anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

şaşırdım ve korktum panpalar.

şu an ki pgibolojim ile baktığımda gereksiz bir heyecan ve korkuya kapıldığıma kanaat getiriyorum ama o an için normaldi bu tepkim. düşünsenize 13 yaşlarında bir çocuksunuz ve karşınızda birisi, sizin yaptığınız bir şeyler yüzünden ağlıyor. Ağlamak dediğim bildiğin hıçkıra hıçkıra, salya sümük.

o yaşları bilirsiniz panpalar, işlenen bir suça dair en önemli kanıt gözyaşı olarak kabul edilirdi. o zamanın davalarına bakan öğretmenler gözyaşını ciddi bir kanıt olarak görür ve savunmanızı çok önemsemeden karara varırlardı. bir üst mevki vardı aslında. müdür yardımcıları ve müdür. ama ben onca yıllık öğrencilik hayatımda, bu üst mercilere giden olayları pek görmedim. oldukça büyük çaplı olaylar dışında verilen kararlar kabul görür ve cezaya çarptırılan kişi paşa paşa cezasını çekerdi. işte ortada deliller apaçık bir biçimde duruyordu ve olayın tek zanlısı ben olabilirdim.

Telaşla fundaya seslendim. Ama o ağlayış sesinden dolayı sesimi kendim duymakta zorlandım. Durmuyordu. Yerine oturdu. Yüzünü sıraya kapadı. Bu sayede ses biraz azalmıştı. Ben ise olanları izlemek dışında bir şey yapamıyordum. Arada funda funda diye seslensem de pek dikkat çeken bir seslenme olmuyordu. Korku ve şaşkınlık elimi kolumu bağlamıştı. Aklımdan çokça şey geçiyordu. Ya öğretmene bir şeyler anlatırsa, ya esraya bir şeyler anlatırsa..
düşünün ki ben 10 dakika evveline kadar önceki gün konuştuklarımın anlaşılıp anlaşılmadığını düşünürken, yaşanan olaylardan sonra tamamen anlaşılmışım diye düşünüp, olabilecek olayları buna göre kurguluyordum.

Sıkıcı ve endişe vericiydi belirsizlik. Bir şekilde ve hızlıca olayların mantık çerçevesine girmesi gerekiyordu. Böyle şaşkın şaşkın beklersem bu çerçevenin içinin dolmayacağı aşikardı.
Titredim ve kendime geldim. Sıraya kapaklanmış fundaya doğru hareket ettim. Plansızdım aslında. Ne yapacağımı, söze nereden gireceğimi falan hiç bilmiyordum. Funda ile aramdaki yaklaşık 10 adımlık mesafenin her adımında aklımdan o kadar çok şey geçti ki anlatamam. Ama fundanın önündeki sıraya yüzüm ona dönük bir şekilde oturduğum anda, onca düşüncem kanatlanıp uçmuştu sanki. En başa dönmüş, elindeki çuvalı boşalmış bir biçimde biraz daha sakinleşmiş görünen fundaya seslendim. Özür dilerim dedim. Birden ağlaması kesildi. Başını kaldırdı. Ağlamaktan şişmiş gözleri zaten çok güzel olmayan yüzünü daha bir garip hale getirmişti. Devam ettim. kusura bakma, ben seni üzmek istememiştim ama bu aralar canım çok sıkkın ve ne yaptığımı bilemiyorum. Hem ben aslında kötü bir insan değilim dedim. Sadece bakıyordu panpalar. Sessizlik sinir bozucuydu ve benim kelimelerim artık bitmişti. Bu arada funda artık ağlamıyordu. Bu içimi rahatlatmıştı. Bundan cesaret alarak ben kalkayım dedim.
Hareketlendim.
Ayağa kalktım .

işte fundanın elime tutunup dur bir dakika demesi ile sınıf kapısının açılması o an gerçekleşti...