anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

okula vardığımda birden çok yabancı hissettim kendimi o mekana.
işte şurası esrayı ilk fark ettiğim yer, yahut şurası panpam ile konuştuğum yer. şurası reyizin arkamdan seslemesi ve benim ona dönüp baktığım yer. yaşadığım şeyler o kadar uzak geliyordu ki, sanki yıllar yıllar önce yaşamışımda şimdi hayal meyal aklıma geliyor gibiydi. o anda acaba benim büyük sandığım aşkım aslında o kadar da büyük değil miydi sorusu geldi aklıma. ama üzerine fazla düşünmedim. çünkü eskiden her anıma hükm eden bu aşk artık en fazla birkaç dakikamı alabiliyordu.

he şimdi ben bunları söylüyorum ki törenden sonra okula gittim panpalar. o sebeple kimseyi görmemiştim henüz ve insanlar sınıflarına girdikleri için etrafta kimse gözükmüyordu. belki siz de yaşamışsınızdır ki her sene sınıfların yeri değişirdi bizde. o seneki sınıfımız ise bir önceki sınıfımızın hizasında ama en dipte olan sınıfmış. ben bunu öğrenmiş bir şekilde sınıfın kapısına geldim. kapıyı vurdum ve içeri girdim. normalde ne olur, sınıfa bir göz gezdirmek peşinde olur insan ama ben karşımda gördüğüm o izbandut kılıklı ve sevimsiz herifi görünce gözümü ondan alamadım. suratı sertti. ilk günden geç mi kalıyorsun efendi dedi. ohaa dakika bir gol bir. sizin amuguza korum efendi ne bu celal demek istesem de diyemezdim tabi. afedersiniz hocam dedim. affetmem, herkes kurallara uyacak dedi. şaşırdım. elbette hocam, ama ilk günü uyarı sayalım dedim. tip tip bana baktı. adın ne senin dedi. kerkenez hocam dedim. az yaklaştı, bak kerkenez ayağını denk al, bir daha benimle laubali konuşma dedi. özür dilerim hocam dedim. tamam şimdi geç otur bir yere dedi. panpamın yanını gördüm geçtim oturdum.

özet geçiyorum panpalar; bu hocanın adı şevket imiş ve bizim yeni matematik hocasıymış. ders boyunca onun sert! uyarılarını dinledik durduk. ona o kadar konsantre olmak zorunda kaldım ki çevrem ile neredeyse hiç etkileşime geçemedim o ders. ve o an o sene şevket ismini çok duyup çok anacağımı anlamıştım.

şevket gittikten sonra sınıfa bakabilme imkanı buldum panpalar. çok değişiklik yoktu. gözüme 1 adet panpa takıldı ki sanıyorum yeni gelmişti. yine panpamın ifadesine dayanarak 2 panpanın başka okullara gittiğini öğrendim.ama benim için en dikkat çekici şey esra ve fundanın yanyana oturması ve hemen arkalarında onur ve kerem bininin oturuyor olmasıydı. aslında oraya kadar esraya ve diğerlerine dair bir düşüncem yoktu. ne yaparlarsa yapsınlar amuğa koyim tavrında idim ki görünce öyle olmuyor panpalar. ne kadar gibtir ettim deseniz de bir yerde bir parça kalıyor..

beni bu düşüncelerden uyandıran ise tanıdık bir sesti.
reyiz, kerkenez bir dakika gelsene diye sesleniyordu.

bilmiyorum aklınıza geldi mi ama;

evet panpalar.
o maket evin camları pembe renkli idi. siz olsanız bu durumda ne düşünürsünüz? vallahi ben bu durumda bin onurun o hafif kepçe kulakları ile ilgili fantezilerimi düşündüm. çok açıktı bu binlik. ek delil aramadan, dava sürecine sokmadan amuğa koymak ile cezalandırabilirdim ben bunu.

evet, pembe pencere, yani pembe panjur ne demekti lan. yeşilçam filmlerinin en bilinen klişelerinden biriydi bu. esas oğlan ile esas kız hayal kurarlarken, ileride mutlu mesut yaşayacakları evin penceresi daima pembe olurdu. e şimdi bu binin yaptığı katıksız binlik değilde ne idi panpalar. ben şimdi bu çocuğu oracıkta ifaal etsem haksız mıydım, bence değildim.

