapıyorum içimde ve seçiyorum papatya falından dilek tutar gibi.. cevaplarınin benimkilerle aynı olacağına da adım gibi eminim.. cevapların benimkilerle aynı olmasından ölüm gibi korkuyorum bi yandan da. ama artık buradayım ve bir kere daha atlatamayacağım zamanı, onun da farkındayım...

paralel evrende 5 dakika cok çabuk geciyor zamanı atlatmamalıyım "assagiya gel" diye mesaj atiyorum; bu dakikadan sonra olacaklar çok önemliyken, bu dakikadan sonra olacaklar hiç de önemli değildi aslında.. çünkü, asıl mesele, şurda oturup, bin kere kafamda evirdiklerimin sözcüklere bürünmesini izleyebilmekti.. biliyorum ki, bunu yapabilirsem kendimi soktuğum zindanın demirleri kum olup uçacaktı.. tek yapmam gereken; sormak ve dinleyebilmek.. en kötü senaryo gerçek olsa bile, hayatın süreceğini gözlerimle görmek tek yapmam gereken bu... artık hic bir sey geri alinamaz ve durdulamazdı yanima gelmesini bekliyorum; zaman artık onu gösteriyordu