anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

çok uzun bir 5 dakika oldu benim için panpalar. aklımdan binbir türlü düşünce geçti. hiç aklıma gelmeyecek şeyleri düşündüm durdum. bazen olur hani, birden bir şeyi yahut bir kimseyi hatırlarsınız. ondan sonra vay amk, ben bunu nereden hatırladım falan dersiniz. işte o 5 dakika içinde hatırladığım, düşündüğüm şeylere tepkim bu şekilde idi.
reyizin kapıdan geldiğini görünce toparlandım. aslında biraz daha rahatlamıştım. çünkü her şeyi reyize anlatacaktım. yani içimi dökecektim ve sonrasında muhtemelen şu an bulunduğum durumdan daha iyi olacaktı pgibolojim.

reyizin elinde iki tane şişe kola vardı. 5 dakikada onları almaya gitmişti anlaşılan. geldi, karşıma oturdu. kolayı uzattı, buyur dedi. teşekkür ederim içmiyorum dedim. bozuldu, iç be dedi. yanlış anladınız hocam, midemden rahatsızım asitli içecekler içmiyorum dedim. (yalan değil panpalar, hala asitli içecekler içmem.) geçmiş olsun dedi reyiz ve teşekkür etmeme fırsat vermeden haydi dedi. neye haydi dediğini bildiğimden hafif doğruldum ve lafa başladım;
hocam artık bakışlarımın sesinin duyulduğunun farkındayım dedim. tebessüm etti. keyfi yerine gelmiş gibi duruyordu. devam ettim, 13 yaşındayım ama 13 yaşında bir insana göre çok fazla yüküm var ve sanıyorum ki beni iyi anlıyorsunuz.

sonra o şefkatli bakışları gördüm panpalar. anne gibi bakıyordu bana. aslında reyiz çok yaşlı sayılmazdı. tam hatırlamıyorum ama 20 li yaşlarında idi o dönem. ama o bakışlar çok daha yaşlı ve tecrübeli gözlerin bakışı idi. reyizin tabiri ile çok şey anlatıyordu. sesini duyuyordum o bakışların. şefkat, güven, umut nağmeleri söylüyor gibiydi o bakışlar. ben o sesleri yalnız anne bakışında duymuştum o güne kadar panpalar. öğretmenlik kutsaldır derler hani. bazıları bu söözü pek ciddiye almazlar. ne bileyim geyiğe dönmüştür artık bu söz. panpalar istisnaların amk ama ben o an sadece o bakışlarla bu sözün boş yere söylenmediğini anladım.

kısa sayılamayacak bir süre daha baktı bana, sonra toparlandı ve,
kerkenez, ben seni çok iyi anlıyorum, derin bir nefes aldıktan sonra devam etti, çok mu seviyorsun onu dedi. başımı öne eğdim evet der gibi. devam etti, ee sorun ne o zaman dedi. durdum, ne diyebileceğimi düşünüyordum. reyiz az daha hafif bir ses tonuyla haydi anlat dedi. artık çok rahatlamıştım ve söze başladım;

- ama hocam, esra...

evet panpalar, işte karşımızda tatilya.
tatilyayı bilen panpalarım bilirler. gerçi şu an sanıyorum kapandı ama bir zamanların istanbulunda, o beton yığını ve yeşillik yoksunu şehirde (şimdi de çok farklı değil aslında) yarıkapalı bir alan içerisinde oluşturulmuş, büyükçe bir lunaparktı tatilya. bizim okulda sağolsun her sene oraya gezi düzenlemeyi adet haline getirmişti. ben daha önceki gezilere katılamadığımdan ancak bu yaşımda gelmiş oluyordum bu büyük sosyalleşme ve eğlenme merkezine!

