anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

evet panpalar.
kazasız belasız bir tren yolculuğu bitmiş ve ben bir daha tren denilen o şeye binmemeye yemin etmiştim. sanıyorum yüz ifademiz çok şey anlatıyordu ki trene binmeyen panpalar bizim düştüğümüz durumu gözlerimizden okumuş gibi haşin haşin bize gülüyorlardı. yapacak bir şey yoktu. vakar durmalıydık. elden geldiğince bozuntuya vermemeye çalıştım/k panpalar.

reyizin talimatı ile tekrar toplanıp yola koyulduk. şöyle bir aşağı tarafa bakalım diye bizi ardına kattığı gibi devam etti reyiz. o sırada meraklı bir şekilde, baykuş reyiz misali sağa sola bakarken o gözleri yine gördüm. Gülen gözler karşımda idi. o gamzeler tekrar saldırıya geçmiş ve ver artık şu gönül ülkeni, teslim ol diyor gibiydi. Sanıyorum bu bakışın etkisi ile yanıma gelme isteği duydu esra. geldi de. hafif bir tebessüm ile nasıldı şu şey dedi treni göstererek. ilginçti diyebildim. yaa ben de binmek isterdim ama bağıranları duyunca bayağı korktum dedi tüm sevimliliği ile. gülümsedim. ne olacak yahu, kim görecek seni bağır çağır gitsin, ben öyle yaptım dedim. sinsice güldü. ben seni gördüm misal dedi. şaşkınlıkla nereden göreceksin yahu dedim. yan tarafta fotoğrafların çıkıyor akıllım dedi. fotoğraflar mı, nasıl yani dedim. sanırım sen bağırırken bir noktada fotoğrafın çekiliyor ve orada istersen ücretini verip çıkarıyorsun, ayrıca resimler oradaki ekranda slayt gibi akıyor dedi. şaşırmış ve tedirgin olmuştum. belli etmeyeyim dedim. nasıl çıkmış benim resmim acaba, kesin çok gıcıktır dedim. gülümsedi. yok ya, çok tatlı, gözler falan kapalı. eğlenceli gözüküyorsun dedi. bu sözler üzerine bende ki mutluluk oranı tavana vurdu. güldüm, sen de binseydin keşke, şirin hallerini görürdük dedim. pot kırdığımı esranın ne yani, şirin değil miyim normalde demesi ile fark ettim. zor bir durumdu panpalar. hani bazen aşkolsunlu cümleler vardır, söylenir ama sen onun aşkolsunlu cümle olduğunu anlarsın, endişelenmezsin. ama esra gayet ciddi duruyordu bunu söylerken. yani ortada bir aşkolsun yoktu. tedirgin oldum ve işi binliğe vurdum. ben şirin değil miyim normalde yea, sen dedin ya orada çok şirin gözüküyorsun diye dedim. cevab veremedi panpalar. işveli bir biçimde güldü. gözlerinin içine bakarak karşılık verdim. kıymetlim ile yaşadığımız bu gerçeküstü ve yaklaşık 5 dakikanın bitiş düdüğünü aslı hoca çaldı. haydi arkadaşlar şuradaki sahnede gösteriler var, herkes geçsin otursun bakalım dedi.

karışık bir şekilde oturduk. garip bir düzen olduğu için bizim kafilede bölünmek zorunda kaldı. benim gözüm kimde idi, tabii ki esrada ama bir süre sonra gözden kayboldu. nereye oturduğunu kestiremedim. hatta bir süre gösteriyi izlemek yerine esrayı arattım gözlerime. gösteri dediğim şey ise, hani otellerde falan animasyonlar olur ya panpalar o tarz bir şey. ne bileyim ilizyonistler, oyunlar, küçük çapta hediyeli yarışmalar vb. benim çok hazzettiğim şeyler değildi açıkçası. pek hoşlanmayarak izliyordum ki arkadan bir ses duydum,

- anne masal anlatan ağaca gidelim nolur.

... flash back...

tarih: 1 sene öncesi
yer:okul
kişiler: kerkenez ve emir

5.sınıfta iken okul yine tatilyaya gezi düzenlemiştir. kerkenez gitmemiş, emir gitmiştir. ve ertesi gün okulda bundan konuşulur.

emir: çok güzel yer yaa, tren var, arabalar var, alabora var, masal anlatan ağaç var.

(kerkenez şaşkındır)

kerkenez: masal anlatan ağaç mı? o ne lan?

emir: ağaç konuşuyor, masal anlatıyor panpa.

kerkenez: hııı(!!!)

