anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

... iş bu bölüm red alerte ithaf olunmuştur...

evet evet oydu.
ben ne zaman zor durumda kalsam allahın bir lutfu ile beliriyor ve sorunlarıma çözüm buluyordu. aynur reyiz o an gözümde yücelere ulaştı. artık yukarıya baktığım halde onu göremiyordum. onu yüceltmek, ululamak günahtı belki. ama panpalar aşk denilen şey ilahi bir şey olmalıydı. evet evet olması gereken oydu. dünyevi bir şey insana bu kadar mutluluk bu kadar huzur veremezdi. bu çıkarımım bu ilahi oluma, sınırsız tutkuma dair her türlü hizmeti ululaştırmama yol açıyordu. ben suçsuzdum panpalar. allah beni affetsin, aşk insanı sınıyor. hem benim aşkın ilahi olduğunu kanıtlayacak argümanlarım var. inanmayanlar panpaları tenzih ediyorum. ama müslümanlık inancında, kuran ı kerim de de yer alan elest bezmi diye bir şey var misal panpalar. düşünsenize dünya üzerinde yaşayacak bütün insanların ruhları bir arada. allah onlara soruyor, ey ruhlar ben sizin rabbiniz miyim diye. o ilahi güzelliği sadece bir göz açıp kapama süresince görmüş olan ruhlar o heyecanla, kalu bela diyorlar. yani evet sen bizim rabbimizsin diye. panpalar işte bizim yeryüzünde gördüğümüz ve güzel bulduğumuz her şey o elest bezminde bir göz açma süresince gördüğümüz ilahi güzellikten bir parça. tasavvuf inancı bu yoruma dayanıyor. dünyadaki her şey onun bir yansıması ve biz onun yansımalarını hatırlıyoruz.
yani benim esrada gördüğüm sadece ondan bir yansıma ve bu yansımaya ulaşmamda yardımcım olan reyizde ulularda.

aynur reyizle olan samimiyetime güvenip rahat bir şekilde yanına gittim panpalar.
o da güneş gözlüklerini takmış oralarda oyalanıyordu. bunu onun da geziye geleceğine yormak çok zamanımı almadı. hocam dedim. buyur da ne bu kıyafetin, neden sivil gelmedin dedi her zaman beni rahatlatan gülümsemesi ile. hocam böyle böyle oldu ve durum bu dedim. güldü. peki peki merak etme hallederiz dedi. sevinmiştim. gözucuyla esrayı gösterdi. nasıl gidiyor der gibi baktı. bilmiyorum hocam, inanın bilmiyorum der gibi baktım. tekrar gülümsedi. haydi gel mustafa hocanın yanına gidelim, halledelim senin işini dedi. gittik. aynur reyiz her kapıyı açıyordu panpalar. sağolsun kadın tutup cebinden parayı da vererek benim de ismimi yazdırdı. hocam hakkınızı nasıl ödeyeceğim ben dedim. ne hakkı be dedi gülerek. hocam ne zaman başım sıkışsa siz beliriyorsunuz dedim. ben senin koruyucu meleğinim, kendimi açık ettim bak, tüh dedi gülerek. vallahi öylesiniz hocam dedim. haydi haydi bırak konuşmayı git arkadaşlarının yanına dedi. tekrar teşekkür edip ayrıldım yanından.

yüzümde güller açıyordu panpalar.
15 dakika içerisinde en dipten en tepeye çıkmış gibi idim. yüzümdeki sersemce sırıtmanın varlığını hissedebiliyordum. sınıfın bulunduğu yere gittim. önce panpam geldi. ben de geliyorum bin dedim. iyi panpa ne güzel dedi. güzel dedim. tekrar esra ile gözgöze gelince panpamı yolladım. bu sefer ben esraya doğru gittim. yüzümdeki gülümsemenin anlattığı şeyleri söze döktüm. aa çok sevindim dedi. ben de dedim. okul üniformanla gelecek olman da ilginç olacak dedi. şakaya vurdum, farkım belli olsun dedim. o güldü ben güldüm.

panpalar gülmek insan ömrü uzatıyor derler hani, ben o an ömrüme ömür katıldığını kesinlikle hissediyordum.

bir süre sonra arabalara binmeye başladık.
işte süprizler hemen oracıkta başlayacaktı.

