anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

büyük gün gelip çatmıştı panpalar.
o gün ve gecesi 13 yıllık hayatımın o ana kadar ki en önemli günü ve gecesi olacaktı.

cuma günü.
mübarek gün panpalar. inancım gereği cumaya gittim. genelde hoca ile kılınan 2 rekatlık farzın ardından camiden ayrılırdım ama o zaman imam ile duaya kalamıyordum. bugünün benim açımdan önemi diğer günlere nazaran daha fazla olduğu için 2 rekat farzın ardından 4 rekat son sünnet, 4 rekat zühri ahir, 2 rekatta vakit sünneti olmak üzere 10 rekat daha namaz kıldım ve imam ile yapılan duaya el açıp amin dedim. imamın bizi serbest bıraktığı dua etme anlarında bugünün güzel olmasını diledim durdum.

programın başlama saati resmi olarak 19.30 diye duyurulmuştu. ama tabii ki biz o heyecan ile muhtemelen daha erken orada olacaktık ve program da belirtilen saatten geç başlayacaktı. zaten törenlerde genelde böyle olur bilirsiniz. erken giden en fazla yer kapar ama program belirtilen saatte tam olarak başlamaz. bu tespitin ardından devam edeyim panpalar, geceye sadece annem gelecekti. yani babam bizim velilik işlerine hiç bakmazdı, bu tarz şeylerin tek sorumlusu annemdi. yılsonu gecesiymiş falan babamın pek ilgisine girmeyen şeylerdi. ben bu duruma alışıktım. o sebeple babamın gelmeyecek olmasını yadırgamadım. gelse yadırgardım hatta o derece.

namazdan döndükten sonra annemi sıkıştırmaya başladım panpalar. hazır mısın, kaçta gideceğiz vb. annem bende ki heyecanı görüp yahu oğlum dur bu ne acele daha erken falan diyordu ama benim onun dediklerini mantıklı bulacak mantığım yoktu o an. kulağın birinden girip öbüründen çıkıyordu dedikleri.

her şeyimi neredeyse geceden hazırlamıştım ben panpalar. bayramda giydiğim elbiseyi, iyice boyayıp cilaladığım kunduramı ve yarın esraya vereceğim mektubu hazır etmiştim. renkli bir mektup kağıdına olabilecek en özenli el yazımla yazdığım satırlar hazırdı.

nihayet 18.30 gibi evden çıktık. saat 19.00 olmak üzereydi okula vardığımızda. neredeyse salonun yarısı dolmuştu. ön sıralar kapılmıştı. yapacak bir şey yoktu. olabilecek en ön kısma geçtik oturduk. annem hemen yanındaki veli ile samimiyeti kurdu, konuşmaya başladı. salonda o zamanlar çokça dinlenen, sanıyorum tarkan ın kuzu kuzu şarkısı çalıyordu bayağı kuvvetli bir biçimde. artık gecenin başlamasını beklemek ve uygun fırsatı kollamak kalmıştı.

aslında o konuda beni düşündürmüştü. yani esrayı uygun bir anda yakalamak işi kolay olmayacaktı. esra ve ekibi dans gösterisi yapacağı için büyük ihtimalle sahne arkasında olacaktı ve gösteriden sonra da gecenin sonuna bayağı yaklaşılmış olacaktı. ama o kadar odaklanmıştım ki bir şekilde bu mektubu esraya ulaştıracağıma inanıyordum.

biz başlangıcı beklerken, kapıda gözleri ile bir şeyler aradığı belli olan reyizi gördüm. gözlerimiz aynı hizaya gelince güldü ve eliyle gel işareti yaptı.

evet panpalar.
iyi olacak hastanın ayağına doktor gelirmiş misali reyiz yine en sıkıntılı anlarda ortaya çıkmıştı. şimdi düşünüyorum da o yılı akıl sağlığımı yitirmeden tamamlamam için reyiz ilahi bir yardımdı benim hayatımda. derdimi ilk o dinledi, beni cesaretlendirecek konuşmalar yaptı, taşınma işini bir şekilde o engellemiş oldu vb. yani bunların hepsini bir arada düşündüğümde bunun ilahi bir şey olduğunu düşünüyorum. bu kadar tesadüf olamazdı çünkü.

olay şu ki panpalar, sahne arkasında birkaç öğrencinin durması gerekiyormuş. kulistekileri bilgilendirmek, sırası geleni sahneye hazırlamak, çağırmak, gerekirse onlara yardım etmek için falan.
tabii ki reyizin bu tarz konularda güvenebileceği ilk adam ben oluyorum. bana durumu anlattı, benim canıma minnet. tabii hocam, elimden geleni yaparım dedi. reyiz gülümsedi. sahne arkasına gittik. bir kişi daha vardı başka bir sınıftan. pek muhabbetim olmayan bir çocuk. soğuk bir merhabalaştık sadece.

sağa sola bakınırken onu gördüm.
gösterisi için özel olarak giydiği kıyafetiyle idi. o an her şeye değerdi panpalar. o göz göze gelişimiz. onun kafası ile beni selamlaması, benim yutkunmam falan. bir tatlı huzur dedikleri bu idi sanıyorum.