... flash back...

canım sıkıldığı ve merak ettiğim için ben de bir nevi kızın annesine gidelim ne olur diyordum iç sesimle. peki kızım dedi. bilerek yahut bilmeyerek bana da peki demiş oldu.
ve ben bir gözüm sık sık reyizde, öbür gözümde kız ve annesinin üzerinde bir şekilde yola koyuldum.

durdum.
şaşkın gözlerle ona baktım. onun bakışları da şaşkınca idi. sen dedim gülümseyerek. ben ya dedi. devam etti, ya su almak için gruptan ayrıldım bir daha bulamadım dedi. ben de başımdan geçenleri özetledim. gülümsedi. tüh azıcık sabretsen oraya gidecekmişiz zaten dedi. kısmet dedim. kısmet dedi gülerek.

şimdi yazının geri kalan kısmı bu müzik eşliğinde okunsun panpalar. ben dinleyerek yazmaktayım çünkü.

http://fizy.com/#s/13elxj

tekrar resmime döndü.
bak bak gözlerin ancak bu kadar kapatılabilirdi dedi yine gülerek. hahaha dedim. cesaret etmiş binmişim ben, sen onu da yapmamışsın ki dedim. yaa dedi. yağ bakkalda dedim(yazarken kendimden tiksindim, ama çocukluk işte mazur görün) dil çıkardı çocukça, sesli bir şekilde güldüm. gülme ya dedi. ne yapayım komiksin dedim.
ama cidden ağlanacak halimize gülüyoruz yahu, kayıp olduk dedi. kayıp olmak mı, ben seninle en karanlık yollarda yürürüm, en bilinmez sokaklara girerim, yok olurum, seninle bir olurum demek istedim ama birazcık büyük rolüne bürünüp, tamam tamam buluruz şimdi, koskoca insanlarız dedim. hala sıkıntılı duruyordu. konuyu değiştirip sıkıntısını gidereyim dedim ve haydi gel şöyle bir tur atalım dedim. peki dedi. yürümeye başladık ki ben birden durdum. bir şey unutmuş gibi düşünmeye başladım. meraklandı. ne oldu kerkenez dedi. hafifçe sırıttım. trene binelim mi dedim. yüzü garip bir hal aldı, o nerden çıktı, hayır tabii ki dedi. o an, o ana kadar yaşananların gazı mı diyeyim, deli cesareti mi diyeyim üzerimde bir rahatlık vardı panpalar. gözlerine uzun süre bakmaktan sakındığım kıymetlim karşımda idi ve ben ona onun kıymetlisiymişim gibi şeyler diyor, naz falan yapabiliyordum. ısrar etsem dedim. yok kerkenez dedi gülerek. son kez ve yüzümü ekşiterek haydi ama dedim. püfff dedi. ben de yüzümü ekşitip tamam tamam neyse ya, haydi gidelim dedim. yapma öyle dedi. tamam ya bir şey yapmıyorum dedim. hııh peki dedi.(yaşamışsınızdır belki panpalar, hani sevgilinizle böyle birbirinize sevimli tavırlar alırsınız ya ha işte ondandı bunlar) sustum bir süre. ama aklıma çok şukuluk bir laf geldi. sessiz sessiz yürürken tüh, bir pozda olsa şirin gözükme şansını kaybettin dedim bin bir tavırla. harbiden böyle şeyleri bu bin tavırla demek çok işe yarıyor panpalar. yarı ciddi yarı şaka, alınganlığa mahal vermiyor yani. aşkolsun dedi. keşke der gibi baktım. yüzünü cevirdi. haydi ama bulalım şunları dedi. peki dedim. bir kaçış vardı panpalar. esranın gözlerinde bir kaçış var gibiydi. uzun zamandır hisler beslediğim bir insana bu hislere dair ilk ipuçlarını verdiğim andan itibaren bir kaçışa gebeydi gözleri. en ufak bir harekette sanki kuş misali uçacak gibiydi.
bir süre sonra dayanamadım, esra bir şey diyebilir miyim dedim. tabi dedi. neden kaçıyorsun dedim. anlamamazlıktan geldi, ne kaçması dedi. yapma işte esra. kaçıyorsun benden sanki dedim. gözlerimin içine baktı. bir şeyler söylemeye hazırlanıyor gibime geldi ama bir anda suratı değişti. arkamdaki bir şeye bakıyor gibiydi. arkamı döndüğümde funda ile göz göze geldim. tekrar önüme döndüm ve esra ile göz göze geldim.

ve panpalar ben aşkın iki kişilik bir şey olmadığını ilk o bakışlardan duydum.