zaman gelmişti artık akşam otobüse gidip 3 aylığına o şehirden uzaklaşacaktım. En son otogara yine onun için gelmiştim. O ve buluştuğu çocuğu görebilmek için. Topu topu 3-4 kere görüşmüş olmamıza rağmen hayatımda onla ilgili anılar yer etmeye başlamıştı bu beni ona daha çok bağlıyordu. Belki gelir umuduyla gideceğim saati mesaj attım. Akşam 11 de gidiyorum hakkını helal et dedim. Amacım hakkını helal etmesi falan değildi, amacım saat 11'de onun da oraya gelip beni yolcu etmesi. Sanırım sadece o iki dakika için bile okulu 2 yıl uzatmayı göze alabilirdim.

Saat 10 'da evden tek başıma çıktım beyler, ilk ben gidiyordum evdeki binler büte kalmıştı. Sağolsunlar gelip yolcu etmek için çok ısrar ettiler ama ben kız belki onlar yanımda olunrsa gelmeye çekinir diye binleri ekip tek başıma geldim. Saat 10 çeyrek gibi otogardaydım.

Otogarlar, ait olduklari sehirlerin en cirkin, en pis, en olmak istemeyeceginiz yerleri gibi gelir hep bana.
Belki saydigim ilk iki ozellik sehirden sehire ve otogardan otogara gore degisebilir ve dolayisiyla tartsilirdir ama ucuncu ozellik, olunmak istenmeyen yer, oylesine kuvvetli ki otogrlari cirkin ve pis gibi algilamaniza tek basina yol acabilir.
Cidden, dusunuyorum da otogarlar, gunun her anina bir yigin insan barindirmasina ragmen, o yiginla insanin arasindan tek kisinin bile aslinda orada olmak istemedigi nadir mekanlardandir heralde.
Mutsuzluğun yıkılmaz kalesi. Hep bir ayrılış, bir terkediş. Birbirini seven iki insanı ayrılmadan önce sarılırken görüyorsam, istisnasız her seferinde canım yanıyor. Otogarda sarılıp ayrılmışlığım da yoktur üstelik.

Harem, port authority, asti ya da victoria... hic farketmiyor. Hepsinin dıbına koyayım…
O gün orda geçirdiğim 5 dakika da, tarihin ilk otogarına, şuan kalkan son otobüse, biraz sonra ölüme yoluculuk yapacak olan insanın en son konuşmalarına; evrenin boşlukları içersinde hepsini duyuyordum… Hepsi kulağımda…

Eğer sizle aynı kaderi paylaşan bir insan var mı diye merak ediyorsanız, o zaman yüzlere bakmalısınız, çünkü bütün hikaye yüzlerdedir. hemen sağımda varalı bir saat olmasına rağmen kimsenin karşılamaya gelmediği sarışın, güzel kız;solda annesiyle muhtemelen dayısını karşılamak için bekleyen ergen çocuk var. Saçlarını garip bir şekil yapmış, annesinin bundan pek şikayeti yok, varsa da şimdi bekledikleri kişiyi düşünüyor, yüzü gülüyor, çocuğun da... hallerinden memnunlar. sağdaki kız memnun değil, suratı ekşimiş bir şekilde telefonla konuşuyor, arada sesi yükseliyor, kızgın,çok kızgın.

o esnada karşıdan bir otobüs geldi, inanmayarak baktınız, belki sizinkidir diye, ama hayır siz bir otobüs beklemiyorsunuz. Siz sevdiğiniz kızı bekliyorsunuz. otogarda olta atıyorsunuz daha adımlayacağınız çok peron, yiyeceğiniz çok rüzgar, okuyacağınız çok yüz var. perona yanaşan otobüs de size bu konuda yardımcı oluyor, 40 yeni insan iniyor, 40 yeni yüz, 40 yeni hikaye. elbette hepsininkini öğrenemeyeceksiniz. rastgele olarak bakıyorsunuz. ilk inen 30una varmamış esmer erkek, bagajı yok indiği gibi emin adımlarla yürüyor. "iş için gittiği şehirden döndü,iki günden fazla bir süreliğine gitmiş olamaz" diye teşhisi koyuyorsunuz. orta kapıdan genç bir kız iniyor hemen arkadaki dolmuşlardan birini aramaya başladı ufak bir çantası var. "küçük bir aile-yanı tatilinden dönen öğrenci" diyorsunuz. sonra hülyalı bir genç iniyor, ülkenin doğusundan, düşünceli, bavulu için ıkına sıkına muavine birşeyler söylüyor, duymuyorsunuz. bavulunu buluyor, giysileri eski, tamamen soru işareti iki gözle muhtemelen kendisini zütüreceği yeri bilmeyen adımlar atıyor. kafanız takılıyor onun bu mahcubiyetine ve rengi garipleşmiş eski, lacivert ceketine. bir süre dalıyorsunuz. bir kaç yüz-hikaye yanınızdan geçiyor, kaçırıyorsunuz. sonra devam ediyorsunuz. bir teyze iniyor inerken gözlerinin ışıl ışıl olduğunu görüyorsunuz. "buralarda bir yerde oğlu olmalı" diyorsunuz. ve sonra teyze bir gence doğru hızla ilerliyor. sarılıyorlar. teyze ağlarken, genç teyzenin arkasından bagaja bakıyor. "bir an önce gitmek istiyor" diye düşünüyorsunuz. bu otobüsün yüzlerine teker teker bakıyorsunuz, kimisi çok karanlık, harfler seçilmiyor, kimininki çok sıradan, parlamıyor.
erken gelmenizin cezasını diğer-sizi ilgilendirmeyen- otobüsler, yüzler, hikayelerle çekiyorsunuz, büyük firmaların travegoları, safirleri, neoplanları, daha ufaklarının o 403leri, yerel ve civar illerin küçük işletmelerinin temsaları, prensesleri, maratonları ve hatta 302leri geliyor içleri dolu bir şekilde. saate bakıyorsunuz bu kez sabırsızlıktan değil, "bu saatte hala geliyorsunuz?" serzenişinizi teyit etmek için. yeni yüzler, bekleyenlerin yüzleri, hikayeleri, telefonda yüksek sesle konuşmaları, ağlayan çocuklarına simit almaları, döner fiyatı için pazarlık etmeleri, hediyelik eşya dükkanlarının fahiş fiyatları gözünüze çarpıyor o dükkanlardaki kalitesiz şekerlemeleri, hediye niyetine olan takıları, anahtarları, mecmuaları, kitapları ve bunların başında size dik dik bakan esnafı inceliyorsunuz...
Vakit geçmeyecek o hiç gelmeyecek diyorsunuz.