kendimi tuttum, olabildiğince bozuntuya vermedim. ama hani bir hikaye anlatırlar; birbirlerini deli gibi seven iki aşık, nice zorluktan, zahmetten sonra bir şekilde evlenmişler. birbirlerine o kadar hasret duyuyorlarmış ki, bir an önce birleşmek, sevişmek istiyorlarmış. o heyecanla odalarına çekilip şehvetle soyunmaya başlamışlar. işte o sırada nasıl olmuşsa kadın gaz çıkarmış, yani yellenmiş. bunun üzerine adam öylesine özlediği bir insanı öylece bırakmış gitmiş. işte ben bu hikayedeki adam oldum panpalar. tamam benim karşımdaki yellenen değildi ama etraftaki yellenme sesini ona isnat ediyordum. belki de esranın bu evi beğenmesi beni böyle düşündürüyordu. bir anda moralim bozuldu. tüm tadım, heyecanım kayboldu. elim ayağım birbirine dolandı. aceleyle elimde bulunan künyeyi esraya verdim. kitabı bir şekilde elimde kamufule etmeye çalıştım. muhtemelen dikkat çekmitir ama pek umrumda olmadı o anda. hediyeyi verdikten sonra havva teyzeye annemin erken gel dediğini falan söyleyerek, kıymetlimin doğum günü pastasından dahi yemeden evlerinden ayrıldım. o kalabalıkta evden ayrıldığımı havva teyze dışında hisseden olmadığını düşünüyordum ki havva teyze tam evin dış kapısını kapatırken 1-2 saniye kadar da olsa funda ile gözgöze geldim.

o moral bozukluğu ile eve doğru yol alırken kaderin cilvesine bakın yağmur ciselemeye başladı panpalar. elimdeki kitabı elbisemin altına koyup korumaya aldım.
ben yağmuru pek severim. o sebeple adımlarımı küçülttüm. yüzümü gökyüzüne çevirdim ve eve gidene kadar hatırı sayılır bir oranda ıslandım.

sırılsıklam olmaya az kala eve vardığımda anne ve babamın yüz ifadesinin, değişik bir şeylerin habercisi olduğunu anlamıştım panpalar.

yaşamak denilen şey ömer üründül reyizin de sıklıkla vurguladığı gibi çok enteresandı panpalar. 1 saat önceki sıkıntılarınız, hedefleriniz, korkularınız, sanılarınız vs. 1 saat sonra o kadar önemsizleşebiliyor ki dilinize gelmese bile yüreğiniz kocaman bir ohaaa amuğa koyim, ne oluyor yea diyor.

işte benim kalbim bu sözleri icra ile meşguldü o sıralar. tüm her şey allak bullak olmuştu bir anda. tek büyük sıkıntım onur ve kerem bini değildi artık. ya da ne bileyim esraya nasıl açılmam gerektiği uykularımı kaçırmıyordu artık. veya fundanın ilginç halleri aklıma dahi gelmiyordu o anlarda. şimdi tek düşüncem bu taşınma işi ve benim esradan uzaklaşma ihtimalim. ki ihtimali dahi beni bu kadar karıştırmış bir olayın gerçekleşmesini düşünmek..

bu sırada da ayrıntılar ortaya çıkmaya başlıyordu panpalar.
anne haber ajansından aldığım bilgilere göre taşınma işi okulların bitmesi ile gerçekleşecekti. bu demek oluyordu ki yaklaşık 2 aylık bir süre sonra biz taşınacaktık. 2 ay normal şartlarda uzunca bir süre sayılabilirdi ama zaman algısı da enteresan bir şey panpalar. güzel şeyler çabuk biter hani-misal ciks, oyhşşş- işte o an bana o 2 ay 2 saat sonra bitecek gibi görünüyordu panpalar. üstüne üstlük yapabilecek elle tutulur bir fikrim dahi yoktu. ama bir şeyler yapmaz isem sinirden kendimi zikebilirdim. o sebeple neredeyse 1 hafta okulda ve evde ruh gibi dolaşmak pahasına düşündüm. evdekiler pek üzerime düşmedi. sanıyorum normal karşıladılar.
okulda da görülen bir tepki yahut ilgi duymadım. sanki dünya sadece benim omuzlarıma yüklenmişti ve ben acı çekiyordum. ben dışındaki herkes gülüyor, eğleniyor şakalaşıyor gibiydi.

