Panpa sen zannımca sevgilimi 1,5 kez aldattım diye başlık açmıştın burdan devam mı ?

Aynen panpa ordaki entryleri buraya girip devam ediyoz burdan.

Devam hadi

bekliozz

işler yine çıkmaza girmeye başladı panpalar, aynı anda hem huriyi hem merveyi idare edemiyordum. Bir yerde patlak verecekti artık, hissediyordum. Huriye aşıktım, mervede haytımda gördüğüm en iyi kalpli en anlayışlı insanıydı. Kararsızdım ama merve'nin söyledikleri karar vermemi kolaylaştırdı, daha doğrusu mecbur bıraktı.

Şöyle ki, Bir gün telefonla konuşurken sana bir şey söylemek istiyorum dedi; Buyur söyle dedim. Ben eski sevgilimin yasını tutmak istiyorum dedi. Vay babanın dıbına koyayım işe bak. Başka bir şey dese belki üstelerdim ama bu söze diyecek tek birşeyim vardı. Eyvallah. Diyecek bir şey yoktu boynumuzu öne eğip tamam deyip, Merve'yle bir daha konuşmamak üzere yollarımızı ayrıdık. kızgın değildim biliyorum; beni kandırmak istemediğinden öyle söylemişti ama bizim kalbimizde taştan değildi, kırılmaya alışıktı ama parçalanmayı daha hazmedemiyordu ...

Merveden sonra Bende kendimi huriye daha çok vermeye başladım, onunla yatıp onunla kalkıyordum, ondan ayrı su bile içmiyordum. Sabah erken kalkıp staja gidip öğle arasında onu uyandırıp kahvaltısını kapısına kadar zütürüyordum. Karşılığımsa bir öpücük bazense kuru bir teşekkürdü ama bana yetiyordu çünkü aşıktım. Merveyle onu aldatmış olmam ona karşı olan kızgınlıklarımı da hafifletmişti artık daha çok seviyordum.

Her şey çok güzel gidiyordu; Huri de beni arkadaşlarıyla tanıştırmaya başlamıştı, hatta bir gün de size gidelim artık dedi. Hemen Ayarladım ortamı bize gidiyoruz panpalar mucize gibi. Hayatımda eve ilk defa bir kız zütürüyorum. (Bu arada Yusuf benim huriyle konuşmamdan rahatsızdı bunu da defalarca kez yüzüme söyledi, hatta bu yüzden aramız da bozuldu) O gün eve geldiğimizde yusuf yoktu. Evdekilerle tanıştırdım, sonra da odama geçtik.( Yusufla huri ilk karşılaşmalarından itibaren ikiside birbiriyle hiç muhattap olmadılar. Anneyle karısı arasında kalan adamlar gibi olmuştum amk.)

ikimiz beraber evde yemeğimizi yedik televizyon izliyoruz derken bana mesaj geldi panpalar, bu hemen atladı kim ben okuycm diye. Hafiften tırsıyorum ama korkunun ecele faydası yok. Göz ucuyla bakıyorum telefona bir açtı mesajı atan "merve"...

Kızın numarasını silmiştim ama sağolsun kim olduğunu sormaya gerek bırakmamış mesajda. Mesajı aynen yazıyorum beyler; "merhaba f... merve ben. belki numaramı silmişsindir, uzun zamandır aklım sende, hala konuşmak istemiyor musun?"

Huri mesajı okur okumaz bana tokat atmaya yeltendi ama elini daha kaldırmadan tuttum. Kolunu çekiştirirken bir yandan da Bana aşşağılık şerefsiz aldattın mı beni diye bağırıyor. bir sus dedim. eli dursa ayağı durmuyor; bir yandan lini tutuyorum ama bu sefer tekme atmaya çalışıyor, ağzına geleni söylüyor, bir yandan da merveyi aramaya çalışıyor.

hemen bunun elinden telefonu alıp sakinleştirdim, bak dedim "bu kız beni sevdiğini söyledi ben de anlattım durumu sevgilim var, diye, sen benim kıymetimi bilmiyorsun" diye üste çıkmaya çalışıyorum ama nafile, kız kuduruyor sinirden. "Ara lan" dedi. Bir an gaza gelip tamam dedim önce sıçtık şimdi de arayarak güzelce sıvayacaktık.