... iş bu bölüm red alerte ithaf olunmuştur...

... iş bu bölüm fuckar fuckmaz fuckan cakmak panpama ithaf olunur...

evet panpalar. arabalara binmeye başladık. daha doğrusu ben hariç diğerleri binmeye başladı. ben az geriden milleti takip ediyorum ki esranın bineceği otobüsü göreyim ve ona bineyim. esra ise funda ile yanyana idi ve sağına soluna bakınıyordu. kime bakıyor olduğunu merak etmeme rağmen bu merakımı giderecek bir eylem olmadı. nihayet daha arkada duran arabaya binmek üzere hareketlendiler. ben de vakit kaybetmeden peşlerinden gittim. arabaya girdiğimde koridor tarafına oturmuş esrayı anında fark ettim ve onun olduğu yere doğru hareketlendim. maksadım ona en yakın yere oturabilmekti. az daha ilerlediğimde esra ile fundanın oturduğu koltuğun yan tarafındaki koltuğun boş olduğunu fark ettim. oraya geçtim. o sırada esra ile gözgöze geldim. kafam ile selamladım onu. her zamanki huzur verici gülümsemesi devam ediyordu. yerime oturdum. dünyanın en güzel manzarasına sahip yerime, esraya 50 cm üzaklıktaki yerime. sesini net bir şekilde duyduğum, neredeyse kokusunu hissedebileceğim yerime. bazen küçük şeyler insanı mutlu eder derler hani işte bu mutluluk sanıyorum onlardan biri idi. mutluluk esra ismi ve 50 cm uzaklıktaki cismi idi.

o sırada panpam beni buldu. ya panpa ben de seni arıyorum burada mısın dedi. he buradayım geç şöyle deyip oturduğum koltuğun yanını, cam kenarını gösterdim. panpa sen geç istersen cam kenarına dedi. yok ya geç panpa dedim. la yolu izlersin dedi, güzel şeyler vardır dedi. hay amk, sen benim gördüğüm manzarayı görsen değil cam kenarı, dünyayı boşverirsin, şimdi daha fazla uzatma geç amuğa koduğumun tarafına demek istesemde ayıp olabileceğini düşündüm demedim. onun yerine, bak güzel kardeşim, haydi geç, dönüşte de ben o tarafa otururum dedim. mantıklı buldu geçti yerine oturdu. bir engel daha kalkmıştı aramızdan. düşünsenize panpalar, yaklaşık 1 saatlik bir yol var ve yanıbaşınızda yar dediğiniz kişi. heyecanlanıyordum, elim ayağım titriyordu, zihnimde senaryolar oluşturuyordum şöyle lafa girsem, böyle konuşmayı başlatsam falan diye. düşüncelere dalmış bir vaziyette iken aynur reyizin sesini duydum. kerkenez gelsene bir dakika dedi. otobüsün en önünden sesleniyordu, gittim. sizin sınıftan kaç kişi bu arabada bir sayıver dedi. peki hocam dedim. baştan itibaren saymaya başladım. işte bu sayım esnasında onur ve keremin de bizim arabada olduğunu gördüm. üstüne üstlük tam benim oturduğum koltuğun önünde. binerken fark etmemiştim binleri, ya esraya odaklandığımdan, ya da bu binlerin benden sonra binmiş olabileceğindendir diye düşündüm. takılmadım. sayıyı reyize bildirdim geçtim oturdum yerime. önümdeki binlerin varlığı keyfimi kaçırmıştı. kıymetlime ayrılmış zihnim bu binlerle meşgul idi. sakin olmaya çalıştım. araba hareket etmeye başladı panpalar. yaşamışsınızdır o ortamları, gırgırlı, şamatalı bir ortam olur genelde. bir taraftan şarkı türkü söyleniyor, bir taraftan sohbet muhabbet gırla gidiyor. ellerinde fotoğraf makinesi olan bazı zengin binler fotoğraf falan çekiniyor. bir çok kişi de cep telefonlarını kurcalıyor.

kıymetlimin de elinde cep telefonu vardı. yolculuk başından beri onu kurcalıyordu. zaten onur ve kerem bininden sonra tedirgin olan ben hiçbir şeye odaklanamıyorken, esranın bu telefon aşkı beni onunla konuşabilmekten alıkoyuyordu.

sıkılıyordum, yolculuğun bitmesini gözlüyordum.
o sırada ön kolktuktan arkasına dönen onur bininin cümlesi ve ona cevaben esranın cümlesi ile ayıldım.