işte esra; muhtemelen hala o ev mevzusunu onurla konuşuyor, gülüyor bin onuru da güldürüyordu. panpam hoşlandığı sibel ile muhabbet etmeye çalışıyor, soğuk espiriler yapıyordu. bin kerem sınıf takımında oynayan iki arkadaş ile muhtemelen o gün yapacakları maç hakkında konuşuyordu falan falan işte. hayatta akışında gitmeyen bir şey yok gibiydi panpalar.
hani bazen pilav yerken dişinize sert bir cisim gelir, koskoca masada bir tek sizi bulmuş olur. diğerleri size bakmadan hapur hupur yemeğe devam eder ama sizin yemek yeme iştahınız kaçar. benimki de o misal, koca sofrada dişime gelen sert şeyle uğraşıyordum.

bunalıyordum panpalar. belirsizliğin, hatta olumsuz bir belirliliğin verdiği bu bunalım o yaşıma göre ağırdı. nasıl taşıyacaktım. yok muydu bir el atacak. yok muydu dayan be amuğa koyim diyecek. ben bu kadar yalnız mıydım yoksa panpalar?

sanıyorum bu bahsettiğim bir haftanın son 1-2 gününün birinde uzun zaman sonra, belki de ismimi telafuzunu özlediğimi daha iyi anımsamamı sağlayan o sesi duydum.

-kerkenez...

fundanın yanına vardım.
önündeki sıraya, ona dönük bir şekilde oturdum. bana şaşkın bir biçimde bakıyordu. bense ona oldukça manalı ve hafif kızgın bir biçimde bakıyordum. 1 dakika kadar süren sinir bozucu bir sessizlik oldu.
hiçbir şey diyemedi panpalar. sanıyorum ki benim rahatsız edici bakışlarım kendisine tesir etmişti ve benim ona söyleyeceğim şeyleri tahmin etmişti.

sessizliği bozan ben oldum panpalar. aslında funda ile pek bir samimiyetim yoktu. yani gerektiğinde muhattap olduğun tipler vardır hani. ne bileyim konuşman gerekiyordur konuşursun. onun dışında dışarıda görsen kafanı sallar seldıbını verir geçersin. o an itibariyle bizim aramızdaki ilişki bu seviyede idi. o güne kadar toplasan en fazla 5 dakika karşılıklı konuşmuşluğumuz vardı. hani baktığında öyle cins bir insana da benzemiyordu aslında. sıradan bir kız kadar konuşkan, sıradan bir ortaokul öğrencisi gibi gülmeye yer arayan, espri peşinde koşan ve yine sıradan bir ergen gibi arabeski müzikler dinleyip, bu müziği icra edenlere aşık olan bir kız düşünün. reyizden malumat almadan önce hiç dikkatimi çeken biri değildi fulya. ama reyizin istihbaratı sonrası çok şaşırdığım bir olayın, kızdığım bir faili olmuştu artık.

fulya ben sana bir şey mi yaptım bilmeden dedim bir anda. sanırım lafa böyle girmemi beklemiyordu. hı dedi. cümlemi aynen tekrar ettim. hayır bir şey yapmadın dedi. fulya senin çevrendeki birine mi bir şey yaptım dedim. yine hayır, yapmadın dedi. fulya derslerde bilmeden senin hoşlanmadığın bir şey mi yaptım dedim. yeter artık kerkenez ne diyorsun deminden beri dedi. devam ettim, fulya şu dünyada aldığım nefeste mi gözün var dedim, üff dedi. susmadım inadına devam ettim. fulya başka insanların mutsuzluğunda pay sahibi olma ammacımı güdüyorsun dedim. biraz sinirli bir şekilde, kerkenez yeter, canımı sıkıyorsun dedi. neden dedim. ne dediğini anlamıyorum, lütfen beni rahat bırakır mısın dedi. hayır dedim. benim rahat davranamadığım günlere say, birazcık rahatsız ol lütfen dedim. bir şey söylemesine izin vermeden devam ettim. şimdi panpalar o an öyle şeyler söylemeliydim ki tüm mesajım kesintisiz bir şekilde iletilmeliydi. yani mesajın başarısız olması durumu benim için çok şeyin bitişi olacaktı. tedirgin bir biçimde konuşmaya çalışırken reyizin anlattığı şeyleri direkt olarak söylemek niyeti ile lafa başlayacakken bir anda reyizi de zor duruma sokabileceğim ihtimali aklıma geldi. az bir duraksamadan sonra başladım lafa. fulya ben bir insanım. insan denen varlığın tüm özelliklerini taşıyorum. ne bileyimm ben de ihtiyaçlarımı gideriyorum, ben de bir şeylere gereksinim duyuyorum, düşünüyorum. benim de canım sıkılabiliyor, ben de asık suratlı olma hakkımı kullanabiliyorum. tekrar söyleyeyim, ben bir insanım. şükür bunun farkındayım. bunun farkında oluşumun bana kattıklarını inan say say bitiremem ama sadece bir tanesini söyleyeyim mi, kendimin insan olduğunu kavradığımdan beri çevremdeki herkesin insan olduğunu kavradım. yani her bir bedenin bir başka sistemde düşündüğünün farkındayım. yahut her bireyin yaşamak eyleminin içerisini doldurmak adına yaptığı şeylerin özel olduğunun. duraksadım, konuşmanın ana fikrini bu cümle ile vermeliydim. bu cümle gibimsonik olursa onca konuşmam havada kalabilirdi ve az daha kısık sesle, vurgulara dikkat ederek. ben bir konuyu bilmeden yorum yapmıyorum. sen de yapma olur mu, vebal alırsın dedim. yüzüme garip bir şekilde bakıyordu. anlamadı mı acaba dediğimi diye düşündüm. ama iş işten geçmişti artık. olan biten bu konuşma ile anlaşılmalı ve çözümlenmeli idi.