bir cesaret aradım. Hemen açtı heyecanla kız ama biraz sonra başına geleceklerden habersizdi. Bak merve dedim benim sevgilim olduğunu biliyorsun bir daha beni rahatsız etme dedim. Kız şok geçirdi, ağzını açmadı. Nerden esti bilmiyorum ama evet biliyorum, bir daha rahatsız etmem dedi. Derin bir oh çektim ama sırtımdan aşşağıya ter boşandı beyler, sırılsıklamım. Huri de bunu duyunca biraz sakinleşti, bu sefer de gitcem diye tutturuyo. Hemen fırladım beyler kapıyı kitleyip anahtarı yatağın altına atıp yatağa yattım. Bu ağlamaya başladı bu sefer, yatırdım yanıma, ağlaya ağlaya uyudu...

Sabah biraz daha sakinleşti bir kez daha inandı bana tamam dedi konuyu kapattık. Zaten mezun olmamıza bir iki ay kalmıştı.

Huri, ev arkadaşıyla benim yüzümden kavga etti panpalar. Ev arkadaşına bir yanlışımız olmadı ama kız sevgilisinden ayrılmış, huriye sende ayrıl diye tutturmuş. O da yok deyince kavgaya tutuşmuşlar... Durum böyle olunca ben dedim "bundan sonra gel bizde kal".

bir yandan da Aklımdan; bunun eşyaları satarız o iki ayda o paralarla idare ederiz diye geçiriyorum. Ev arkadaşıyla evi ayırdık eşyaları da sattık ama kuruş koklatmadı. En son yüzsüzlüğe vurup bir yemek ısmarla bari dedim, burun kıvırdı amk. Hiç unutmuyorum eşyaların hamallığını yaptım diye bana bir 10 lira verdi hala saklarım.

Neyse panpalar kız bize yerleşti, ben yusufla kaldığım için tek kalanların biriyle yer değiştirdim. 2 senedir tek kalıyorlardı 1-2 ay kalmıştı zaten ölmezlerdi iki kişi kalsalar. Huri bize yerleşince artık daha dikkatli olmaya başladım, tüm kızların numaralarını silip engelledim, mesaj atmazlar biliyorum ama atacakları tutardı şimdi... Huri benim yüzünden evinden oldu ayrılmak gibimde değil ama, o şekilde gidecek yerinin olmayaşı beni daha da hassaslaştırdı, artık bir dediğini iki etmiyordum zaten son bir iki aydı, ondan sonra Alalh kerim...

O bir iki ay gayet güzel geçti, mezuniyet fotoğrafı çekindik beraber gezdik eğlendik ve sonunda da mezun olduk...

O Edebiyat okuyordu öğretmen olmak için daha formasyon alacaktı. Benim iş bulma sıkıntım yoktu bu biliyordu tutturdu benim olacağım yerde ol diye. Benim aklımda kiplan çok daha farklıydı. Bunu aldım karşıma anlattım "beni bir yıl ailemin yanında kalmak istiyorum, maddi olarak onlara yardım etmek istiyorum" dedim. Beklediğim gibi anlayışla karşılamadı, ağladı mağladı ama ben karar vermiştim beyler. Maddi olarak ailemin pek bir yardıma ihtiyacı yoktu ama ben 9 yıldır ailemden ayrıydım içimde çok büyük bir anne sevgisi açlığı vardı onu dindirmek istiyordum...

En büyük çocuk bendim, küçük kardeşimle aramda 2 yaş vardı. En son 2 yaşıma kadar sevmişler beni, zaten ondan öncesini ben de hatırlamıyorum. Sizin anlayacığınız bu açlık 9 yıllık değil bir ömürlük bir açlıktı. Bu dünyada anne sevgisi galiba hayat boyu boşluğu doldurulamayan tek şey. bu konuda ekgiblik, insanı hayat boyunca eğreti ve sakat kılabiliyor. eğer rab varsa yukarıda, o ekgibliğin tamamlandığı gün; "cennetten" başka bir şey dilemiyorum kendisinden. hayat boyu büyük bir devlet dairesinde küçük bir vatandaş olarak yaşadığım şu komik dünyada galiba hayalini kurmaya bile cesaret edemeyecek kadar uzak olmuştum anne sevgisine...