... az hızlı mod on...

esraların sahneye çıkacağı vakte kadar öyle böyle geçirdim zamanı. işte şimdi onlar da gösterisini bitirmiş ve sahne arkasına gelmişti. şimdi tek yapmam gereken özene bezene hazırladığım mektubu esraya vermekti. bu arada mektuba telefon numaramı yazdığımı söylememiştim sanırım. evet panpalar. bir türlü fırsatını bulup, belki de cesaret edemeyip esra ile buluşturamadığım o numarayı da mektuba sıkıştırdığımı söyleyeyim unutmadan.

gözlerim esrayı izliyordu sürekli. bir dakika yalnız kalsa amacıma ulaşacaktım panpalar. işte o anda kerkenez diye bir ses duydum. sağ taraftan geliyordu. döndüm ve karşımda fundayı buldum. elim ayağım boşaldı, korktum, endişelendim. hiç bir şey söyleyemedim. funda yaklaştı ve ee dedi. ne var dedim. susacak mısın hala dedi. ne susması yahu dedim. aptal numarası yapma artık dedi. üff funda git başımdan dedim. seni sevdiğimi biliyorsun, hiçbir şey demeyecek misin lan dedi sinirli bir şekilde. sıkıldım, ya funda sonra konuşuruz lütfen dedim. hayır şimdi konuş işte dedi. dellendim. peki, beni mi seviyorsun, güzel. ben seni sevmiyorum, gayet açık değil mi haydi güle güle deyip arkamı döndüm ve derler ya beyninden vurulmuşa döndüm diye, ha işte aynen öyle oldu panpalar.

onur bini esranın iki elini birden tutmuş, tam gözlerinin içine bakıyordu.

okula vardığımda birden çok yabancı hissettim kendimi o mekana.
işte şurası esrayı ilk fark ettiğim yer, yahut şurası panpam ile konuştuğum yer. şurası reyizin arkamdan seslemesi ve benim ona dönüp baktığım yer. yaşadığım şeyler o kadar uzak geliyordu ki, sanki yıllar yıllar önce yaşamışımda şimdi hayal meyal aklıma geliyor gibiydi. o anda acaba benim büyük sandığım aşkım aslında o kadar da büyük değil miydi sorusu geldi aklıma. ama üzerine fazla düşünmedim. çünkü eskiden her anıma hükm eden bu aşk artık en fazla birkaç dakikamı alabiliyordu.

he şimdi ben bunları söylüyorum ki törenden sonra okula gittim panpalar. o sebeple kimseyi görmemiştim henüz ve insanlar sınıflarına girdikleri için etrafta kimse gözükmüyordu. belki siz de yaşamışsınızdır ki her sene sınıfların yeri değişirdi bizde. o seneki sınıfımız ise bir önceki sınıfımızın hizasında ama en dipte olan sınıfmış. ben bunu öğrenmiş bir şekilde sınıfın kapısına geldim. kapıyı vurdum ve içeri girdim. normalde ne olur, sınıfa bir göz gezdirmek peşinde olur insan ama ben karşımda gördüğüm o izbandut kılıklı ve sevimsiz herifi görünce gözümü ondan alamadım. suratı sertti. ilk günden geç mi kalıyorsun efendi dedi. ohaa dakika bir gol bir. sizin amuguza korum efendi ne bu celal demek istesem de diyemezdim tabi. afedersiniz hocam dedim. affetmem, herkes kurallara uyacak dedi. şaşırdım. elbette hocam, ama ilk günü uyarı sayalım dedim. tip tip bana baktı. adın ne senin dedi. kerkenez hocam dedim. az yaklaştı, bak kerkenez ayağını denk al, bir daha benimle laubali konuşma dedi. özür dilerim hocam dedim. tamam şimdi geç otur bir yere dedi. panpamın yanını gördüm geçtim oturdum.

