Çikolatayı yedi bu fındık(buradan sonra kıza fındık diye hitap edeceğim, gerçekte te oyle yapardım) sonra sıçar vaziyette tünedik kaldırım taşına. Benim açlıktan midem dışarı çıkacak zaten. Ama alışkındım açlığa öncesinden de, sevdiğim yemek olmazsa yemek yemezdim öylede cins bir insandım.

ikimizde kaldırımdayız eller önümüzde yeri izliyoruz. Ben bir yandan düşünüyorum acaba neler yaşadı acaba ben neler yaşayacağım falan fistan. Dünyam başıma yıkılmış yani anlayın a dostlar. Yapabilecek hiçbirşey gelmiyor aklıma, ve vucudum uyuşturucu istemeye başlıyor...

Orada en az bi yarım saat oturduk fındıkla. Arada ben sorular soruyorum ama cevap vermiyor. Bakıyor o tapılası gözler ile gözlerime. Her bakışında umut doluyor ulan insanın içi. Ben şuan yaşıyorsam sadece fındığım sayesinde. Benim küçük, dilsiz fındığım...

Dilsiz midir, konuşmamayı mı tercih eder bilmiyorum aslında. Beraber yaşadığımız süre zarfında hiç konuştuğunu duymadım. Fakat bir gülüşü vardı, dünyanın en güzel kahkahası. Ruhum feda olsun sana ulan dedirtecek cinsten. Ben de dedim zaten.. Tamam tamam oralara da geleceğim durun anlatıyorum.

Betimlemeleri kısa tutup olaya yoğunlaşmak istiyorum ama neyi neden yaptığımı anlamanız lazım. O yuzden..

Evin var mı diye sordum fındığa. Ne cevap verdi ne gozlerime baktı. Ayağa kalktı, elimden tuttu. Çekmeye başladı, evine zütürecek belli. O önde ben arkada, gidiyorduk. Artık gerisi belli değil bobreklerimi mi çalarlaar ağzıma mı sıçarlar bilemem. Neyse takıldım kızın peşine. Birkaç sokak geçtik aşağı doğru.

Sonunda bir sokağın başında durduğumuzda ciddi misin der gibi baktım yuzune. Bir çocuk ifadeleri ne kadar iyi anlayabilir ki? Çok da iyi anlıyordu fındık. Kocaman kocaman guldu o halime kendisine has aşık olacağım guluşu ile.

Geldiğimiz sokak, her şeye başladığımız sokak. Geldiğimiz sokak, hayatımın cehennemi olan 4 yılın başladığı, sevgilimden ayrılınca gittiğim sokak. Geldiğimiz sokak, şimdi elimde kalemim ile taşlarına oturup geçmişimi yazdığım sokak...

Bu sokakta evsizler vardı evet ama hiç dikkat etmemiştim kim var kim yok diye. Meğer bu yavru da bu sokaktaymış annesiyle beraber uzun yıllardır. Dileniyorlar, milletimiz de pek hazır zaten yardım etmeye. Yıllardır sağsağlim geçiniyorlar.

Annesi pek ürkek bir kadındı. ilk bakışta anlamış olacak ki uyuşturucu geçmişimi, tuttu kızını çekti aldı kollarımdan. Kızını bir sarışı var ki kollarıyla, sanırsınız tecavuz edeceğim.

O an silindi yuzumdeki şapşal sırıtış. O an dunya bana küstü tamamen. Herşeyi ile. Asıl o an başladı cehennemim. O an umudumu aldılar benden. O an pes ettim. O an dibe battım. Tam anlamı ile.

Arkamı dondum hemen, gozlerimden akan yaşın haddi hesabı yok. Ve o an yemin ettim bir daha ağlamayacağıma. Ne olursa olsun. Evet ne olursa olsun.

