anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

çok uzun bir 5 dakika oldu benim için panpalar. aklımdan binbir türlü düşünce geçti. hiç aklıma gelmeyecek şeyleri düşündüm durdum. bazen olur hani, birden bir şeyi yahut bir kimseyi hatırlarsınız. ondan sonra vay amk, ben bunu nereden hatırladım falan dersiniz. işte o 5 dakika içinde hatırladığım, düşündüğüm şeylere tepkim bu şekilde idi.
reyizin kapıdan geldiğini görünce toparlandım. aslında biraz daha rahatlamıştım. çünkü her şeyi reyize anlatacaktım. yani içimi dökecektim ve sonrasında muhtemelen şu an bulunduğum durumdan daha iyi olacaktı pgibolojim.

reyizin elinde iki tane şişe kola vardı. 5 dakikada onları almaya gitmişti anlaşılan. geldi, karşıma oturdu. kolayı uzattı, buyur dedi. teşekkür ederim içmiyorum dedim. bozuldu, iç be dedi. yanlış anladınız hocam, midemden rahatsızım asitli içecekler içmiyorum dedim. (yalan değil panpalar, hala asitli içecekler içmem.) geçmiş olsun dedi reyiz ve teşekkür etmeme fırsat vermeden haydi dedi. neye haydi dediğini bildiğimden hafif doğruldum ve lafa başladım;
hocam artık bakışlarımın sesinin duyulduğunun farkındayım dedim. tebessüm etti. keyfi yerine gelmiş gibi duruyordu. devam ettim, 13 yaşındayım ama 13 yaşında bir insana göre çok fazla yüküm var ve sanıyorum ki beni iyi anlıyorsunuz.

sonra o şefkatli bakışları gördüm panpalar. anne gibi bakıyordu bana. aslında reyiz çok yaşlı sayılmazdı. tam hatırlamıyorum ama 20 li yaşlarında idi o dönem. ama o bakışlar çok daha yaşlı ve tecrübeli gözlerin bakışı idi. reyizin tabiri ile çok şey anlatıyordu. sesini duyuyordum o bakışların. şefkat, güven, umut nağmeleri söylüyor gibiydi o bakışlar. ben o sesleri yalnız anne bakışında duymuştum o güne kadar panpalar. öğretmenlik kutsaldır derler hani. bazıları bu söözü pek ciddiye almazlar. ne bileyim geyiğe dönmüştür artık bu söz. panpalar istisnaların amk ama ben o an sadece o bakışlarla bu sözün boş yere söylenmediğini anladım.

kısa sayılamayacak bir süre daha baktı bana, sonra toparlandı ve,
kerkenez, ben seni çok iyi anlıyorum, derin bir nefes aldıktan sonra devam etti, çok mu seviyorsun onu dedi. başımı öne eğdim evet der gibi. devam etti, ee sorun ne o zaman dedi. durdum, ne diyebileceğimi düşünüyordum. reyiz az daha hafif bir ses tonuyla haydi anlat dedi. artık çok rahatlamıştım ve söze başladım;

- ama hocam, esra...

ama hocam esra benden çok uzakta dedim.
yüzünü ekşitti. nasıl yani dedi. hocam ben esrayı seviyorum ama sanırım o beni sevmiyor dedim. sanırım mı dedi. evet dedim. konuşmadan nereden biliyorsun ki dedi. bakışlarının sesini duymuyorum hocam dedim. duraksadı, bir şeyler düşünüyor gibiydi. bir süre sonra ses vermeyince tekrar konuşma gereği duydum. hocam dedim ama eliyle sus işareti yaparak konuşturmadı beni. şaşırmıştım ve reyizin durumunu anlamlandırmaya çalışıyordum.
nihayet reyiz hareketlendi ve sanırım senin kulaklarında problem var dedi. şaşkınlıkla reyize baktım. yüzünde tebessüm ve ve ne yapacağı belli olmayan insanın sinsi ifadesi vardı. meraklandım ve neden dedim reyize. sen müziğin sesini kısmışsın dedi. bilmece gibi konuşuyordu panpalar. tamam yaşına göre olgun bir insandım ama düşünsenize ben 13 yaşında idim hala.

az daha yaklaştı reyiz.
hafifçe başımı okşadı ve kerkenez, karşıdan nasıl göründüğünü anlatmamı ister misin dedi. elbette hocam dedim. peki, dinle öyleyse dedi. karşımda güzel yüzlü, çalışkan ve bakışları bangır bangır bağıran bir çocuk var. yaşından çok daha olgun, çevresine de saygılı. ama bu insanın tek sorunu, kusuru var, o da zihninde olan şeyleri yenilememesi. kendine yük etmesi. düşünsene bir depo sahibisin ve hergün yeni ürünler geliyor. bir süre sonra depo doluyor ama sen yeni gelen ürünleri almak zorundasın. yani hayır bunu alamam diyemiyorsun. yapman gereken normal olarak bazı ürünleri depodan çıkarmak ama sen işine yarayacak yahut yaramayacak diye bakmadan her ürünü depoda tutmaya çalışıyorsun. ne bileyim yeni gelen ürünleri depo içinde yol olan yerlere koymaya başlıyorsun artık. o zaman ne oluyor, depoda yürümek zorlaşıyor. derin bir nefes aldı ve devam etti. kerkenez depoyu boşalt. bak sen iyi bir çocuksun ve ben bunu biliyorum. aslında ben senin yaşındaki insanların aşk meşk işlerini öğrenmesine çok zaman gerekir diye düşünürüm. bu yaşta birini sevmek falan çocukçadır, ileride hatırlanır gülünür. ama sende bir gariplik var kerkenez, senin gözlerinin içine bakınca, o bakışların çok şeyi duyuruyor bana ve ben senin için bir şeyler yapmayı kendime görev ediniyorum. bu benim için vicdani bir sorumluluk halini aldı artık. o noktada ben söze girdim. hocam yaşım 13, bilmiyorum yaşam neyi getirir neyi zütürür ama kısmetse ben 23 yaşına geldiğimde yine konuşalım. eğer yanımda esra olursa ne mutlu ama olduya esraya dair hiçbir hayalim gerçekleşmedi, hatta hatta ne bileyim esra başka biri ile evlendi veya ben bir başkası ile evlendim, ben esrayı hiç unutmayacağım ve hala seviyor olacağım. belki o an benimle olan bir başka kişiye ihanet ediyor olacağım ama esrayı unutmayacağım dedim. ( yaş 21, 8 yıldır sözümü yemedim)

reyiz etkilenmişe benziyordu. bir süre durdu ve şaşıracağım o cümleyi kurdu.

-kerkenez sen bir körsün, esrayı görmüyorsun...