haydi iyi dersler dedim ve o zamanların meşhur kahramanı yusuf miroğlu reyiz misali, kulağımda hayda rinda rinda rinda rinanay melodisi çalınırken sınıftan çıktım.

http://fizy.com/#s/12g5ll

prezervatifleri hazırlayın panpalar kerem'e giriyoruz.

demem şu ki, taşınma işini erteliyoruz oğlum.

babamın bu cümlesi beni o kadar rahatlatmıştı ki nasıl tarif edeceğimi bilemiyorum panpalar. hani sokaktasınızdır ve inanılmaz derecede tuvaletiniz gelmiştir. sağa sola bakarsınız ve uygun bir yer bulamazsınız. en sonunda güç bela bir yer bulur, yahut bir şekilde eve kadar kendinizi tutup ihtiyacınızı giderirsiniz. sanıyorum o anda hissettiğim şeyler aşağı yukarı bu durumda hissedebileceğim şeyler idi. büyük bir yükün altından kalkmış gibiydim. o an buna o kadar ihtiyacım vardı ki babamın cümlesindeki erteliyoruz kelimesine dahi takılmadım. çünkü bir şeylerin olumlu olmasına o kadar hasrettim ki son zamanlarda, olumluluk tanesi dahi bulsam onu koskaca bir mutluluk bütünü muamelesi ile karşılayacaktım.

güldüm.
hiçbir ayrıntı peşinde koşmadım. ertelemek mi, ne kadar ertelemek falan gibi sorular sormadım. sadece güldüm. babama teşekkür ettim o da benim mutlu olduğumu görünce gülümsedi. panpalar uzun zaman sonra yaşadığım en güzel duygular o birkaç dakikaya sığmıştı.

eve geldiğimde o günün de yorgunluğu ile uzun zamandır yapamadığım kadar huzurlu bir uykuya daldım. uyandığımda sanki başka bir dünyaya gözümü açmış gibiydim. sanki her şeyin güzel yüzü bana dönüktü ve yaşamak eylemi o sıralar beni seviyor gibiydi.

okula giderken hani ayakların yerden kesilir derler ya ha işte aynen o şekilde idim. içimde bir şeyler kıpırdanıyordu, ayaklarım yere basmıyor gibiydi panpalar. son zamanlarda okula giderken takındığım memur tarzından hiç eser yoktu. sanki birazdan konsere çıkacak şarkıcı heyecanı duyuyordum. işte o heyecanı özlediğimi o zaman daha iyi anlamıştım. aklımda aynur reyiz ile konuşup teşekkür etmek vardı.
bir de şu varki mutlu anlar hep sevgiyi akla getiriyor amk. sevgi deyince aslında her türlü sevgi diyebiliriz ama benim sevgiye dair tek gerçeğim o sıralar esra olduğu için aklıma onun dışında bir şey gelmesi düşünülemezdi. öyle de oldu. düşünülemedi. aklıma esra geldi. hayır aslında aklımdaki tek şey esra idi belki. ama üstüne gereksiz onca düşünce örtülmüştü son zamanlarda. bir anda ilahi bir rüzgar her şeyi kaldırdı, sadece kendi nurundan olan o şey kaldı zihnimde. isminin her harfine ayrı can verilecek şey, esra. esra zihnimde belirdikten sonra yüzümde gülümseme ile geldiğine dair işaret vermiş oldu.

