anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

Dersler bitti.
şaşkın ve dalgın bir şekilde çıktım sınıftan. Okulun dış kapısının önüne varıncaya kadar reyizin beni çağırdığı aklıma bile gelmedi. Onca yolu tekrar yürüyüp öğretmenler odasının önüne gittim. Kapıyı çaldım, içeri girdim. Bir iki öğretmen içeride idi. Aynur reyiz dikkatle bana bakıyordu. Yanına doğru yürürken gözlerimi ondan kaçırdım. Yanına varınca ilk sözü, kerkenez, ne yapıyorsun sen oldu. Muhtemelen başkanlığı bırakmamdan kaynaklanan bir durumdur diye düşündüm ve sıkıldım hocam, uğraşamıyorum dedim. Kaşlarını çattı reyiz. Onu demiyorum evladım, ben senin şu küçücük kafanın içinde neler döndüğünü soruyorum dedi. Anlamamıştım, bir şey dönmüyor hocam dedim. Üfleyip püfledi. Etrafı süzdü. O sırada bizden başka bir öğretmen odada idi ve o da çıkmak üzereydi. Reyiz biraz sakin görünmeye çalışıyordu. Tamam , otur sen şurada bekle beni diyerek sandalyeyi gösterdi. Kendisi çıktı dışarı. O sırada diğer hoca da dışarı çıktı. Ben tek başıma öğretmenler odasında kalmıştım.

Son zamanlar sıklıkla yaptığım gibi düşünmeye başladım panpalar. Olan biteni anlamlandırmaya çalıştım.

Bilirsiniz ki insanlar en çok bilmediğinden, görmediğinden korkar. Karanlıktan korkulma sebebi budur misal. Yoksa gündüz ile gecenin teoride pek farkı yoktur, ama gece her şeyi örtüyor oluşuyla bizleri korkutur. Çünkü kaotik bir durumdur ve belirsizlik vardır.

Korkuyordum panpalar, yaşadıklarımdan, düşündüklerimden, düşünemediklerimden, yaptıklarımdan, yapmadıklarımdan. Her şeyden korkuyordum. Bu yüzden olan biteni anlamam gerektiği kanısındaydım. Hani bazen evde yalnızsınızdır. Gece olur ve belki de tüm güvenlik önlemleri ile donanmış evinizde rahat edemezsiniz, bir çıtırtı duyarsınız ne bileyim. O sırada televizyonda canlı yayınlanan bir program bulmaya çalışır, ve konu ayrımı yapmadan onu dinlersiniz, bu şekilde biraz daha rahatlarsınız. (geceleri kaç tane siyaset programı izlemek zorunda kaldım, ıyyyy vallahi tiksindirici) işte öyle bir program arıyordum panpalar. Yani en gibindirik program da olsa ben onu bulup izlemeliydim. Çünkü ciddi ciddi akıl sağlığımdan şüphelenmeye başlamıştım. 13 yaşında bir insana göre gerçekten çok ağır ve taşıması tehlikeli bir yüküm vardı.

Yaklaşık 15 dakika yalnız başıma öğretmenler odasında oturdum.
Bolca düşündüm.

15 dakikanın sonunda reyiz kapıda göründüğünde arkasındaki süprizi ve orada konuşulacak şeylerin olayları çok farklı bir biçime koyacağını tahmin bile edemezdim.