Dediğimi yaptım, ve bizimkilerin yaşadığı şehirde bir iş bulup yanlarına yerleştim. Ben bu kararı alırken tek başıma karar vermiştim, annemle babam hiç sormadım, sorma gereği de hissetmedim. Çünkü ben onların bir parçasıydım en azından öyle zannediyordum.

Ben anne sevgimi dindirmeye çalışırken huriyle konuşmaya devam ediyorduk. Aramızda 900 km vardı ha deyince görüşemiyorduk, 3 ayda bir yanına gidebiliyordum, her gidip gelişimde, gitceğim gece sarılıp sabaha kadar gitme diye ağlıyordu... Ağlayan gözlerinden öpüp başıma koyuyordum. Ben annemde bulamadığım sevgiyi yine huri de buluyordum. Kızın bana bir sarılışı var içine alıyordu beni; annem bana öyle sarılmadı hatırlamıyorum...

sarılmak; öpüşmekten, sevişmekten, birlikte uyumaktan çok daha kuvvetli bir sevgi göstergesidir.

bir insanı çekici bulduğunuz ya da sadece öpmek istediğiniz için öpüşebilirsiniz. cinsel güdülerinize bir anlığına teslim olduğunuz, tabiri caizse azdığınız için sevişebilirsiniz. çok uykunuz geldiği için, kıçlarınız bile birbirine değmeden aynı yatağın içinde uyuyabilirsiniz. ama gerçekten sevmediğiniz, kendinize ait hissetmediğiniz bir insana sarılamazsınız.

Eğer; Bir insanı gerçekten sevip sevmediğinizi kestiremiyorsanız, kendisine sarılın. böyle içinizden geldiği gibiyse, sımsıkıysa, kollarınızı ayırmak bile istememecesineyse; seviyorsunuzdur. ötesi yok...

Sarılmak... Bir puzzle'in kaybolmuş parçasını yerine koymak, tamamlanmak, bir butun olmak gibi. her kayıp parçanın uyabileceği tek bir puzzle vardır ne yazik ki. o puzzle'i bulana dek tüm sarılmalar yavandır. ve size ait parçınızı buşduğunuz sarilmada bilirsiniz ki o zamana kadar neden sol yanınızda bir çıkıntı, sağ yanınızda bir girinti var diye duyduğunuz kaygilari tamamen bosadir. tum o garabet aslinda o buyuk puzzle'a tam oturmak için.

Ben annemin dizinin dibindeydim ama iki yabancıdan farksızdık, ben sarılmak öpmek istedikçeo kaçıyordu sıkılmıştım artık, bırakmıştım peşini. Bazı gecelereve geç gelip direk yatıyordum bazı geceler yemek bile yemeden odama kapanıyordum. 7 yaşında bir kardeşim vardı daha çok onla zaman geçiriyorduk, ona sarılıp onu kokluyordum. Ben sanırım annemi hiç koklayamadım çünkü ona hiç bir zaman o kada ryakın olamadım hep aramızda belirli bir mesafe vardı. Bu mesafe beni huri'ye daha çok yaklaştırıyordu, 3 ayda bir gidişlerim iki hatta bir aya düşmüştü, tek geceliğine bile olsa gidiyordum, tek bir günlüğüne de olsa onun burnundan göz kapaklarında öpüp sarılmak için hiç üşenmeden gidiyordum...

Bir yıl kadar böyle geçirdik. Huriyi artık kaybetmemek için ailesiyle tanışıp bir an önce evlenmek istiyordum. Çünkü aradığım sevgi ondaydı ve benim ekgib parçam oydu. Herşeyi unutmuştum tek bildiğim onu çok sevdiğimdi (hala da çok seviyorum.)

Ailesiyle belki tanışmak istemiyordum, tanımadığım iki insanlar konuşacak pek bir şeyim olamazdı. Ama konuşmalıydım bir şeyler yapmalıydım çünkü seviyordum, ve Sevgi eylemsizlige tersdi. eğer aforizma sevseydim, bir nejat isler gorseli ile birlikte, "sevgi sizi x noktasindan y noktasina tasir" derdim ve bu tak gibi, ne dedigi belli olmayan aforizmam alir yururdu.

sevgi sizi, gecenin bir yarısı beş parasız bir şehirden diğerine, ülkeler arasi bir yolculuga, en bilemedin haber alamiyorsun diye salondan mutfağa voltaya gonderir.