özet geçiyorum panpalar; bu hocanın adı şevket imiş ve bizim yeni matematik hocasıymış. ders boyunca onun sert! uyarılarını dinledik durduk. ona o kadar konsantre olmak zorunda kaldım ki çevrem ile neredeyse hiç etkileşime geçemedim o ders. ve o an o sene şevket ismini çok duyup çok anacağımı anlamıştım.

şevket gittikten sonra sınıfa bakabilme imkanı buldum panpalar. çok değişiklik yoktu. gözüme 1 adet panpa takıldı ki sanıyorum yeni gelmişti. yine panpamın ifadesine dayanarak 2 panpanın başka okullara gittiğini öğrendim.ama benim için en dikkat çekici şey esra ve fundanın yanyana oturması ve hemen arkalarında onur ve kerem bininin oturuyor olmasıydı. aslında oraya kadar esraya ve diğerlerine dair bir düşüncem yoktu. ne yaparlarsa yapsınlar amuğa koyim tavrında idim ki görünce öyle olmuyor panpalar. ne kadar gibtir ettim deseniz de bir yerde bir parça kalıyor..

beni bu düşüncelerden uyandıran ise tanıdık bir sesti.
reyiz, kerkenez bir dakika gelsene diye sesleniyordu.

bizim okulun fısıltı gazetesinin sınıfımızdaki muhabiri figendi panpalar.

genellikle okulda ve üst kademelerde (üst kademelerden kastım öğretmenler ve idarecilerdir) olan biten hakkında malumatları bu kızdan alabilirdik. ne bileyim misal, şu hocanın tayini çıkmış gidecekmiş, şu hoca sınavı a'lı b'li yapacakmış, test olacakmış vb. bilgileri biz bu figen sayesinde duyardık.
her sınıfta vardır böyle tipler diye düşünüyorum.

neyse panpalar sınıfa vardığım andan itibaren herkesin ağzında aynı şey, "aynur reyiz hasta" kimse ne hastası, ne zaman hasta oldu vb. bir şey bilmiyor ve haber kaynakları da figen. sanıyorum sınıfta reyizi en fazla seven insan bendim ki dedikoduyu sürdürmek yerine bir şeyler öğrenmek için harekete geçtim.

figen'i kızlar tuvaletinin önünde buldum.
bilmiyorum hala öyle mi ama o zamanlar bizim okuldaki kızlar tuvalet çevresinde dururlardı nedense. sanıyorum oralarda değişik muhabbetler dönüyordu. o yaşta olanı biteni çok iyi anlamlandıramazdım. ama şimdi daha akla yatkın şeyler düşünüyorum o konu hakkında. neyse amuğa koyim konuyu dağıtmayayım. figene direkt olarak(bu direkt olarak lafını da çok kullanmaya başladım haa) figen aynur hocaya ne olmuş dedim. hastalanmış kerkenez dedi. ne hastalığıymış bu dedim. bilmiyorum ama ciddiymiş sanırım, hastanede yatıyormuş dedi. afalladım, çünkü figen'in verdiği haberlerin yüzde 99 u doğru olurdu. net konuşurdu. ve muhtemelen bu da doğru idi. kimden duydum dedim. üst sınıflardan bir çocuğun adını verdi. o müdür yardımcısına sormuş o öyle demiş falan dedi.

o anki duygularımı kelimelerle ifade etmem çok güç panpalar.
o yaşımda, o derece sevdiğim bir insanın, 1 gün öncesinde sapasağlam olan bir insanın hasta olduğunu, hastanede yatacak derecede hasta olduğunu öğrenmek benim için büyük bir yıkımdı. o gün nasıl geçti hatırlamıyorum. eve varır varmaz anneme olanları anlattım bir an önce olayın aslını öğrenmek için okula gitmesini istedim. annem de merak etmişti. benim nezdimde o da severdi reyizi çünkü.
hemen okula gitti.

annem eve geldiğinde hemen durumu sordum.
müdür ile görüşmüş. reyizin apar topar ameliyat olması gerekmiş ve olmuş. ama durumu iyiymiş. 1 hafta kadar daha hastanede kalacakmış.
panpalar o sevinçle hastalığı neymiş, ne değilmiş gibi hiçbir fazla soru aklıma gelmedi. çok ama çok sevinmiştim. bir tek hangi hastanede imiş anne dedim. annem ilçedeki özel bir hastanenin ismini söyledi. gülümsedim. anneme baktım ve cumartesi günü görmeye gideriz demi dedim. annem gülümseyerek tabii ki dedi.

uzunca zamandır bu kadar huzur dolduğumu hissetmemiştim panpalar.