arabalardan indik.
bizim arabada bulunan kafilenin başında iki öğretmen vardı. biri reyiz biri de reyizin panpası aslı hoca. aslı hoca hiç derslerimize gelmemişti ama reyizin panpası benim de panpamdır mantığı ile onu da severdim. sıra olduk, çünkü o gün oldukça kalabalık bir tatilya varmış karşımızda. haliyle düzenli ve birbirinden hiç kopmayan bir kafile olmamız şarttı. zaten kapıda bekleyen otobüslerin çokluğu, içeride metrekareye düşen insan sayısı hakkında fikir veriyordu bizlere.
yaklaşık yarım saat sonra tatilyaya giriş yapabildik. başımızda reyiz ve aslı hoca ile dolaşmaya başladık. tatilyaya ilk ve son gidişim o geziydi panpalar. o yüzden orasını düşününce aklıma gelen şey çok geniş, büyük bir yer olduğudur. bilemiyorum belki o yaşıma göre büyük gelmiştir, aslında o kadar büyük değildir. fakat daha sonra gidip kontrol edemediğim için bu saptamam ile idare ediyorum.
orada sistem şu, içeriye girdi isen aletlerin büyük bir çoğunluğuna biniyorsun, ekstra bir ücret yok. sadece ateri tarzı şeyler vardı ekstra jeton gerektiren hatırladığım kadarı ile.

reyizin önerisi ile en önce korku tüneli namında bir yere girmeye karar verdik. korku tüneli ismi ile anılsa da bakmayın, içeriden çıktığımda oranın müdürüne gidip, korkmadım bin deseydim yeriydi. karanlık bir ortamda yalandan çıkan insanlar, pat pat patlayan bir şeyler vb. tam anlamıyla trajıkomikti panpalar. zaten tünel boyunca korkmak yerine, çok komik la bu geyiğini yaptık durduk. harbiden olayın korku olarak sunulması çok komikti amuğa koyim.

ikinci durağımız trendi panpalar.
ismi korku treni olabilir tam hatırlayamıyorum. bu alet gerçekten ürkütücü duruyordu. zaten bir çok özellikle kız panpa buna binmek istemedi, kenarda durdu. esrayı da içeri girdikten sonra ilk kez bu kenarda bekleyen arkadaşların yanında fark ettim. ben mi, bu da soru mu panpa. tabiki trene binme sırasında idim. korkmuyor değildim ama tüm şartlar benim bu trene binmem gerektiğini işaret ediyordu. ne bileyim delikanlılık, esranın trene binmemesi, he bir de reyizin ısrarı.

sıra geldi, trene benim panpam ile bindik. yüzümüzde gülücükler, binmeyen panpalara bakmalar, el sallamalar.
tren çok güzel bir şekilde harekete başladı, yavaş yavaş, nostaljik bir biçimde.
en son hatırladığım tıngır mıngır çıktığı o yükseklik oldu. oradan aşağı hareket başlayınca o kadar korktum ki, bir yandan abovvvvv, anneeee, haaaaa diye bağırırken, bir yandan da gözlerimi kapattım ve tren durmaya yakınken açtım.

trenden indiğimde ki pgibolojimi şöyle anlatayım,
tek tesellim altımın kuru olması idi...

şimdi bir günlüğüne de olsa bambaşka bir boyuta geçiyoruz.

o günün ertesi başımın ağrısını bahane ederek okula gitmedim. evet başım ağırıyordu ama ona sebep olan şey yaşadığım bu olaylar, maruz kaldığım aşırı duygusal aksiyonlar hep okulda, o sınıfta gerçekleşiyordu. kafamı toplamalıydım ve bunun için okuldan uzaklaşmam mantıklı idi. sakin bir günün ardından üniformamın bana biraz bol olan ceketini de sırtıma geçirdikten sonra okula doğru yola koyuldum. gerekli mesafeyi kat ettiğimde okul menzilime girmişti ve ilk anda okul bahçesindeki otobüsler dikkatimi çekmişti. markasını, modelini tam hatırlamıyorum ama genellikle okulda düzenlenen geziler bu arabalarla gerçekleştirilirdi. bugün okulda olduklarına göre bir gezi olmalıydı diye düşündüm. 8 sınıflarındır herhalde dedim kendi kendime. bizim okul kalabalık bir okuldu panpalar. o sebeple geziler grup grup yapılırdı. misal müzeler gezisi cuma günü 6. ve 7. sınıflar, pazar günü ise 8. sınıflar gibi.
normal şartlarda gezilerden yaklaşık 1 hafta önce duyurular yapılır, velilerden izin belgesi ve ücretler toplanır vs. bizim sınıfta böyle şeyler olmadığından o anki düşüncelerim gayet mantıklı idi.