öyle oturdugun yerden "ben seni salonda cok sevdim" hic inandirici değil...

Huri'de biliyordu ben çok evliliğe yakın değildim ama birlikte olmak, onun gözlerine bakarak tüm dünyayı bir saniyede fetih etmek için, dizinin dibinde yatarken saçımı okşaması için aramızda ki ilişkinin bir adı olmalıydı, biz rahatsız olmasak bile ailelerimiz buna izin vermezdi.

Ben de bütün cesaretimi toplayıp gittim... sağ olsunlar beni çok da iyi karşıladılar annesi, babası, kardeşleri hepsi güler yüzlü insanlardı.

Hayatımda o güne kadar cesaret ettiğim en büyük şey sanırım oraya gitmekti. Üç gün boyunca hiç tanımadığım bir şehirde hiç tanımadığım insanlarlaydım ve bunu bir insana yaptıracak tek şey sevgiydi, bende seviyordum fazlasıyla..

Ailesi orta gelirli 3 kız çocuğu olan bir aileydi. Huri de benim gibi en büyük çocuktu. O 3 günü ve ailesinin bana yaptıklarını hiç unutamam... Özellikle zeynep teyze bitanedir... Daha ben gelmeden sevdiğim yemeklerin listesini yapmış. babası futbol seviyorum diye sürekli futbol muhabbeti yaptı, kardeşleri abileri gibi sürekli bir şey isteyip istemediğim sordular, sürekli bana bir şeyler yedirip içirdiler. Gece kalmak için ayarladığım otele bile göndermediler, 3 gece de onlarda kaldım.Ben kızımın sevgilisine o kadar iyi davrana bilirmiydim bilmiyorum...

Hiç unutmam Gideceğim gün annesi valizimi kendi elleriyle hazırladı, yolluk bile koydu kadıncağız. Hayatımda Görmediğim aile sevgisini o 3 günde onlarda görmüştüm bir nevi...

Herşey iyiydi güzeldi hoştu ama bir sorun vardı. Annesi ve babası huriyi göndermek istemiyorlardı. Sizin anlayacağınız benden iç güveysi olmamı istediler panpalar. Yani En azından komşu ilde yaşayın dedi babası ben 2-3 saatte çıkıp gelebileyim dedi, haklıydı kendince de.

Ben de tamam ama benim de bir şartım var dedim. Babası buyur söyle dedi. "dünya hali ne olur ne olmaz annem ölür babam kalır, babam ölür annem kalır yada bakıma muhtaç kalır ikisinde. Öyle olunca Ben en büyük çocuğum aklım onlarda kalır. eğer Huri ben onların öyle bir şey olduğunda bizle yaşamasından rahatsız olmam diyorsa ben yan komşunuz bile olmaya razıyım" dedim. Babası çok anlayışlıydı "konuşun anlaşın benlik bir sorun yok" dedi.

Neyse beyler döndüm geldim eve, durumu anlattım bizimkilere, şöyle yap yada böyle yap demediler, olayı öylece bıraktık. Ben de O günü huriyle hiç konuşmadan düşünerek geçirdim.

Herşey güzel giderken bir den taka sarmıştı. O gece yarısı Huri aradı. O da düşünmüş belli ki çok net konuştu; "ben senin ailene bakıp bakamayacağım konusunda kararsızım, sana boş yere ümit vermek istemiyorum" dedi. Ben bir şey demedim ona ama çok bir seçeneğim de yoktu. Ya bana sevgi göstermeyen ailemi seçecektim ya da herşeyi bırakıp huriyi... huriyi 3 yıldır tanıyordum ailemi 24 yıldır. annemgile hurinin bu söylediklerini anlatmadım, zaten ben kararımı vermiştim. Ertesi gece huriyle son konuşmamızı yapmak için aradım, çok bir şey konuşamadım ama hakkını helal etmesini ve onu çok sevdiğimi söyledim," ailemi bırakmayı kendime yakıştıramadığımı anlamıştı, "ben olsam ben de aynısını yapardı" dedi... O son kez "seni çok seviyorum kendine iyi bak" dedi...

