anlatsam mı anlatmasam mı kadar

sonra calıstırdım arabamı ve memleketime dönmeye karar verdim...

yemin ederim hatırlamıyorum o yolculuğu nasıl yaptım nasıl gittim neler yasadım hangi arabayı solladım bi yerde durdum mola verdim mi bir kazaya mı sebebiyet verdim hic ama hicbirsey hatırlamıyorum...

sadece eve geldiğim zaman, tüm sülalenin araclarının kapının önünde olduğunu gördüm

zile bastığımda amcamın kücük cocuğunun kapıya cıktığını ve abim gelmis diye cığlık atarak iceriye girdiğini hatırlıyorum...

tüm sülale kapının önüne cıkmıstı...

anam sarılıp ağlıyor, hayatım boyunca bir kere bile ağladığını görmediğim babam hıckırıklara boğuluyor... kardeslerim amcalarım dayılarım anneannem teyzelerim sülalede kim var kim yoksa herkes hıckırıklara boğuluyor...

murat orada babası orada annesi abisi yani tüm ailem tüm sevdiklerim orada...

yorgunluktan ayakta duramıyorum...

hastaneden cıktıktan sonra yine aynı seyleri yasamaya baslamıstım ve neredeyse 1 gündür tek lokma birsey yememistim...

anama sarıldım ağlamaya basladım... hıckırı hıckıra

beyler, benim boyum 1.80 anam rahmetli de 1.55 di... cok kısa bir kadındı...

ve bana sarıldığında kafası göğsüme gelirdi... basını yana cevirip kafasını göğsüme yaslamıs sadece oğlum yavrum ben senin bir teline kıyamam sen kendini ne hallere soktun deyip duruyordu...

su anda hıckıra hıckıra ağlıyorum beyler

ah anam bir sağ olaydın da yine dayaydın göğsüme basını ...

yemin ederim tüm dünyaya değismezdim o anın 1 dakikasını..!!!

kardeslerim daha fazla dayanamayacağım... su an pgibolojim alt üst oldu...

yanlız degilsin. ağlattın

offff gerizekalısın.

babam geldi ağlayarak o da sarıldı anam babam kardeslerim herkes yanıma gelip tek tek sırayla bana sarılıp ağlıyorlardı... yürüyyecek halimin olmadğıın görünce murat koluma girerek beni eve kadar cıkardı...

kimse ne oldu ne bitti diye sormadı...

birazcık kendime geldim cok sükür...

dinleyen var mı kardeslerim...

olmaz mı

murat yola cıktığımız anda anlamıs böyle birsey yapacağımı ve cep telefonumu almıs...

zannetmis ki onsuz bir yere gidemem... ama cep telefonunu almayı dahi hatırlamadım...

odaya cıktıktan sonra zorla birseyler yedirdiler...

ve anneme yanlız kalmak istediğimi hatta mümkünse evde murattan baska kimseyi görmek istemediğimi söyledim...

utanıyordum o kadar insana yasattıklarımdan

gözlerimi kacırıyordum herkesten ... kimseyle gözgöze gelemiyordum... herkesten utanıyordum...

rezerve

muratta sormadı...

daha önce de söylemistim biz beraber doğduk beraber büyüdük...

yeryüzünde beni en iyi tanıyan insandı o...

bir kac gün beraber gezdik dolastık kafamızı dağıtmaya calıstık...

sağlığımla ilgili problemlerim de yavas yavas kayboluyordu..

murat merak etmemem icin kıyıda köşede konusuyordu isleri telefonla halletmeye calısıyordu...

aradan 15 gün gecmis ve hastaneden cıktığım andan itibaren bir kez bile elime cep telefonunu almamıstım...

bundan sonra hicbir zaman kullanmayı da düsünmüyordum...

1 ay kadar sonra da murat izmirde ki tüm isleri bitirmis, insaatları maliyetine satmıs büroyu tasfiye etmis ve memlekete kesin dönüs yapmıstı...

ardından memleketimde ki isyerinin basına gecmis ve orayı düzene koymaya calısıyordu...

aylardır isyerime adımımı bile atmamıstım..

sağlığıma da tam olmasa bile arada bir kac duble icebilecek kadar kavusmustum...

aylar sonra isyerine gitmek icin giyindim... hazırlandım...

personelim önceden öğrenmis olacak ki herkes kapıya kadar cıkmıs beni bekliyordu...

yeni bir kac kisiyi ise almıstı murat hepsiyle tek tek tokalasıp sarıldıktan sonra odama gectim...

al bakalım dedi murat...

bunlar yeni projelerimiz...

izmirden kazandığımız para cok ama cok yüklü miktardaydı...

orada ki tüm parayı banka hesabında tutmus ve memleketimizde tam 9 tane arsa alıp en kücüğü 20 en büyüğü 48 dairelik insaatlara baslamıs...

ve benim o cefakar arkadasım vefakar arkadasım canyoldasım o kadar paranın icerisinde hala 96 model toyota corolla kullanıyordu...

anlat panpa anlat