anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

kerkenez fundayı bana ayarlasana lan.

oha amuğa koyim. duyar duymaz beynim durdu. kalp atışlarım hızlandı. elim ayağım falan titredi ve o sinirle panpama hay senin o ayran gönlüne dedim. sırıttı.
aslında ben sırıttırmak amacıyla söylememiştim. çünkü nedenini tam olarak anlayamadığım şekilde çok kızmıştım panpama. aslında nedeni şu idi ki yine canı sıkılanın, yine bunu dert edenin kendim olacağını hissediyordum. fundanın beni korkutan tavırları, benim artık kördüğüm haline gelmiş esra düğümüm yetmiyormuş gibi hiç hesapta olmayan panpam tam bu olayların ortasında diken gibi fırlamış oluyordu.

panpam konuşmaya başladı.
lan olum bu funda seninle konuşuyor, aranız iyi. sen bir şekilde bu konuda ağzını ararsın dedi.
o anda lan manyakmuallakzütverenpuşt, ne alakası var olum, aramız nereden iyi oluyor, ne zaman funda ile konuştuğumuzu gördün, sen ne biçim yakın panpasın, benim kimse ile gözgöze gelmemeye çalıştığımı da mı hissettmedin, şurada kaç gündür ruh gibiyim, sence neden, haydi bunları geçtim ben karşıdan bakınca pekekent gibi mi duruyorum, senin var ya ben neyse bir şey demiyorum amuğa koyim demek geçse de kendimi frenledim. ne de olsa eski panpam idi. zor zamanlarımda yanımda olmuştu. şimdi yeni bir zor zaman ile mücadelemde bir de onun kalbini kırmayayım dedim ve la bi sigtir git, ben funda ile ne zaman konuştum amk. kendi başının çaresine bak dedim.
yüzünü astı. lan ne olur amuğa koyim, hem senin ayrı bir havan var yaparsın sen bunu dedi. canım çokça sıkkındı. ya bi git dedim ve yanından ayrıldım. çünkü bu işi yapamayacağımı düşünüyordum. belki panpam neden yapmıyor bu işi, ne sakıncası var acaba diye düşünebilirdi, onun da bilincindeydim ama yapacak bir şey yoktu. en yakın panpam dahi olsa, benim gibi içine kapanık bir asosyal bin konuşmayı sevmezdi. hele hele bu tarz konularda hiçbir şekilde ser verip sır vermezdi. bu tarz konular dediğim kendimin dahi tam anlamıyla çözemediği konular.

o gün okula dair panpamın asık suratı aklımda kaldı sadece. aslında okul artık benim için gitmesi zorunlu bir yer olmaya başlamıştı. bilirsiniz panpalar. bir şeyin içine mecburiyet giriyorsa o şey sizin gözünüzde değerini yitirmiş demektir. bazen çiftler mecburen boşanmaz misal ama o evlilik hiçbir şey ifade etmez. yine misal bazı futbocular takımdan gönderilemez mecburen oynatılır. ama faydası zararından azdır gibi. yani benim okula gidişlerim bir memurun sabah 9 da işe gitmek zorunda olması şekline dönmek üzereydi.

eve vardığımda kendimi zihnen çok yorulmuş hissediyordum.
bir an önce uyumak fikrinde iken babamı erken sayılabilecek o vakitte evde görmem, beni şaşırtacak olayların gerçekleşeceğinin habercisi idi.

babamın o saate göre işten dönmesine yaklaşık 3 saat vardı.
hal böyle iken babamı evde gören benim şaşırmam, telaşlanmam, korkmam normaldi ve ben de anormal olarak davranmadım, bu hislere kapıldım.

sakin görünmeye çalıştım. annemin ve babamın yüzlerinde garip bir ifade yok gibiydi. hatta daha neşeli bile görünüyorlardı. bu ikilem de kafamın karışıklığına ayrı bir katkı sağladı.
olabildiğince sakin bir ses tonuyla, hayırdır baba, erkencisin bugün dedim. gülümsüyordu. öğleden sonra izin aldım dedi. hayrola neden ki dedim. oğlumla biraz gezeriz diye dedi. oğulla biraz gezmek, babam, oğlu, ben, yani babamla biz gezecektik. şaşırdım panpalar. tamam babamla hiç gezmişliğimiz yoktu diyemem ama genelde aile gezmeleri olurdu bunlar. zaten pek sosyal olmayan ben olabildiğince kaçardım bunlardan. şimdi karşımdaki insan, yani babam, yani beni iyi tanıyan eden adam beraber gezmek için iş yerinden izin aldığını söylüyordu.
bir süre duraksamadan sonra, gezmek mi? O nereden çıktı ki dedim. bir yerden çıkmadı. haydi üzerini değiştir çıkalım dedi. aslında dışarıda olmak fikri çok aklıma yatmıyordu ama bir yandan babamın hevesi diğer bir yandan beni dürten merak peki dememe sebep oldu.

üzerimi değiştim.
babamla dışarı çıktık. ben nereye gidiyoruz dedim. babam bizim mahallenin bağlı bulunduğu ilçenin adını söyledi. ben bir kere daha şaşırmıştım. çünkü ilçeye gitmek o dönem için büyük olmayı gerektiren, minibüs ile gidilen ve herkesin yapamayacağı bir şeydi. şaşkınlığımı gizleyemedim. ilçenin ismini söyleyerek oraya mı dedim. evet, haydi daha fazla konuşmayalımda vaktimizden gitmesin dedi. şaşkın bir biçimde babama uydum ve yola koyulduk.

15 dakikalık minübüs yolculuğunun ardından ilçeye vardık. ben nadir olarak görülebilen bu ilçeye dikkat ile bakıyordum. çünkü sürekli yaşadığımız mahalleye nazaran çok kalabalık ve daha fazla şehirdi burası. e haliyle o yaşta bir insan buna dikkat ediyor ve ilgisini ister istemez bu yöne doğru kaydırıyordu.

ilçenin en meşhur en büyük caddesi boyunca ilerlerken babam dikkatimi çekti. çünkü kendisinin gözü sürekli telefoncularda idi. ne var amk adam teknolojiye ilgi duyuyor diyebilirsiniz ama babam la bu benim, o tarihte belki de türünün son örneği olan ericcson a1018 kullanan adam. bir şey demeden bir yandan da kendisini gözledim. bir süre sonra bir dükkanın önünde durdu. bana seslendi haydi gel bakalım dedi. ben şaşkın babam kendinden emin bir şekilde telefoncuya girdik. babamla adam tokalaştılar, babamın tanıdığı imiş adam zaten. neyse fazla uzatmayayım panpalar, dükkandan çıktığımızda benim elimde nokia3210 telefon ve turkcellin hattı muhabbet kart vardı. ben bu konuyu babama anlattığımı bile unutmuşken adam bana o dönemin önemli telefonlarından birini almış ve beni çok mutlu etmişti. aslında hatırı sayılır bir masraftı ama ne bileyim o an çok sevinmiştim.

ben kendimi oldukça mutlu hissediyordum.
babamda beni görüp gülümsüyordu. bir süre sonra haydi bir şeyler yiyelim diye beni simit sarayına zütürdü.
simit yemenin,
telefon almanın,
ve bu baba oğul gezmesinin asıl amacını o yemek esnasında anladım panpalar...