Sonrasi Dıt dıt dıt...

Ben evlenmeyi düşünürken bir anda ayrılmıştık, büyük bir hayal kırıklığı yaşıyordum. içime aka aka bedenimi dolduran yaşlar gözümden damla damla akmaya başladı. O gün dışarı çıkıp bütün şehri ağlaya ağlaya dolaştım, sabah ezanına doğru artık yürümeye takatim kalmamıştım bir cami bahçesinde oturup camiden çıkan birine taksi aratıp eve gittim.

ben yatağa girdim ama uyku gözüme girmiyor bir türlü. Bu arada bizimkiler uyandı pampalar, kahvaltı hazırlıyorlar. Bunlar bana seslendi ses vermedim kalkacak halim yoktu. ama uyuyamıyordum da. Bunların konuşmalara kulak kesildim; Annem babama "benim onu görmeye tahammülüm yok artık, onlarda istiyorlarmış bırakalım gitsin" dediğini duydum. Babamda çıt yok. Hayatımın en kötü anı!!! Daha önce kovulduğum eve başımı öne eğip geldim ama yine aynı sahne. Bu işte bir iş var dedim kalkmadım yataktan, istesem de kalkamazdım hayatımın şokunu yaşıyordum. Tam 6 saat mal gibi tavana baktım ama aklımda neler geçiyor kafayı yiycem

kalktım beyler yataktan ama gibilmekten beterim. babam içerde annem yok bi yere gitmiş, girdim yanına kapattım kapıyı. Baba dedim ben 24 yaşındayım devdıbını getiremeden gözümden yaşlar akmaya başlıyor. Ulan konuşamıyorum boğazım düğüm düğüm,o da anladı ne diyeceğimi yüzüme bakmıyor. Baba dedim ben neyim ben kimim ?? Kim lan benim annem deyip olduğum yere yığıldım. Gözümü açtığımda yatağa uzanmış yatıyordum, babam başımda beyler sakinleştirmeye çalışıyor kolanyo koklatıyor, ittim elini ama hala saklıyorum kimim ben diye.

Bu gitti bir kağıt getirdi bir de numara yazıyor git bul dedi... Ne demek istediği açıktı kalktım yerimden ama dermanım yok, anlat bileyim de öyle gideyim, niye böyle oldu niye dedim.

Babam annemi aldatmış aldattığı kadın 3 ay sonra hamile olduğunu öğrenmiş derken işler rayından çıkmış ikisi de istememiş beni, aldıramamışlarda. Sonra kadın doğurup bırakmış beni daha hiç emzirmeden. Annem bakmış büyütmüş, ama yine de sevememiş. Artık beni gördükçe aldatıkdığı aklına geliyormuş, dayanamıyormuş...

Çıktım beyler evden ağlıyamıyorum bile artık. Dışarda insanların yüzüne bakıyorum hepsi mutlu gülüyorlar, daha iki gün önceye kadar bende onlardan biriydim ama şuan başlı başına bir yalanın içinde olduğumu öğreniyorum...

panpa yazda bitir şu hikayeyi artık

elimde bir kağıt var, bir adres bir de numara adres istanbul da bir yer. Otogara doğru gidiyorum ama kendimde değilim adım atacak halim yok...

En erken otobüse bindiğimi ve istanbula indiğimi hatırlıyorum. O günden sonra tam iki yıl hafızam hiç tam olmadı hep yarı baygın yaşadım. istanbula iner inmez aradım numarayı bir kadın açtı.

Alo dedi
Alo diyemeden boğazım düğümlendi, Ben Fatih dedim...
Sesi titremeye başladı kekeleyerek nerden geldin dedi?
Ben nerden geldiğimi söyleyince durumu anlayıp soyadımı da sordu evet o benim dedim...

iki dakika boyunca çıt yok, ben zaten ölmüşüm gömülmeyi unutulmuşum, kadın şokta...
Bir yerde oturup sizi göre bilir miyim dedim???
insanın en doğal merakı nerden geldiğini bilmek, hesap sormak yada başka bir şey değildi amacım, sadece bilmekti, ne hissedeceiğimi nasıl göründüğünü, kaç yaşında olduğunu saçını gözünü kaşını merak ediyordum. Hikayesini merak ediyordum, adını merak ediyordum...