ben suratımdaki bu tebessüm ile okula varmış iken, gördüğüm şey hani bilgisayarlarda geçmişe döndürme şeysi var ya işte o misal beni o misal geçmişe döndürdü.

esra ve cansel yanyana bana doğru geliyorlardı.

sınıfa girdiğimizde normal bir sınıf ölçütlerine tamamen karşı olması nedeniyle tez konusu olabilecek bir sessizlik vardı panpalar. bilirsiniz, normal bir sınıfta hiç insan olmasa bile garip bir gürültü vardır. yani ben hep böyle hissederim. şimdi bu sınıfta yaklaşık 25 kişi var olmasına rağmen neredeyse çıt çıkmayacak derecede sessizlik olması bir şeylerin olduğunu anlamaya o kadar yeterli bir delildi ki.

bir de ilginçlik vardı ki sanki sınıfta bir bölünme yaşanmış gibiydi. şöyle ki bir tarafta kızlar duruyor, bir yanda erkekler duruyor gibiydi. hayır gibisi fazlaydı aynen öyleydi durum. bir başka ilginçlik ise erkek klonunun benim sıramın çerçevesinde toplanmış olmasıydı.
endişe ile oraya yöneldim. kalabalık arasında panpamı gördüm. elleri ile başını kapatmış, sinirli ve üzgün bir biçimde duruyordu. ne olduğunu sormama imkan vermeden panpam ayağa kalktı ve kerkenez gelsene dıbına koyayım seninle dışarıda konuşalım dedi. panpamın koyması önemliydi. çünkü çok ciddi zamanlarda koyarım içeren küfürler savururdu. şaşkınlığım artmıştı ama bir yandan da sersemlemiştim. bir şey demedim, panpamla dışarı çıktım. sınıftan uzaklaşıp okulun tenha bir köşesine kadar sessizce yürüdük. panpam lafa başladı bağırmaya yakın bir ses tonu ile. dıbına koyayım senin kerkenez, bin herif demek bu yüzden funda ile aranı yapamam dedin bana dedi. afalladım. lan ne diyorsun muallak neden öyle demişim dedim. lan hala oyun oynama bana bin. söylesen ben sana yanlış yapar mıydım amuğa koyim. arkadaşlığın bu mu idi amuğa koyim dedi. oldukça çok koyuyordu. anlaşılan ortadaki sorun her ne ise önemli idi ama ben bir şey anlamadığım için tepki veremiyordum. ne oldu lan gibi olayı açıklamasına sebep olacak cümleler kuruyordum.
biraz sustu. üstüne gitmedim. ama sessizliği yine ben bozdum. panpa ne oldu lan dedim. ebenin amı oldu dedi. sinirlendim. seni de tribini de giberim panpa. anlat adam gibi yoksa gibtirip gideceğim dedim. lan bin funda seni seviyormuş ya dedi bir anda. hiç zaman geçirmeden ohaaa diye bir tepki verdim. ohaa sana bin, madem böyle bir şey vardı ne diye söylemek yerine ben yapamam edemem dedin lan. bende cesaretimi topladım bu sabah fundaya ondan hoşlandığımı söyledim. bana ben kerkenezi seviyorum dedi. neredeyse bir de tokat atacaktı. bağırdı çağırdı rezil oldum dıbına koyayım dedi. resmen afalladım panpalar. kafam durdu. beyin hücrelerim kayboldu. düşünemiyordum. zorlukla toparladığım kelimeleri panpama söyledim. panpa benim haberim yoktu böyle bir şeyden. hem ben ondan hoşlanmıyorum zaten dedim. banane dıbına koyayım ne tak yersen ye diye cevap verdi. seninle mi uğraşacağım züt. o değil ben de rezil oldum dıbına koyayım, hay senin çenene dedim. umrumda değilsin dedi. bir şey demedim.
panpam fevri bir adamdı. tanırdım ve huyuna giderdim. şimdi konuyu uzatırsam tamiri mümkün olmayan hatalar yapmaktan çekinip sustum. ne de olsa onunla konuşur durumu düzeltirdim sonra.

