anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

up panpa up

baştan beri takip ediyorum panpa senin için tekrar üye oldum inciye. Çok az yazıyosun amk.

o an reyizi özlediğimi bir kez daha anlamıştım.

gülümseyerek yanına vardım. buyrun hocam, ben de çıkışta yanınıza gelecektim halinizi hatrınızı sormaya dedim. gülümsedi, şakacı bir tavırla tabii tabii dedi. vallahi hocam dedim. gülümseyerek peki dedi. ve devam etti, kaç zamandır seninle konuşamadım kerkenez, halin hatrın nicedir, nasılsın dedi. sakindim, vallahi iyiyim hocam dedim. emin misin dedi. çok eminim hocam dedim kendimden emin bir ifade ile. peki peki inandım dedi. gülümsedim. reyiz bir şeyler diyecek gibiydi, sanıyorum kelimeleri toparlıyordu zihninde ki o sırada ilkokul öğretmenlerinden biri -reyizin yakın panpası- ona seslendi. reyiz bana; bir ara yanıma gel seninle konuşmam lazım, ilk fırsatta yanımda ol emi diye tembihledi. peki hocam dedim. reyiz panpasının yanına ben sınıfıma gittim.

sınıf ama zindan gibi amuğa koyim.
eskiden olsa esranın bulunduğu ortam olduğu için bile mutlu olabilirdim ama yaşananlar o kadar saçma ve benim aleyhime idi ki daha okulun ilk gününde şu dersler bitse de gibtir olup gitsem havasında idim. birde o yıl sanki sözleşmişcesine bütün hocalar neredeyse dersin tamamında sınıfta duruyordu. evvelki senelerde genelde bir serbestlik olurdu ilk gün hatta ilk hafta. ama geldimi beraber gelir misali burada da öyle olmuş idi.

güç bela o gün bitmişti.
odun gibiydim adeta panpalar. gün boyu sadece oturdum ve panpam ile konuştum. bir önceki yıl o sınıfa düşmenin düş kırıklığı ile ilk günler girdiğim pgibolojide gibiydim. üstelik ne kadar hissetmemeye çalışsam da derinlerde bir yerde bir sızı kalbimi zorluyordu bu sefer. üstelik geçen sene beni iyi eden bir esra olmayacaktı bu yıl. daha ilk günden bir tak çukurunda gibi hissediyordum kendimi. hasılı panpalar.
saçma bir halde idim.

ve o gün eve giderken birden o zaman için çılgınca gelecek bir düşünce oturdu zihnimin tam ortasına.

ee panpa

bu gece zor, yarına var.

lan bu ibine niye günde bi part yazıyor

panpa devam et yav çok bekletiyorsun

formasyon(öğretmenlik yapabilmek için gereken zımbırtı) ayağına türkiye turundayım panpalar.
önümüzdeki bir hafta boyunca yokum.
rezervelerinizi koyarsanız mesaj ile dönerim size.
haydi görüşürüz.

Rezerv & up up up

beklemedeyiz panpa

reserved

kımon panpa

nerdesin panpaa

bekliyoruz amcık gel yaz şu hikayeyi

reserved.

ben feysbuk ile 2007 nin sonunda tanışmıştım. hatta o zamanlar sitenin dili ingilizce olduğundan dolayı hesap almayı başaramamış ve ingilizce bilen bir arkadaşa aldırmıştım. laf aramızda hala o çocuğun aldığı şifre ile feysbuku kullanıyorum ara sıra acaba bu çocuğun aklına gelmiş ve benim feysbukuma girmeye çalışmış mıdır diye düşünüyorum.

gerisini gibseler okumam

hadi lae 1 hafta oldu

rezerve

selamlar panpalar.
vay amk 1 hafta ne çabuk geçmiş.
akşam üzeri eve geldim ve bir iki saat kestirdim. sonra kalktım ve bir bölüm yazdım. şimdi onu yollayacağım. ilerleyen saatlerde yetişirse bir bölüm daha yollarım.

evet dıbına koyayım, madem burada mutsuzdum, neden böyle devam edecektim ki. bu okuldan ayrılmam gayet mantıklı idi.
ve bu konuyu aileme açıklamalı idim vakit geçirmeden.

eve gidene kadar düşündüm durdum. binbir türlü şey geçti aklımdan.
olur mu olmaz mı, olursa neresi olur vb bir yığın fikir. eve vardığımda kafam davul gibiydi ve hiç lafı uzatmadan anneme, anne ben başka okula gitmek istiyorum, nakil ettirin beni başka bir okula dedim. annem doğal olarak şaşırdı. o nereden çıktı oğlum dedi. açıklama yapabilecek durumda değildim. anne bu okulda okumak istemiyorum artık dedim. annem sanırım kızdı ve oğlum biz geçen sene sırf senin için kendi evimize taşınma işini erteledik, nedir bu yaptığın şimdi dedi. farkındaydım yaptığımın ailem için ilginç bir şey olacağını ama yapacak bir şey yoktu. bir nevi fikri cinnet geçiriyordum panpalar.
tamam işte, gerekirse oraya taşınalım dedim ve odama doğru geçtim.

gün boyunca yatakta döndüm durdum, akşamüstü babam gelmeden bir şeyler atıştırdım ve erkenden uyudum. babamla konuşacak, halim ve belki de yüzüm yoktu. artık annem olanı biteni babama anlatırdı ve bir şekilde olaylar yoluna koyulurdu.

sabah annem uyandırdı.
benim nakil işimi kast ederek, ne oldu dedim. olan bir şey yok, dur bakalım dedi. memnuniyetsiz bir biçimde kalktım. üstümü başımı giyindim ve bir bardak çay içtikten sonra mecburen okula gittim.

okul ki ne okul.
gözümde her geçen saniye anldıbını yiitiren bir bina yığını.
içinden reyizi, panpamı ve 1-2 kişiyi daha çıkarsan beni tamamen yalnız bırakacak bir sosyal alan.

sınıfa vardım. ve direkt yerime oturdum.
önüme kapandım ve yalandan bir şeyler okumaya başladım. o sırada sınıfın kapısının önünden gittikçe yaklaşmakta olan kahkaha sesleri yükselmeye başladı. ve sınıftan içeri giren bu kahkahaların sahipleri onur, kerem, funda ve esra'dan başkası değildi.

tip tip onlara bakma gereği duydum. benim bakışlarım kahkahalarını durdurmuştu.
sonra tekrar önüme döndüm.
o an bu okuldan bir an önce ayrılmam gerektiğine bir kere daha inanmıştım.