- esra senin numaran bende yok, numaranı versene.

- vereyim onur, yaz bakalım,
0544 xxx xx xx.

... iş bu bölüm fuckar fuckmaz fuckan cakmak panpama ithaf olunur...

... iş bu bölüm mecburi istikamet panpama ithaf olunur...

bu ne demek oluyordu şimdi. şaka gibiydi sanki. hani kameralar ne tarafta? neden kimse gülmüyor.
panpalar aklım durdu o an. tamam belki benim çok abartıyor olduğum doğrudur ama sıklıkla belirttiğim gibi daha 13 yaşın pgibolojisindeydim. zihinlerde canlasın şimdi; sevdiğiniz, kıymetlim dediğiniz insan, bin dediğiniz, hiç sevmediğiniz bir insana bir çırpıda telefon numarasını veriyor ve sizin konuşma hakkınız, şansınız, lüksünüz yok. tamam benim gözümde bin de olsa onur da onun sınıf arkadaşı ve görünürde esraya yakınlık bakımından bir farkımız yok. ben de esranın sınıf arkadaşıyım sonuçta. yaşadıklarım o ana kadar hala gönül ülkemde. halim sultanıma arz edilmemiş.

yüzüm asıldı. zaten yeterince iyi olmayan moralim hepten bozuldu. ama bir anda aslında bu kızgınlığın kendime olduğunu fark ettim. benim cep telefonum yoktu. eğer olsaydı kıymetlime ait bir şeye sahip olabilirdim. onur olduğuna göre ben de olabilirdim. onur olurken ben neden olamıyordum. önceleri de belirtmiştim panpalar. zengin bini değilim. geçmişten günümüze doğru durumumuz daha da ilerledi ve şu anda ancak ortalama bir hayat yaşama düzeyine geldi. yani o dönemler daha çok tasarruf yaptığımız, daha fazla kanaatkar davrandığımız dönemlerdi. yukarıda allah var panpalar o zamana kadar hiçbir şekilde maddi durumumuzdan rahatsız olmayan ben, sırf esra için, sırf esra ile alakalı bir şey olduğu için bahçeli reyizin de parmak bastığı gibi, benim de bir telefonum olsaydı, bende niye yok dedim. dediğim gibi pişman oldum. annemin, babamın yüzleri gözümde belirdi. utandım, yüzüm eğildi. ne yapıyordum ben. bir insana bu kadar bağlanılır mıydı hiç. aile denen ve senin daima yanında olan kurumun bireyleri, bir başka insan için yargılanır, mahkum edilir miydi hiç. silkelendim. rahatlamıştım. o anda esrayı sevmediğimi dahi düşündüm. onun için bunca zamandır çektiğim gönül sıkıntısına yandım.

kendimi kandırmam çok uzun sürmedi. çünkü esra kerkenez dedi. birkaç dakika öncesi yok olmuştu panpalar. her şey aynı idi. hatta esraya duyulan aşk oranı daha da artmıştı. tebessümle döndüm. buyur dedim. senin telefonun yoktu di mi dedi. hayır yok dedim. bana da yeni alındı, keşke senin de olsaydı çağrı falan atardık dedi gülümseyerek. bir anda bana da alınacak yakında, o zaman çağrılaşırız belki dedim. inşallah dedi.( bu arada çağrılaşmak eyleminin bugün ki karşılığını feysbukta yer alan dürtme eylemi olarak açıklayabilirim, işlev, amaç aynı... ) gülümseyerek devam etti, numaramı vereyim mi şimdiden dedi. ezberim fena olmadığından onur bini numarayı alırken ben de ister istemez duymuş ve aklıma kazımıştım. bir çırpıda söyledim esraya. şaşırdı, güldü. vay ezberledin mi hemen dedi. hafızamm kuvvetlidir dedim. süper yahu dedi ve gülerek önüne döndü.

o sırada otobüsün yavaşlamasından, yolculuğumuzun son dakikaları içerisinde olduğumuz anlaşılıyordu.

... iş bu bölüm mecburi istikamet panpama ithaf olunur...