şimdiki sorun sınıfa ne yüzle döneceğim idi panpalar.
muhtemelen artık hasır altı edilemeyen şeyler herkesin dilinde idi. fundanın beni seviyor olması, bunu esranın öğrenmiş olması...
tamam benim tarafımdan böyle bir şey yoktu ama o dönemlerde işler böyle idi panpalar. biri birine yakıştırılınca, ne bileyim adı çıkınca öyle kalırdı. rahatsızlıklar, kızgınlıklar umursanmadan yapılırdı bunlar. ve ben o genç yaşımda yeni bir sınava doğru gittiğimi rahatlıkla hissediyordum.

yapacak bir şey yoktu ve ben sınıfa girmeliydim.
güç bela sınıf kapısına geldim...

amacım ve düşüncem şu ki, ben bir yandan bizim kafileyi gözekleyeceğim. öbür taraftan kız ve annesini izleyip o ağacı göreceğim. bizim kafileyi gözden kaybedecek noktaya gelirsem hemen geri döneceğim. planım çok masum ve o zamanda ki doğrularıma uygundu. güzel bir şekilde de işliyordu halihazırda üstelik.

kız ile annesini takibim sürüyordu. bir yandan da sahneden uzaklaşıyordum. ama hala göz menzilimde olması içimi rahatlatıyor ve cesaretimi artırıyordu. bir süre daha yürüdük. hafif aşağı doğru bir yere geldik. baktım aşağıda o ağaç, etrafında çok sayıda insan. geriye baktım sahne hala görünürde ama ağaca indiğim vakit gözden kayboluyor. ağaç çok uzak olmadığından inmeye karar verdim. ne de olsa kısa bir mesafe yürüdüğümde sahne tekrar görünecekti.

ağacın başına vardım. bir tane ağaç. gövdesinde insan yüzü şeklinde bir sistem. ağzı falan oynuyor, gözleri var ve bir taraftan da masal anlatılıyor. o yaşlar için ilgi çekiciydi panpalar. tabii ki benim de ilgimi çekmişti. hatta gereğinden çok çekmiş ki bir süre sonra telaşlıca sahneye bakmaya çıktığımda sahnenin boşaldığını gördüm. korktum, tırstım panpalar. artık pek yabancısı olmadığım ayağa inen serin sular yine yalnız bırakmadı beni o anda da. yapım ve yaşım gereği normal bir korkuydu panpalar. yol bilmez iz bilmez bir şekilde, bana çok büyük gelen bir mekanda kaybolmak fikri korkutucuydu.

hızla sahnenin oraya gittim. etrafta neredeyse kimsenin olmaması bu gösterinin bittiği vaktin yakın olmadığını gösteriyordu. yani fazla uzaklaşmış olabilirlerdi. heyecanla sağa sola bakındım bir şey göremedim. alt tarafa baktım bir şey göremedim. endişem arttı. ama endişelenmek bir işe yaramayacaktı. dolaşayım bari amuğa koyim illa ki rastlarım birilerine. olmadı güvenliğe giderim. daha da olmadı kapıya çıkar milletin çıkmasını beklerim diye bir çırpıda aklımdan çokça şey geçirdim ve yürümeye başladım. sağa sola derken hiç bilmediğim yerlerde dahi dolaşmya başladım. yaklaşık 25 dakikada bayağı gezmiş ve neredeyse kabaca öğrenmiştim mekanı. ama hala bir tanıdık gözüme çarpmıyordu. sıkıla sıkıla dolaşırken trene binilen yerin oraya vardım tekrar. o sırada elinde fotoğraf olan insanlar gördüm. bir taraftan geliyorlardı komplece. bu esranın bahsettiği fotoğraf işi olmalı diye düşündüm. hazır bulmuşum ona da bakayım amuğa koyim, o şirin halimi bir de ben göreyim dedim.

stand gibi bir yerdi panpalar. önüne vardım. sağ tarafında 70 ekran tv, oradan resimler geçiyor. bir tane elemanda orada isteyenin fotoğrafını basıyor ve veriyor. pek gerekli bulmadığım bir uygulama idi. çünkü ekrandan gördüğüm kadarı ile fotoğraflar insanın en çirkin zamanını yakalamış gibiydi.

bu düşünceler dalmı bir şekilde, bir ara dikkatimi o adama kaydırmış iken; bak bak işte senin fotoğrafın diyerek ekranı gösteren kişi esradan başkası değildi.