anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

cumartesi günü genel anlamda yatış günüydü benim için.
hafta boyunca okula gitmek için erken uyanmak zorunda olan bir bünye, cumartesi günü doyasıya yatmak istiyordu haliyle. hatta bazen cumartesi günü olmasına rağmen erken uyandığım zamanda bile o doymamışlıkla, o açlıkla zorla uyumaya çalışırdım. genelde başarılı olamazdım ama. neyse bu başka konu.

işte hiç uyku kaygısı gütmeden uyandığım ender haftasonlarından birisi idi bu haftasonu. çünkü ucunda reyizi ziyaret etmek vardı. o önemli insana geçmiş olsun dileklerimi okul dışında iletmek. aslında öğretmen öğrenci ilişkisi anlamında baktığımızda benim hassasiyetim biraz abartı gibi duruyordu. ama reyizin benim için öğretmenden fazla bir şey olduğunu anlattıklarımdan çıkarmışsınızdır. o zamanlar ben de bunun farkındaydım zaten. o sebeple reyizi ziyaret etmek istemiştim. yoksa normal şartlarda bir öğretmeni ile okul dışarısında fazla konuşabilen bir tip değildim kişisel özelliklerimden dolayı. hem o zamanlar bu zamanlar gibi değildi. yani ne bileyim öğretmen daha ağır bir sıfattı gözümüzde. şimdiye nazaran duyduğumuz saygı çok daha fazlaydı öğretmenlik işine ve öğretmenlerimize.

9,30 gibi reyizin yattığı hastaneye vardık.
girişten reyizin oda numarasını öğrendik ve yanına çıktık. kapısı aralıktı. içeride reyizin annesi olduğunu düşündüğüm bir teyze vardı. nitekim sonradan öğrendiğimde tahminimin doğruluğunu onaylamıştım. kapıyı çaldım ve önde ben arkamda annem içeri girdik. evvela annemin düşündüğü ve önceden aldığı kolonyayı oradaki teyzeye verdim ve geçmiş olsun dedim. ondan sonra reyize döndüm. reyiz gayet iyi gözüküyordu. içten gülümsemesi beni gördüğüne sevinmiş olduğunun göstergesi idi. ben de ona gülümsedim. geçmiş olsun hocam dedim. sağolasın kerkenez efendi dedi. annem durumu izah ediyordu. işte kerkenez gidelim diye tutturdu, umarım rahatsızlık vermiyoruz vb. şeyler. ben onlara pek kulak asmıyordum. reyizin sağlıklı olduğunu görmek benim için her şeyden önemli idi o anda.

hasta ziyaretinin kısası makbul deyip yarım saat sonra (aslında pek kısa sayılmazdı ama neyse) kalktık. reyiz ciddi bir şeyi olmadığını ve önümüzdeki haftadan sonra derslere devam edeceğini söyledi. ayrıca tüm sınıf arkadaşlarına selamlarımı ilet diye tembihledi. ve yine ayrıca hee seninle de ayrıyeten konuşacağız diye iğnelemeyi de unutmadı. eyvallah dedim çıktık.

hastaneden çıkarken yavaş yavaş havalanan güneş yüzüme vuruyor ve ben huzur merdiveninde bir iki basamak daha yukarı çıkıyordum.

bizim okulun fısıltı gazetesinin sınıfımızdaki muhabiri figendi panpalar.

genellikle okulda ve üst kademelerde (üst kademelerden kastım öğretmenler ve idarecilerdir) olan biten hakkında malumatları bu kızdan alabilirdik. ne bileyim misal, şu hocanın tayini çıkmış gidecekmiş, şu hoca sınavı a'lı b'li yapacakmış, test olacakmış vb. bilgileri biz bu figen sayesinde duyardık.
her sınıfta vardır böyle tipler diye düşünüyorum.

neyse panpalar sınıfa vardığım andan itibaren herkesin ağzında aynı şey, "aynur reyiz hasta" kimse ne hastası, ne zaman hasta oldu vb. bir şey bilmiyor ve haber kaynakları da figen. sanıyorum sınıfta reyizi en fazla seven insan bendim ki dedikoduyu sürdürmek yerine bir şeyler öğrenmek için harekete geçtim.

figen'i kızlar tuvaletinin önünde buldum.
bilmiyorum hala öyle mi ama o zamanlar bizim okuldaki kızlar tuvalet çevresinde dururlardı nedense. sanıyorum oralarda değişik muhabbetler dönüyordu. o yaşta olanı biteni çok iyi anlamlandıramazdım. ama şimdi daha akla yatkın şeyler düşünüyorum o konu hakkında. neyse amuğa koyim konuyu dağıtmayayım. figene direkt olarak(bu direkt olarak lafını da çok kullanmaya başladım haa) figen aynur hocaya ne olmuş dedim. hastalanmış kerkenez dedi. ne hastalığıymış bu dedim. bilmiyorum ama ciddiymiş sanırım, hastanede yatıyormuş dedi. afalladım, çünkü figen'in verdiği haberlerin yüzde 99 u doğru olurdu. net konuşurdu. ve muhtemelen bu da doğru idi. kimden duydum dedim. üst sınıflardan bir çocuğun adını verdi. o müdür yardımcısına sormuş o öyle demiş falan dedi.

o anki duygularımı kelimelerle ifade etmem çok güç panpalar.
o yaşımda, o derece sevdiğim bir insanın, 1 gün öncesinde sapasağlam olan bir insanın hasta olduğunu, hastanede yatacak derecede hasta olduğunu öğrenmek benim için büyük bir yıkımdı. o gün nasıl geçti hatırlamıyorum. eve varır varmaz anneme olanları anlattım bir an önce olayın aslını öğrenmek için okula gitmesini istedim. annem de merak etmişti. benim nezdimde o da severdi reyizi çünkü.
hemen okula gitti.

annem eve geldiğinde hemen durumu sordum.
müdür ile görüşmüş. reyizin apar topar ameliyat olması gerekmiş ve olmuş. ama durumu iyiymiş. 1 hafta kadar daha hastanede kalacakmış.
panpalar o sevinçle hastalığı neymiş, ne değilmiş gibi hiçbir fazla soru aklıma gelmedi. çok ama çok sevinmiştim. bir tek hangi hastanede imiş anne dedim. annem ilçedeki özel bir hastanenin ismini söyledi. gülümsedim. anneme baktım ve cumartesi günü görmeye gideriz demi dedim. annem gülümseyerek tabii ki dedi.

uzunca zamandır bu kadar huzur dolduğumu hissetmemiştim panpalar.