anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

yemek esnasında babamın bir şeyler demeye çalıştığını anlayabiliyordum panpalar. çünkü rahatsız bir şekilde duruyordu ve karşısında kim olsa o insanın bir şeyler söylemeye çalıştığını anlardı. babama ne oldu, bir şey mi diyeceksin gibilerinden cümlelerle yardımcı olabilirdim belki ama o an susmayı ve beklemeyi tercih ettim.

aslında genelde de beklemek işini çok severim. aklınıza gelebilecek her konuda. bilmiyorum belki saçma ama beklemek işi olmazsa hiçbir şeyin anlamı kalmaz diye düşünüyorum.
şöyle ki; herhangi bir konuda, misal aşkta, misal işte vb. hep bir beklenti içerisindeyizdir. sürekli bir şeyleri yapmak isteriz. ne bileyim sevdiğimiz kişiye kavuşmak isteriz, kavuşuruz bu sefer daha sık beraber olmayı isteriz, sıkça beraber oluruz evlenmek isteriz falan. yahut işte, en başta iş bulmak isteriz, işi bulduktn sonra terfi etmek isteriz, gelebileceğimiz en üst noktada prim isteriz, sonrasında emeklilik isteriz vb. bunu hedefsiz insan anlamsızdır afarizmasına da bağlayabiliriz aslında. hasılı bu beklentiler bizim hayatımızın rengidir. düşünsenize aklınızdan geçen her şeyin anında olduğunu. belki ilk başlarda hoş gelir ama sürekli olunca bıkılacağından o kadar eminim ki. beklemek denilince aklıma gelen, içinde beklemek kelimesi geçmese de şu dörtlüğü yazmadan bu bahsi bitirmeyeyim;

payın sadası gelse de sen hiç gelmesen
men dinlesem kıyamete dek, vuslat istemem
bulsam izinle semtini,ol semte ermesem
aşsam zamanı hasretin encamı gelmeden.

meal; ayak sesin gelse de sen hiç gelmesen. ben bu sesi kıyamete kadar dinlesem başka bir kavuşma istemem. izini, semtini bulsam ama o semte gitmesem, hasret bitmeden zamanı aşsam.

kısa not: daha derin açıklama isteyenlere ayrıca pm den yardımcı olurum.

neyse panpalar, babam bir şekilde cesaretini topladıktan sonra konuşmaya başladı. bak oğlum, biz senin ve kardeşlerinin iyiliği için her şeyi yaparız dedi durup duruken. haliyle bana nasıl yani demek düştü, dedim zaten. şöyle ki; son zamanlarda sanırım seni çok iyi anlayamadık dedi. bendeki sorular birikmeye devam ediyordu. ee der gibi baktım. babam devam etti. oğlum annen hocan ile konuşmuş( aynur reyizi kastediyor) dedi.
o anda binlerce şey aklıma geldi, kısacık zamanda. reyizin her şeyi anlatmış olabileceği ihtimalinden, benim esraya duyduğum sınırsız aşkın ailem tarafından öğrenilmiş olmasına kadar, çokça şeyi düşündüm durdum. bu düşünceler arasında o an için en fazla çekindiğim ise benim esraya olan tutkumu ailemin öğrenmiş olabileceği ihtimali idi. tamam, yani belki bu normal bir olay ama benim yapımda bir insan bu durumdan büyük utanç duyabiliyordu nedense. kişilik meselesi işte panpalar. tüm bunları düşündüğüm ufak duraksamadan sonra, ne konuşmuş dedim babama. babam anlatmaya başladı. reyiz toplantıda annemle özel olarak konuşmak istemiş ve son dönemlerde bendeki durgunluktan söz etmiş. derslerimdeki düşüşten falan da bahsetmiş. yine benimle konuştuğunu ve bu taşınma işi yüzünden canımın sıkkın olduğunu anladığını söylemiş. reyiz buydu panpalar işte. beni endişelendiren konuya dair bir şey söylememiş. öncesinde acaba babam mı söylemiyor o konulara dair şeyleri diye düşündüysem de daha sonra reyizden sır çıkmadığını anladım.

ve babam tüm konuşmanın özeti, amacı sayılabilecek o cümleyi konuşmanın sonunda kurdu.

demem şu ki, taşınma işini erteliyoruz oğlum.

babamın bu cümlesi beni o kadar rahatlatmıştı ki nasıl tarif edeceğimi bilemiyorum panpalar. hani sokaktasınızdır ve inanılmaz derecede tuvaletiniz gelmiştir. sağa sola bakarsınız ve uygun bir yer bulamazsınız. en sonunda güç bela bir yer bulur, yahut bir şekilde eve kadar kendinizi tutup ihtiyacınızı giderirsiniz. sanıyorum o anda hissettiğim şeyler aşağı yukarı bu durumda hissedebileceğim şeyler idi. büyük bir yükün altından kalkmış gibiydim. o an buna o kadar ihtiyacım vardı ki babamın cümlesindeki erteliyoruz kelimesine dahi takılmadım. çünkü bir şeylerin olumlu olmasına o kadar hasrettim ki son zamanlarda, olumluluk tanesi dahi bulsam onu koskaca bir mutluluk bütünü muamelesi ile karşılayacaktım.

güldüm.
hiçbir ayrıntı peşinde koşmadım. ertelemek mi, ne kadar ertelemek falan gibi sorular sormadım. sadece güldüm. babama teşekkür ettim o da benim mutlu olduğumu görünce gülümsedi. panpalar uzun zaman sonra yaşadığım en güzel duygular o birkaç dakikaya sığmıştı.

eve geldiğimde o günün de yorgunluğu ile uzun zamandır yapamadığım kadar huzurlu bir uykuya daldım. uyandığımda sanki başka bir dünyaya gözümü açmış gibiydim. sanki her şeyin güzel yüzü bana dönüktü ve yaşamak eylemi o sıralar beni seviyor gibiydi.

okula giderken hani ayakların yerden kesilir derler ya ha işte aynen o şekilde idim. içimde bir şeyler kıpırdanıyordu, ayaklarım yere basmıyor gibiydi panpalar. son zamanlarda okula giderken takındığım memur tarzından hiç eser yoktu. sanki birazdan konsere çıkacak şarkıcı heyecanı duyuyordum. işte o heyecanı özlediğimi o zaman daha iyi anlamıştım. aklımda aynur reyiz ile konuşup teşekkür etmek vardı.
bir de şu varki mutlu anlar hep sevgiyi akla getiriyor amk. sevgi deyince aslında her türlü sevgi diyebiliriz ama benim sevgiye dair tek gerçeğim o sıralar esra olduğu için aklıma onun dışında bir şey gelmesi düşünülemezdi. öyle de oldu. düşünülemedi. aklıma esra geldi. hayır aslında aklımdaki tek şey esra idi belki. ama üstüne gereksiz onca düşünce örtülmüştü son zamanlarda. bir anda ilahi bir rüzgar her şeyi kaldırdı, sadece kendi nurundan olan o şey kaldı zihnimde. isminin her harfine ayrı can verilecek şey, esra. esra zihnimde belirdikten sonra yüzümde gülümseme ile geldiğine dair işaret vermiş oldu.

ben suratımdaki bu tebessüm ile okula varmış iken, gördüğüm şey hani bilgisayarlarda geçmişe döndürme şeysi var ya işte o misal beni o misal geçmişe döndürdü.

esra ve cansel yanyana bana doğru geliyorlardı.