okulun kapısından içeri girdim. millet sıra olmuş. müdür konuşacak ve andımız okunacak, sonra doğru sınıflara. bizim sınıfın olduğu tarafa yöneldiğimde ilk şoku yaşadım panpalar. ortalık sivil kıyafetli insanlarla doluydu. daha dikkatli bakınca esrayı da seçebildim. üstelik sadece bizim sınıf değil, bütün 6. sınıflar ve 7. sınıflar sivil bir şekilde duruyordu. şaştım kaldım. anlaşılan bir gezi vardı ama ben olaylara tamamen yabancı idim. şaşkınlığı üzerimden attım. benim panpa o sırada menzilime girdi. yanına gittim. panpa ne iş amk dedim. tatilyaya gidiyoruz ya panpa dedi. tatilya ya gidiyorsunuz ya panpa dedim. evet panpa dedi. amuğa koduğum ne ara duyuru yaptılar, ne ara para topladılar, benim niye haberim yok dedim. hee panpa sen dün gelmedin dimi dedi. gelmedim amk dedim. panpa bu hafta normalde 8.sınıflar gidecekmiş. ama onların gireceği bir ortak sınav olduğundan 6. ve 7.leri bu hafta zütürelim demişler. dün bize söylediler. bugünde paraları getirdik. birazdan yola çıkacağız dedi.

hay ben böyle işin taa amk. kendimi kandırılmış hissettim panpalar. yıkıldım, örselendim, unutuldum.

herkes şen şakrak bir biçimde eğlenceyi bekliyor ben ise hayatın ızdırabına saydırıyordum.
o an panpalar, hani bahsetmiştim ya gamzelerden.
hani şu yürek kanatan bakışlardan.
bir sağnak halinde yağdı.
bir peri misali,
karşıdan gelen yardı... (uuu beybi, şiirsel bağladım burayı)

hemen gözlerimi kaçırdım panpalar.
bilinmezlik insanı çok fazla korkutuyor çünkü. o günden sonra, beni şaşkınlığa sürükleyen o davranışından sonra ben fundadan korkmaya başlamıştım panpalar. onunla konuşmaktan, olanı biteni anlamaktan dahi çekiniyordum. o yüzden kaçmak mantıklı geliyordu ve onu uyguluyordum.

bir şekilde o günü bitirdik.

şimdi elde olanlar şöyle ki, kıymetlimin doğumgününe birkaç gün var, ben davet edilmişim ve ona almam gereken bir hediye var. ama almam gereken hediye öyle bir şey olmalı ki birçok şey anlatmalı. çok düşündüm panpalar. o güne kadar aklımdan türlü türlü şeyler geçti. ne bileyim oyuncak ayıcıktan, kupaya, kokudan, takıya bir sürü şeyi tarttım kafamda. hangisini alsam daha güzel, daha manidar olur diye. ama bir türlü karar veremiyordum panpalar. bu hediye almak işinin ne kadar zor bir şey olduğunu ilk o günlerde tatmıştım ben. aslında muhattabın senin en kıymetlin olmaz ise belki daha kolay olabilir ama bir anlam yükleyeceğin hediyeyi seçmen ömürden ömür zütürüyor, ben bunu yaşadım, ettim.

neyse panpalar ben sonunda üzerinde kıymetlimin ismi yazan bir künyede karar kıldım. künye dediğim, boncuk tarzı bir şeyden işte. o zamanın parası ile 2 milyon yahut 2,5 milyon liraydı. allahtan o bir iki gün babam harçlık verme konusunda bonkör idi ve parasızlık çekmemiştim. künyede esra yazıyordu. sade ama estetik bir şey idi. sevmiştim yani ben. doğum gününden önceki okul günlerinde o stresle esra ile pek muhabbet etme şansım olmadı. fundanın yakaladığında garip bakışları, kerem ve onur bininin estirdiği soğuk hava ile o günleri geçtik bir şekilde.

