anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

sesi duyunca irkildim panpalar.
evet bu sefer seslenen oydu. gelişiyle beni anlamlandıran o. hani çok sevdiğiniz birine kızarsınız ama sonra gelir bir güler her şeyi unutursunuz. işte esranın sesini duymam, esradan ismimi duymam benim tüm derdimi kederimi aldı zütürdü çok uzaklara. tüm kızgınlığım bitti, her şeyi unuttum. ismimi bu kadar güzel başka hiç kimse seslendiremezdi herhalde. her harfi ayrı muhteşem geliyordu kulağıma. ismim şeref kazanmıştı artık. değerlenmişti artık.

hızlıca yanına gittim hafif bir tebessümle. buyur dedim. aynur hoca seni çağırıyor dedi ve reyizi işaret etti. yıkıldım panpalar. belli etmedim ama bozuldum. sağol diyebildim kıymetlime. ve altüst olmuş bir şekilde reyize doğru ilerledim. reyiz sanırım yüz ifademden anladı bir şeyler. o da gülmüyordu. hatta sinirli gibi duruyordu.

beni çağırmışsınız hocam dedim, evet gel kerkenez dedi. öğretmenler odasına gittik. öğretmenler yavaş yavaş çıkıyordu. beni köşeye çekti oturttu ve ben sana ne dedim kerkenez, neden bana söylemiyorsun sıkıntını dedi. sustum. sıkıntım yok dedim sonra. siniri artmış gibiydi. ve hala kulaklarımda yankılanan şu konuşmayı yaptı panpalar;

- bak kerkenez. bakış denilen şey öyle önemlidir ki, insanın yüzlerce sayfa yazıyla, yahut saatlerce konuşmakla anlatamayacağı şeyleri saniyesinde anlatır. ama nedense insanlar bangır bangır konuşan bakışlarının karşıdan duyulmadığını sanarlar. hatta bakışın hitap ettiği kişiyi geçtim, çevresinde yer alan herkesin bu bakışı duyabileceğini bilmelisin.

duraksadı, hafif bir tebessümle gözlerimin içine baktı ve devam etti;

- sesini duyuyorum kerkenez dedi.

konuşmama fırsat vermeden devam etti.

- bırak bakışlarını halini arz etsin ona, bak, hem haftada iki gün daha fazla bahane bulabilirsin. dedi gülerek.

anlamıştım panpalar, reyiz harbiden reyizdi. nasıl olduysa beni ve içinde bulunduğum durumu çözmüş ve beni içinde bulunduğum bu durumdan çıkarmak adına bir şeyler yapmaya çabalamıştı. kısaca daha somut şeyler yap. bir şekilde ona açıl diyordu. hatta onunla daha yakın olmam, onunla daha geniş muhabbet sahaları yakalamam adına ikimizi yanyana oturttuğunu ima etmişti haftada iki kez mevzusu ile.

- kafam çok karışık hocam, teşekkür ederim dedim ve rica edip çıktım odadan.

kafam çok çok karışıktı panpalar.
o kafayla eve giderken, kafamı daha da karıştıracak bir sahneye doğru yaklaşıyor olduğumu henüz bilmiyordum.

Dersler bitti.
şaşkın ve dalgın bir şekilde çıktım sınıftan. Okulun dış kapısının önüne varıncaya kadar reyizin beni çağırdığı aklıma bile gelmedi. Onca yolu tekrar yürüyüp öğretmenler odasının önüne gittim. Kapıyı çaldım, içeri girdim. Bir iki öğretmen içeride idi. Aynur reyiz dikkatle bana bakıyordu. Yanına doğru yürürken gözlerimi ondan kaçırdım. Yanına varınca ilk sözü, kerkenez, ne yapıyorsun sen oldu. Muhtemelen başkanlığı bırakmamdan kaynaklanan bir durumdur diye düşündüm ve sıkıldım hocam, uğraşamıyorum dedim. Kaşlarını çattı reyiz. Onu demiyorum evladım, ben senin şu küçücük kafanın içinde neler döndüğünü soruyorum dedi. Anlamamıştım, bir şey dönmüyor hocam dedim. Üfleyip püfledi. Etrafı süzdü. O sırada bizden başka bir öğretmen odada idi ve o da çıkmak üzereydi. Reyiz biraz sakin görünmeye çalışıyordu. Tamam , otur sen şurada bekle beni diyerek sandalyeyi gösterdi. Kendisi çıktı dışarı. O sırada diğer hoca da dışarı çıktı. Ben tek başıma öğretmenler odasında kalmıştım.

Son zamanlar sıklıkla yaptığım gibi düşünmeye başladım panpalar. Olan biteni anlamlandırmaya çalıştım.

Bilirsiniz ki insanlar en çok bilmediğinden, görmediğinden korkar. Karanlıktan korkulma sebebi budur misal. Yoksa gündüz ile gecenin teoride pek farkı yoktur, ama gece her şeyi örtüyor oluşuyla bizleri korkutur. Çünkü kaotik bir durumdur ve belirsizlik vardır.

Korkuyordum panpalar, yaşadıklarımdan, düşündüklerimden, düşünemediklerimden, yaptıklarımdan, yapmadıklarımdan. Her şeyden korkuyordum. Bu yüzden olan biteni anlamam gerektiği kanısındaydım. Hani bazen evde yalnızsınızdır. Gece olur ve belki de tüm güvenlik önlemleri ile donanmış evinizde rahat edemezsiniz, bir çıtırtı duyarsınız ne bileyim. O sırada televizyonda canlı yayınlanan bir program bulmaya çalışır, ve konu ayrımı yapmadan onu dinlersiniz, bu şekilde biraz daha rahatlarsınız. (geceleri kaç tane siyaset programı izlemek zorunda kaldım, ıyyyy vallahi tiksindirici) işte öyle bir program arıyordum panpalar. Yani en gibindirik program da olsa ben onu bulup izlemeliydim. Çünkü ciddi ciddi akıl sağlığımdan şüphelenmeye başlamıştım. 13 yaşında bir insana göre gerçekten çok ağır ve taşıması tehlikeli bir yüküm vardı.

Yaklaşık 15 dakika yalnız başıma öğretmenler odasında oturdum.
Bolca düşündüm.

15 dakikanın sonunda reyiz kapıda göründüğünde arkasındaki süprizi ve orada konuşulacak şeylerin olayları çok farklı bir biçime koyacağını tahmin bile edemezdim.