anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

büyük gün gelip çatmıştı panpalar.
o gün ve gecesi 13 yıllık hayatımın o ana kadar ki en önemli günü ve gecesi olacaktı.

cuma günü.
mübarek gün panpalar. inancım gereği cumaya gittim. genelde hoca ile kılınan 2 rekatlık farzın ardından camiden ayrılırdım ama o zaman imam ile duaya kalamıyordum. bugünün benim açımdan önemi diğer günlere nazaran daha fazla olduğu için 2 rekat farzın ardından 4 rekat son sünnet, 4 rekat zühri ahir, 2 rekatta vakit sünneti olmak üzere 10 rekat daha namaz kıldım ve imam ile yapılan duaya el açıp amin dedim. imamın bizi serbest bıraktığı dua etme anlarında bugünün güzel olmasını diledim durdum.

programın başlama saati resmi olarak 19.30 diye duyurulmuştu. ama tabii ki biz o heyecan ile muhtemelen daha erken orada olacaktık ve program da belirtilen saatten geç başlayacaktı. zaten törenlerde genelde böyle olur bilirsiniz. erken giden en fazla yer kapar ama program belirtilen saatte tam olarak başlamaz. bu tespitin ardından devam edeyim panpalar, geceye sadece annem gelecekti. yani babam bizim velilik işlerine hiç bakmazdı, bu tarz şeylerin tek sorumlusu annemdi. yılsonu gecesiymiş falan babamın pek ilgisine girmeyen şeylerdi. ben bu duruma alışıktım. o sebeple babamın gelmeyecek olmasını yadırgamadım. gelse yadırgardım hatta o derece.

namazdan döndükten sonra annemi sıkıştırmaya başladım panpalar. hazır mısın, kaçta gideceğiz vb. annem bende ki heyecanı görüp yahu oğlum dur bu ne acele daha erken falan diyordu ama benim onun dediklerini mantıklı bulacak mantığım yoktu o an. kulağın birinden girip öbüründen çıkıyordu dedikleri.

her şeyimi neredeyse geceden hazırlamıştım ben panpalar. bayramda giydiğim elbiseyi, iyice boyayıp cilaladığım kunduramı ve yarın esraya vereceğim mektubu hazır etmiştim. renkli bir mektup kağıdına olabilecek en özenli el yazımla yazdığım satırlar hazırdı.

nihayet 18.30 gibi evden çıktık. saat 19.00 olmak üzereydi okula vardığımızda. neredeyse salonun yarısı dolmuştu. ön sıralar kapılmıştı. yapacak bir şey yoktu. olabilecek en ön kısma geçtik oturduk. annem hemen yanındaki veli ile samimiyeti kurdu, konuşmaya başladı. salonda o zamanlar çokça dinlenen, sanıyorum tarkan ın kuzu kuzu şarkısı çalıyordu bayağı kuvvetli bir biçimde. artık gecenin başlamasını beklemek ve uygun fırsatı kollamak kalmıştı.

aslında o konuda beni düşündürmüştü. yani esrayı uygun bir anda yakalamak işi kolay olmayacaktı. esra ve ekibi dans gösterisi yapacağı için büyük ihtimalle sahne arkasında olacaktı ve gösteriden sonra da gecenin sonuna bayağı yaklaşılmış olacaktı. ama o kadar odaklanmıştım ki bir şekilde bu mektubu esraya ulaştıracağıma inanıyordum.

biz başlangıcı beklerken, kapıda gözleri ile bir şeyler aradığı belli olan reyizi gördüm. gözlerimiz aynı hizaya gelince güldü ve eliyle gel işareti yaptı.

evet panpalar.
iyi olacak hastanın ayağına doktor gelirmiş misali reyiz yine en sıkıntılı anlarda ortaya çıkmıştı. şimdi düşünüyorum da o yılı akıl sağlığımı yitirmeden tamamlamam için reyiz ilahi bir yardımdı benim hayatımda. derdimi ilk o dinledi, beni cesaretlendirecek konuşmalar yaptı, taşınma işini bir şekilde o engellemiş oldu vb. yani bunların hepsini bir arada düşündüğümde bunun ilahi bir şey olduğunu düşünüyorum. bu kadar tesadüf olamazdı çünkü.

olay şu ki panpalar, sahne arkasında birkaç öğrencinin durması gerekiyormuş. kulistekileri bilgilendirmek, sırası geleni sahneye hazırlamak, çağırmak, gerekirse onlara yardım etmek için falan.
tabii ki reyizin bu tarz konularda güvenebileceği ilk adam ben oluyorum. bana durumu anlattı, benim canıma minnet. tabii hocam, elimden geleni yaparım dedi. reyiz gülümsedi. sahne arkasına gittik. bir kişi daha vardı başka bir sınıftan. pek muhabbetim olmayan bir çocuk. soğuk bir merhabalaştık sadece.

sağa sola bakınırken onu gördüm.
gösterisi için özel olarak giydiği kıyafetiyle idi. o an her şeye değerdi panpalar. o göz göze gelişimiz. onun kafası ile beni selamlaması, benim yutkunmam falan. bir tatlı huzur dedikleri bu idi sanıyorum.

... az hızlı mod on...

esraların sahneye çıkacağı vakte kadar öyle böyle geçirdim zamanı. işte şimdi onlar da gösterisini bitirmiş ve sahne arkasına gelmişti. şimdi tek yapmam gereken özene bezene hazırladığım mektubu esraya vermekti. bu arada mektuba telefon numaramı yazdığımı söylememiştim sanırım. evet panpalar. bir türlü fırsatını bulup, belki de cesaret edemeyip esra ile buluşturamadığım o numarayı da mektuba sıkıştırdığımı söyleyeyim unutmadan.

gözlerim esrayı izliyordu sürekli. bir dakika yalnız kalsa amacıma ulaşacaktım panpalar. işte o anda kerkenez diye bir ses duydum. sağ taraftan geliyordu. döndüm ve karşımda fundayı buldum. elim ayağım boşaldı, korktum, endişelendim. hiç bir şey söyleyemedim. funda yaklaştı ve ee dedi. ne var dedim. susacak mısın hala dedi. ne susması yahu dedim. aptal numarası yapma artık dedi. üff funda git başımdan dedim. seni sevdiğimi biliyorsun, hiçbir şey demeyecek misin lan dedi sinirli bir şekilde. sıkıldım, ya funda sonra konuşuruz lütfen dedim. hayır şimdi konuş işte dedi. dellendim. peki, beni mi seviyorsun, güzel. ben seni sevmiyorum, gayet açık değil mi haydi güle güle deyip arkamı döndüm ve derler ya beyninden vurulmuşa döndüm diye, ha işte aynen öyle oldu panpalar.

onur bini esranın iki elini birden tutmuş, tam gözlerinin içine bakıyordu.