3 ay bitmis Sonunda aynı sehre gelmiştik. aramızdaki mesafeleri kardan adamı eriten güneş gibi eritmiştik bir gece de. Ya onun kalbinin bana koyduğu mesafe o da erimişmiydi ? bilmiyordum ama öğrenecektik ikimizde. Merak ediyordum ve biliyorum ki O da bunu merak ediyordu. Kiz bi konuşmamizda ben seni sevmek icin dua ediyordum demisti, biliyorum o da sevmek istiyordu.

Aramızda artik 5 dakikalık mesafe vardı ama hala görüşmek istemiyordu; korkuyorum diyordu israrla, her seyin daha kötü olmasindan korkuyorum diyordu.

Ama ona bir surprizim vardi beyler. bu buluşmamiz da biraz daha özgüvenliydim, Kullanmış olduğum sivilce ilaclarinin etkisiyle yüzümde ki o ergenlikten kalma izler gitmiş bebek gibi olmuştum. Artık aynaya hafta da bir de olsa bakabiliyordum. Önceleri ayna fobim oluşmuştu, önünden bile geçmek istemiyordum. (O dönemlere ait foto bulursam atcam beyler ama yüzümde ki sivilceler yüzünden fotoğraf bile çekinmiyordum es kaza çekindiklerimi de silmiştim... )

uzun zamandır araya soktuğumuz "korku" bahanelerinin sonuna geldiğimizin ikimiz de farkındaydik artık.. öyle ki, eğer biraz daha sürdürürsek bu oyunu, birbirimizi sonsuza kadar kaybedecektik. gelin görun ki konuşamıyorduk irdelemeye takatimiz var ama yuz yuze bakip kelimelere dökmeye? asla.. iş oraya geldiğinde, görünmez bir duvar var, aşamıyoruz ne yapsak da..

Artik dayanacak gücüm kalmadi beyler . Icimde iki duygu vardi cesaret ve korku. Ya korkup kacacaktim ya cesaret edip karsina cikacaktim. Kacmak bize yakismazdi. Kacmadim ve icimde ki o cesaretle evinin önüne gittim . Bizim cesaretimiz de bu kadar di ancak penceresinin önüne kadar.

Gitmistim penceresinin onune; Bir umut cikar da yüzünü görurum diye .. uzun uzun bakiyorum penceresine bir sure sonra gözlerim takılı kalıyor perdelerine, ve o perdeler benim cesaretimi sokup aliyor benden; adeta git diyor.

Aklimdan bin bir türlü sey geçiyor ve aklimdan geçenleri mesaja döküyorum "kıyıdan uzaklaşmak için canımı dişime takıp zorla kulaç atmaktan, tam uzaklaştım sandığımda bir dalganın bir kaç saniyelik hareketiyle yara bere içinde yeniden sahile vurmaktan bıktım.. sahile her döndüğümde orada beni aynı tanıdık gülümseme ve umursamaz bakışlarla karşılamandan, o bakış ve gülümsemede yara bandıaramaktan, bulamamaktan, kendimi yeniden kulaçlara vurmaktan da.. "

Mesaji almıştı bu aksam bize gel yazip gonderdi. O da biliyordu bir yerden başlamamiz lazımdi artık. korktukça kendimiz sorar, kendimiz cevaplar olmustuk. hiç olmayan yüzlerimizi ortaya serip, asıl olanları katların altına saklamistik. o kadar saklamisdık ki, biz bile orada olduklarından emin değiliz artık.. eğer başlamazsak anlatmaya boğulacağız o katların altında.. ikimize de zor. Ikimiz de biliyoruz... ve o yüzden istemiyoruz da ama bu konuşma olmazsa, yok olup gideceğiz ve "biz"e kıyamıyoruz..

ben zaten gelmiştim ve onu bekliyordum evinin önünde, Saate baktim saat o'na bes vardi, 5 dakika daha beklemeliyim dedim kendi kendime. Bu sefer her sey tam zamaninda olmaliydi acele etmiyordum. Onceden binlercesini sorduğum ve sorduğumun on katı onun yerine cevaplandırdığım sorulardan bir demet yapıyorum içimde ve seçiyorum papatya falından dilek tutar gibi.. cevaplarınin benimkilerle aynı olacağına da adım gibi eminim.. cevapların benimkilerle aynı olmasından ölüm gibi korkuyorum bi yandan da. ama artık buradayım ve bir kere daha atlatamayacağım zamanı, onun da farkındayım...

paralel evrende 5 dakika cok çabuk geciyor zamanı atlatmamalıyım "assagiya gel" diye mesaj atiyorum; bu dakikadan sonra olacaklar çok önemliyken, bu dakikadan sonra olacaklar hiç de önemli değildi aslında.. çünkü, asıl mesele, şurda oturup, bin kere kafamda evirdiklerimin sözcüklere bürünmesini izleyebilmekti.. biliyorum ki, bunu yapabilirsem kendimi soktuğum zindanın demirleri kum olup uçacaktı.. tek yapmam gereken; sormak ve dinleyebilmek.. en kötü senaryo gerçek olsa bile, hayatın süreceğini gözlerimle görmek tek yapmam gereken bu... artık hic bir sey geri alinamaz ve durdulamazdı yanima gelmesini bekliyorum; zaman artık onu gösteriyordu