Sevgili dostlarım.. Yazmak da yaramıyor işe. Hala çığırıyor ruhum acı ile. Geçmiyor, geçiremiyor hiç birşey. Hiçbir kimse. Bileklerimi kesmiştim daha once defalarca kez evet ama, hiç istememiştim gerçekten ölmeyi. Şu an hariç.. Size bu açıklamayı yapmaya borçlu hissettim kendimi. Okudunuz. Zaman ayırdınız. Çok teşekkür ederim bir nebze de olsa iyi geldiniz evet. Ama olmuyor.. Hikayemin kalanını anlatmaya vaktim olmadığı için, şu anımı anlatacağım size. Evinden ayrıldığım erkek arkadaşıma geçen yıl araba ile çarptım. Kazaraydı. Kollarımda vefat etti. Ailemden haber aldım aynı yıl. Annem yeniden evlenmiş. Yeni eşi de vefat etmiş. Barda bir erkekle tanıştım hikayenin bu kısmında. Çürümek üzereydim ki çekti çıkardı beni. Bir süre beraber sokakta yaşadık, o da baba evinden kaçmış. Yaşıt sayılırız. Benim yaş yirmi küsür o zaman tabii. O bir iki yaş buyuk. Sokakta beraber yaşadıktan sonra onun arkadaşının evine taşındık. O evde de uyuşturucu batağı donuyordu. Fakat bende tam olarak girdim bu sefer işin içine. Satmaya başladım. işin matematiğini kavramaya başladım. Zaman geçti, aşırı dozdan kaybettim sevgilimi. Yine kestim bileklerimi..

O sıra bir başkası ile tanıştım. ismi ceyda mıydı neydi. Benden 15 yaş kadar buyuk bir hatun. Bununla da barda tanıştık. Onunla yatmam karşılığı tonla para vereceğini soyledi. Verdi de. ilk lezbiyen ilişkim bu oldu. O paranın tumunu uyuşturucuya harcadım. Sonra onunla beraber yaşamaya başladık. iş arayışlarına girdim bu sıra.

işe girdiğim yer bir kırtasiyeydi. Şu herşeye başladığımız sokağa yakın bir yer. ilk muşterim de benim prensesim oldu. Size bahsettiğim kız hani. Gozlerine olunecek o guzel ruhlu kız..

Kelebeğimle ilişkimiz ilerledi boylece. Biraz para kazanınca ceydanın yanından çıktım. Kuçuk bir ev kirada. Evdeki ilk gecemde hırsız girdi eve. Eşyalıydı ev. Biraz kıyafet çorap falan çalmış hırsız. Korktum tabii. Yalnız kalamaz oldum. Ceydaya gittim yine.

Uyuşturucuyu bırakmam gerektiğini duşunduğum an hastanede aldım soluğu. Aylarca tedavi gordum. Tonla prosedur. Bir taka yaramadı. iki ay temiz kaldım ancak. Kamp tarzı bir yere goturduler, oradan çıktık. Tamam dedim bitti uyuşturucu. Bir ay sonra bidaha. Bırakamadım yani ne yaparsam yapayım. Ceyda da çok yardımcı oldu sağ olsun. Neye ihtiyacım olsa uzattı elini.

Ardından tonla şey daha yaşadım. Kuçuk prensesim vefat etti. Annesi de oyle. Mikrop kapmışlardı belkide.. Bilemiyorum. Ona ağladığım kadar hiçbirleye ağlamadım hayatımda. Boylece devam etti gunlerim.

Sonunda ceyda evinden çıkmamı soyledi. Birikmiş param vardı. Yeni bir ev tuttum. Korka korka... Hala o evde kalıyorum. Hala istanbuldayım. Başka başka bir ton şey de yaşadım ama, midem ilaç dolu. Vucuduma ağırlık çokmeye başladı. Çok vaktim kaldığını sanmıyorum. Çarem yoktu, kurtaramıyorum ruhumu. Teşekkur ederim size herşey için. Çok teşekkur ederim. Sakın ama sakın benim hatalarıma duşmeyin. Ve, hissetmeye başlayın. Hayat hissedenlere fazla guzel.