Bütün duyu organlarım teyakkuz halinde, hiç bir sesi, ışık değişimini, gölgeyi kaçırmamak için dikkat kesilmiş. gelecek- gelmeyecek biçiminde bir papatya falı dans ediyor kafamda, konuşmuyorum, konuşturmuyorum, yerinden kalkmıyorum, tuvalete gitmiyorum... kapı gıcırtısı, ayak sesi, yüreğim ağzında, her an biten ve başlayan umut içimde bekliyorum

sonuç; beklemenin mantık sınırlarında sonu gelmiştir, o gelmemiştir, dayak yemişten betersindir!

Lise 3. Siniftik. O gune kadar ayni sinifta olduğumuz bir kiz vardı adi ayse. Kizin 4 yıldır sevgilisi vardi, zaten kizlarla hic muhabbetim yoktu lise de. Onun bir de sevgilisi vardı onla hele hic yoktu muhabbetimiz.
Hiç unutmuyorum beyler; bir cuma günü okul bitmis istiklal marsi töreni yapılmışti, ben de geldim sirama oturmus bekliyordum. Ben yatili kaliyordum lisede, yurtla okul ic iceydi yurda gidesim gelmemis sınıfa gidip oturmuştum. Derken ayse girdi sınıfa çantasından bir şeyler aldı hafiften bakıyordum ama ellerimi yüzüme kapatıp sıranın üstüne yatmıştım o benim ona baktığımı görmüyordu, ön sırama oturup elini elimin üzerine koyup "neyin var senin iyi misin" dedi, kaldırdım yüzümü baktım yüzüne, bana acıyarak bakıyordu. ama aşağılayıcı bir acıma değildi birine merhamet duymanın verdiği bir acıydı. "iyiyim" diyebildim. Baktı yüzüme derin derin ben de onun gözlerine baktım hala gözlerinin rengini hatırlıyorum, onun gözleri annemden sonra baktığım ilk gözdü. "Biz neden seninle konuşmuyoruz numaranı versene bana" dedi. Şaşırmıştım belli de ettim şaşırdığımı direk "benim mi" dedim. Güldü... Gülüşünü de unutamam. Gülerken ağzını tam açmaz dudak kenarının kırışmış olmasından anlarsınız gülüşünü, bir de gözlerinin içine bakıyorsanız gözlerinden, gülerken gözleri de gülerdi, o yüzden ona hep gül derdimi "Gül ayşe Gül... "

Neyse beyler çok fazla duygusala bağlayıp asıl mevzudan sapmadan devam ediyorum. Numaralarımızı aldığımızda yazdı okul bitmek üzereydi, o günden sonra ki yüz yüze görüşmemiz 3 ay sonra oldu. 3 ay boyunca arada mesajlaştık ama daha çok msn'den konuşuyordk. Benim o zamanlar smsim yoktu ama onun vardı, sevgilisiyle mesajlaşıyordu.

Bu arada şu ek bilgiyi de vereyim panpalar; sevgilisi bizden bir yaş büyüktü ve o yaz liseyi bitirmişti. Herşeyin karışmasının sebeplerinden birisi de bu oldu. Sevgilisinin yokluğunu benle doldurdu ve sevgilisi başka şehre gittiği için de rahat rahat buluşup konuşabiliyorduk.

Neyse yaz bitti okul açıldı, aynı sınıftaytık ama ikimizde birbirimizin yüzüne konuşamıyorduk. Muhtemelen ergenliğin vermiş olduğu bir çekingenlikti bu. Mesajlaşıyorduk ama yine de konuşamıyorduk, sonra bu bana korkuyormusun diye bir mesaj attı ben de ertesi gün yapıştım dudaklarına demeyi çok isterdim ama öyle olmadı tabi. Gittim napıyosun gibisinden konuşmaya başladık. Her tenefüs her okul çıkışı konuşuyorduk artık ben onun sevgilisi olduğunu unutmuştum ama lise küçük yerdi bizim bu yakınlaşmamız dış mihrakların dikkatini çekmiş sevgilisine çoktan haber uçurulmuştu.