anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

evdekilerin yüzü asık gibiydi panpalar.
tabii ben telaş ve meraka gark oldum ama direkt olarak bir şey söylemek istemedim. içeri geçip elimi yüzümü yıkadım. annem aç mısın minvalinde bir şeyler sordu. yok yea, pasta falan yedik esragilde dedim. he iyi o zaman, gelsene hele baban bir şey konuşacakmış sizle dedi. siz dediği ben ve benden 2 ve 4 yaş küçük kardeşlerim. hayrola ne konuşacakmış dedim. bilmem, geç duy işte dedi. bendeki merak ve kuşku katsayısı bayağı arttı.

salona vardığımda babam televizyonun karşısındaki koltukta oturuyordu. benim geldiğimi görünce kıpırdandı, düzeldi. gel oğlum dedi. nasıl geçti günün diye devam etti. iyi baba, fena değildi dedim. iyi bari dedi. bir süre bir şey düşünüyor gibi duraksadı, sonra birden, sen okulunu seviyor musun dedi. bu neydi şimdi, ne alakası vardı ya da. durup dururken sorulacak bir soru değildi ki bu. işkillendim. seviyorum tabii baba dedim. yani okuldan ayrılırsan üzülürsün öyle mi dedi. benim işkilimin yerini korku aldı. ne oluyordu amuğa koyim. babam beni okuldan alıp sanayiye mi verecekti yoksa. halbuki derslerim de iyi idi panpalar. sesim titreyerek, üzülürüm tabii de neden böyle şeyler soruyorsun dedim. az daha bir şey düşünür gibi bekledi. sonra bir anda, oğlum izmit'e taşınıyoruz dedi.(bu arada istanbulda oturduğumuzu belirteyim) ohaa, bu nereden çıktı şimdi. bir anda ne alakası vardı taşınmanın. nereden çıkmıştı bu. zaten son derece bozuk olan moralim iyice aşağılara indi. bir şey diyemedim babama. öylece odama doğru gittim.
aklım karmakarışıktı. zor geçtiğini, acığını hatırlıyorum ama nasıl sabah ettiğimi bilemiyorum panpalar.

gözlerimi açtığımda kabustan uyanmış olmak istedim ama hayır panpalar bu bir kabus değildi. burası bizim evdi ve burada her şey gerçekti.(nihat doğan reyize selam olsun)
ilk anki akıl ve gönül kırgınlığım geçince annemden olayın aslını öğrenmek istedim. gittim, sordum. o da anlattı. bizim fii tarihinde orada aldığımız bir arsa varmış ve o arsa müteaite(bu bin kelime böyle mi yazılıyor, üşenip bakmadım amk) verilmiş. o da bize bir başka yerde daire vermiş ve biz oraya gidince kiradan kurtulacakmışız. kulağa hoş gelen şeylerdi aslında ama gel gör ki şu gönül denilen şey kulakla hiç uyuşmuyor. birbirlerinin zıttı oluyorlar çoğu zaman.
ne yani ben esradan ayrılacak mıydım, kavuşamadığım esramdan, esram diyemediğim esradan, kıymetlim diye sevemediğim esradan... bunları düşünürken gözüm yaşarmadıysa adam değilim panpalar.

her şey taka sarıyordu panpalar.
yoksa aşk denilen şeyin acı yanı böyle bir şey mi idi?
hepsini geçtim, ben nasıl nefes alacaktım?

yaşamak denilen şey ömer üründül reyizin de sıklıkla vurguladığı gibi çok enteresandı panpalar. 1 saat önceki sıkıntılarınız, hedefleriniz, korkularınız, sanılarınız vs. 1 saat sonra o kadar önemsizleşebiliyor ki dilinize gelmese bile yüreğiniz kocaman bir ohaaa amuğa koyim, ne oluyor yea diyor.

işte benim kalbim bu sözleri icra ile meşguldü o sıralar. tüm her şey allak bullak olmuştu bir anda. tek büyük sıkıntım onur ve kerem bini değildi artık. ya da ne bileyim esraya nasıl açılmam gerektiği uykularımı kaçırmıyordu artık. veya fundanın ilginç halleri aklıma dahi gelmiyordu o anlarda. şimdi tek düşüncem bu taşınma işi ve benim esradan uzaklaşma ihtimalim. ki ihtimali dahi beni bu kadar karıştırmış bir olayın gerçekleşmesini düşünmek..

bu sırada da ayrıntılar ortaya çıkmaya başlıyordu panpalar.
anne haber ajansından aldığım bilgilere göre taşınma işi okulların bitmesi ile gerçekleşecekti. bu demek oluyordu ki yaklaşık 2 aylık bir süre sonra biz taşınacaktık. 2 ay normal şartlarda uzunca bir süre sayılabilirdi ama zaman algısı da enteresan bir şey panpalar. güzel şeyler çabuk biter hani-misal ciks, oyhşşş- işte o an bana o 2 ay 2 saat sonra bitecek gibi görünüyordu panpalar. üstüne üstlük yapabilecek elle tutulur bir fikrim dahi yoktu. ama bir şeyler yapmaz isem sinirden kendimi zikebilirdim. o sebeple neredeyse 1 hafta okulda ve evde ruh gibi dolaşmak pahasına düşündüm. evdekiler pek üzerime düşmedi. sanıyorum normal karşıladılar.
okulda da görülen bir tepki yahut ilgi duymadım. sanki dünya sadece benim omuzlarıma yüklenmişti ve ben acı çekiyordum. ben dışındaki herkes gülüyor, eğleniyor şakalaşıyor gibiydi.

işte esra; muhtemelen hala o ev mevzusunu onurla konuşuyor, gülüyor bin onuru da güldürüyordu. panpam hoşlandığı sibel ile muhabbet etmeye çalışıyor, soğuk espiriler yapıyordu. bin kerem sınıf takımında oynayan iki arkadaş ile muhtemelen o gün yapacakları maç hakkında konuşuyordu falan falan işte. hayatta akışında gitmeyen bir şey yok gibiydi panpalar.
hani bazen pilav yerken dişinize sert bir cisim gelir, koskoca masada bir tek sizi bulmuş olur. diğerleri size bakmadan hapur hupur yemeğe devam eder ama sizin yemek yeme iştahınız kaçar. benimki de o misal, koca sofrada dişime gelen sert şeyle uğraşıyordum.

bunalıyordum panpalar. belirsizliğin, hatta olumsuz bir belirliliğin verdiği bu bunalım o yaşıma göre ağırdı. nasıl taşıyacaktım. yok muydu bir el atacak. yok muydu dayan be amuğa koyim diyecek. ben bu kadar yalnız mıydım yoksa panpalar?

sanıyorum bu bahsettiğim bir haftanın son 1-2 gününün birinde uzun zaman sonra, belki de ismimi telafuzunu özlediğimi daha iyi anımsamamı sağlayan o sesi duydum.

-kerkenez...