başımı yastığa koyduğumda doğum gününe yaklaşık 20 saat vardı panpalar. benim her şeyim hazırdı ve heyecanla neler olup biteceğine odaklanmıştım. elbiselerimi falan ayarlamış, bir bayram telaşesi gibi yeni doğan gün ile yapacaklarımı aklımdan geçiriyordum ki gözüm vitrinden bozma kitaplığıma ilişti. kitaplık dediğim ise genelde okul kitapları ve defterlerini koyduğum yer. işte orada kendimi bildim bileli mevcut bir kitap vardı. nereden gelmişti yahut ne zamandan beri oradaydı tam bilmiyordum ama kendimi bildim bileli o kitap orada idi ve hiç alıp bakmamıştım. ümit yaşar oğuzcan'ın şiirlerinden seçmeler tarzı bir kitap. zaten heyecandan uykuyu unutmuş bir halde iken toparlanıp o kitabı aldım. kondisyonu iyi gibiydi. yaprakları biraz sararmıştı. kitabın sayfalarını yavaş yavaş çevirip göz atmaya başladım. şiirler vardı işte. ben zaten şiire karşı bir sempati duyduğumdan ilgimi çekmesi uzun zaman almadı. bir iki saayfa derken bayağı bayağı kendimi kaptırdım ve neredeyse kitabın yarısına gelmişken gözüme şu şiir ilişti;

--şiir--
"bırakma beni sevdiğim
gidişine dayanamam
hasret gözyaşlarımla
kendimi avutamam
dönerim dersin ama
kadere inanmam
bıraktığın anılarınla
ben sensiz yaşayamam"
--şiir--

biliyorum şu an için çok ergence ama panpalar o an için bu şiir bana çok şey hissettirmişti. ve esraya alacağım hediyeye dair çok başka bir fikir vermişti.
içindekiler kısmında bu şiirin sayfa numarasını buldum ve yanına küçük bir kalp işareti yaptım.
sonrasında kitabı kitap kaplığı ile hediye paketinin içine sokmam uzun zaman almadı.

bilmiyorum aklınıza geldi mi ama;

evet panpalar.
o maket evin camları pembe renkli idi. siz olsanız bu durumda ne düşünürsünüz? vallahi ben bu durumda bin onurun o hafif kepçe kulakları ile ilgili fantezilerimi düşündüm. çok açıktı bu binlik. ek delil aramadan, dava sürecine sokmadan amuğa koymak ile cezalandırabilirdim ben bunu.

evet, pembe pencere, yani pembe panjur ne demekti lan. yeşilçam filmlerinin en bilinen klişelerinden biriydi bu. esas oğlan ile esas kız hayal kurarlarken, ileride mutlu mesut yaşayacakları evin penceresi daima pembe olurdu. e şimdi bu binin yaptığı katıksız binlik değilde ne idi panpalar. ben şimdi bu çocuğu oracıkta ifaal etsem haksız mıydım, bence değildim.

kendimi tuttum, olabildiğince bozuntuya vermedim. ama hani bir hikaye anlatırlar; birbirlerini deli gibi seven iki aşık, nice zorluktan, zahmetten sonra bir şekilde evlenmişler. birbirlerine o kadar hasret duyuyorlarmış ki, bir an önce birleşmek, sevişmek istiyorlarmış. o heyecanla odalarına çekilip şehvetle soyunmaya başlamışlar. işte o sırada nasıl olmuşsa kadın gaz çıkarmış, yani yellenmiş. bunun üzerine adam öylesine özlediği bir insanı öylece bırakmış gitmiş. işte ben bu hikayedeki adam oldum panpalar. tamam benim karşımdaki yellenen değildi ama etraftaki yellenme sesini ona isnat ediyordum. belki de esranın bu evi beğenmesi beni böyle düşündürüyordu. bir anda moralim bozuldu. tüm tadım, heyecanım kayboldu. elim ayağım birbirine dolandı. aceleyle elimde bulunan künyeyi esraya verdim. kitabı bir şekilde elimde kamufule etmeye çalıştım. muhtemelen dikkat çekmitir ama pek umrumda olmadı o anda. hediyeyi verdikten sonra havva teyzeye annemin erken gel dediğini falan söyleyerek, kıymetlimin doğum günü pastasından dahi yemeden evlerinden ayrıldım. o kalabalıkta evden ayrıldığımı havva teyze dışında hisseden olmadığını düşünüyordum ki havva teyze tam evin dış kapısını kapatırken 1-2 saniye kadar da olsa funda ile gözgöze geldim.

