anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

Unutmadık

oha lan unutmuş gitmişim hikayeyi vay amk 27 sayfa olmuş bitti mi noldu la

vay amk, ha bugün ha yarın derken yıl olmuş bırakalı. ama devam edeceğim.

Panpa unutmadık hikayeyi hadi devam et artık

aylardır entry bekliyorum panpa devam et şu hikayeye artık

olum 27 sayfa olmuş hala mı okul anıları len

ulan hikayen için girdim aylar sonra , çekmeceye dayamışsın panpa başkada bişey yok.

ee 1 ay bekledim ben azıcık çoğalsın diye yine mi bişey yok :((

zütümü kaşıyacak vakit bulamıyorum ki hikayeye devam edeyim.
tekrar devam edeceğim ama kim bilir ne zaman..

reserve
panpa kendine sövdürme adam yaz giberün

harbi özet geç dıbına koyum vermedi mi ?

Panpa yine tak gibi yerde bırakmışsın :(

panpa anlatması güçten sonrasını okumadım ama azmini takdir ettim bin 27 sayfa. en son gibtinmi onu sölede rahatlayak?

reserved

o günden sonra kendime verdiğim söze çok sadık kaldım panpalar.
hani bazı filmlerde olur genelde.
olaylar yaşanır, bir şeyler gerçekleşir ve esas kişi bir karar alır. daha sonra arkaya bir müzik girer ve o müziğin üstüne esas kişinin aldığı bu karara uygun yaptığı davranışlar, hareketler konur. bir nevi hızlandırma yani.
işte benim hikayemde o kararı aldığım günden, o senenin yarıyılına kadar geçen süre böyle geçti. kendisini tamamen derslerine adayan, birkaç kişi haricinde kimse ile konuşmayan, sosyallik adına ne var ne yoksa reddeden bir insan haline gelmiştim.

esraya ve onunla alakalı her şeye yabancıydım, ilgisizdim o zamana kadar.
o zamana, yarıyıl karnelerini almamıza 1 hafta kalıncaya kadar.

panpalar o sene ki sınıfımızda 3 lü bir çekmece vardı. hani evlerde olur ya, genelde yatak odalarında, he işte o çekmecelerden. bir şekilde sene başından beri sınıfta böyle bir çekmece duruyordu. kapı tarafındaki sıraların en arkasında, ikili kolonun arasında. içine özellikle bir şeyler koyduğumuzu hatırlamıyorum. daha doğrusu herhangi bir şey koyduğumuzu hatırlamıyorum. boş boş duruyordu orada öylece.

ben bu çekmeceye yakın oturmuyordum normalde. o sebeple daha evveli çekmece ile herhangi bir olayım, alakam, ilişkim olmadı.
ama işte olacakmış ya o gün can sıkıntısı ile boş sınıfta dolaşırken(öğle arasında) gözüm o çekmeceye ilişti. arasıra da ilişirdi burada bir ilginçlik yok elbet ama bu sefer ki ilişme biraz daha ileri boyutta idi ve ben ilk kez çekmecenin yanına gidiyordum. oraya varınca ilk işim şöylece bir bakmak oldu. ardından üstten başlayacak şekilde çekmecelerini açmaya başladım. ilk iki çekmecede hiçbir şey yoktu. en alt çekmeceye sıra geldi. ama işin ilginci o çekmece açılmıyordu. açılmıyor dediğim ben açamadım, hani çekince gelmedi. yani az zorlamak gerekiyordu. açmak için tutmam gereken demiri de kırık olduğundan birazcık zorluyordu beni. tam açmak üzereydim ki sınıfın kapısının açıldığı duydum ve hemen oradaki normalde samimi olduğum bir panpamın sırasına oturup sıra üzerindeki kitabı okuyormuş gibi yaptım.

gelen ise funda idi.

reyiz yine öğretmenler odasına çağırmıştı beni.
gittim ve gösterdiği köşeye oturdum. geçen sene esra ile beraber bizi çağırdığında esranın oturduğu yere.
o gün geldi aklıma birden. esraya duyduğum olağan dışı duygular, 1 sene önceki ben vb.
hayalimi reyizin sözleri bozdu.
e anlat bakalım kerkenez dedi. neyi anlatayım hocam dedim bilmez gibi. olanı biteni, hayırdır, memnun değil misin bizden de başka okula gitmeyi düşünüyorsun dedi. gülümsedim. estağfirullah hocam, o nasıl söz dedim. o zaman dedi sonunda soru işareti anlamında başını sallayarak.

özet geçiyorum,
reyiz ile konuşmamız bittiğinde ben artık okuldan ayrılmak düşüncesinden sıyrılmıştım panpalar.
reyizin dili hani şu yılanı deliğinden çıkaran bir dil var ya, he işte o dildi adeta. bir konu hakkında reyizle konuştuğunuzda(aşağı yukarı ne olursa olsun) o konuşmada bolca hakikaten yahu, doğru söylüyorsunuz, ben bunu hiç düşünmemiştim gibi cümleler kurmak anormal değildi. reyiz ne yapar eder konuya dair senin bakmadığın açıya eğilip seni hayretlere gark ederdi. sanıyorum bunda birazda edebiyatçı olmasının, ağzının iyi laf yapmasının da etkisi vardı.

reyize teşekkür edip yanından ayrıldım.
akşam evde bolca düşündüm ve sonunda artık kendimi sadece derslerine adaması gereken biri olmam gerektiğine hükmettim.
zira başım boş kalırsa yani uğraşacak başka bir şey bulamazsam gönlüm yine bir çılgınlık yapabilirdi ve ben buna katlanamayabilirdim.

bu geceden itibaren tekrar başlıyorum panpalar.

rezerve

panpa :(

devam etme yannan 5 günde bir kere yazıyodun mal mı sandın bizi