o moral bozukluğu ile eve doğru yol alırken kaderin cilvesine bakın yağmur ciselemeye başladı panpalar. elimdeki kitabı elbisemin altına koyup korumaya aldım.
ben yağmuru pek severim. o sebeple adımlarımı küçülttüm. yüzümü gökyüzüne çevirdim ve eve gidene kadar hatırı sayılır bir oranda ıslandım.

sırılsıklam olmaya az kala eve vardığımda anne ve babamın yüz ifadesinin, değişik bir şeylerin habercisi olduğunu anlamıştım panpalar.

ama hocam esra benden çok uzakta dedim.
yüzünü ekşitti. nasıl yani dedi. hocam ben esrayı seviyorum ama sanırım o beni sevmiyor dedim. sanırım mı dedi. evet dedim. konuşmadan nereden biliyorsun ki dedi. bakışlarının sesini duymuyorum hocam dedim. duraksadı, bir şeyler düşünüyor gibiydi. bir süre sonra ses vermeyince tekrar konuşma gereği duydum. hocam dedim ama eliyle sus işareti yaparak konuşturmadı beni. şaşırmıştım ve reyizin durumunu anlamlandırmaya çalışıyordum.
nihayet reyiz hareketlendi ve sanırım senin kulaklarında problem var dedi. şaşkınlıkla reyize baktım. yüzünde tebessüm ve ve ne yapacağı belli olmayan insanın sinsi ifadesi vardı. meraklandım ve neden dedim reyize. sen müziğin sesini kısmışsın dedi. bilmece gibi konuşuyordu panpalar. tamam yaşına göre olgun bir insandım ama düşünsenize ben 13 yaşında idim hala.

az daha yaklaştı reyiz.
hafifçe başımı okşadı ve kerkenez, karşıdan nasıl göründüğünü anlatmamı ister misin dedi. elbette hocam dedim. peki, dinle öyleyse dedi. karşımda güzel yüzlü, çalışkan ve bakışları bangır bangır bağıran bir çocuk var. yaşından çok daha olgun, çevresine de saygılı. ama bu insanın tek sorunu, kusuru var, o da zihninde olan şeyleri yenilememesi. kendine yük etmesi. düşünsene bir depo sahibisin ve hergün yeni ürünler geliyor. bir süre sonra depo doluyor ama sen yeni gelen ürünleri almak zorundasın. yani hayır bunu alamam diyemiyorsun. yapman gereken normal olarak bazı ürünleri depodan çıkarmak ama sen işine yarayacak yahut yaramayacak diye bakmadan her ürünü depoda tutmaya çalışıyorsun. ne bileyim yeni gelen ürünleri depo içinde yol olan yerlere koymaya başlıyorsun artık. o zaman ne oluyor, depoda yürümek zorlaşıyor. derin bir nefes aldı ve devam etti. kerkenez depoyu boşalt. bak sen iyi bir çocuksun ve ben bunu biliyorum. aslında ben senin yaşındaki insanların aşk meşk işlerini öğrenmesine çok zaman gerekir diye düşünürüm. bu yaşta birini sevmek falan çocukçadır, ileride hatırlanır gülünür. ama sende bir gariplik var kerkenez, senin gözlerinin içine bakınca, o bakışların çok şeyi duyuruyor bana ve ben senin için bir şeyler yapmayı kendime görev ediniyorum. bu benim için vicdani bir sorumluluk halini aldı artık. o noktada ben söze girdim. hocam yaşım 13, bilmiyorum yaşam neyi getirir neyi zütürür ama kısmetse ben 23 yaşına geldiğimde yine konuşalım. eğer yanımda esra olursa ne mutlu ama olduya esraya dair hiçbir hayalim gerçekleşmedi, hatta hatta ne bileyim esra başka biri ile evlendi veya ben bir başkası ile evlendim, ben esrayı hiç unutmayacağım ve hala seviyor olacağım. belki o an benimle olan bir başka kişiye ihanet ediyor olacağım ama esrayı unutmayacağım dedim. ( yaş 21, 8 yıldır sözümü yemedim)

reyiz etkilenmişe benziyordu. bir süre durdu ve şaşıracağım o cümleyi kurdu.

-kerkenez sen bir körsün, esrayı görmüyorsun...