Buranın zamanında hangi şehrin sınırları dahilinde olduğunu bilmiyorum…
Aslına bakarsanız kimse bilmiyor bunu , denize kenarı var…..
Birde ilerde yıkılmış harabe bir anıt var….
Önünde de şehit isimlerinin olduğu onlarca, yüzlerce taş….
Sanırım zamanında burada büyük bir savaş olmuş, bazı bölgelerde toprağı kazmaya başlarsanız kısa bir süre içinde ya boş kovan ya da bir mermi bulabilirsiniz hatta geçen sene kasabadan bir kişi deforme olmuş ama halen ne olduğu anlaşılabilen bir tüfek bile buldu.
Bir abim vardı….
Oda toplayıcılarla girdiği çatışmada öldü….
Inanın anne ve abisizlik bu dünyadaki en kötü iki şey...
Anne ve Baba bir yere kadar...
Onların zate bir gün bu dünyadan gideceğini biliyorsun...
Sonrasında tutunacağın dal sadece ve sadece abi olarak kalıyor sana...
Ama oda yoksa...

Babandan sonra bu dünyada yalnızsın...
Şimdi bende bu soğuk gerçekle yüz yüzeyim...
Abim yokken çok dövdüler beni arkama baktığım zaman beni koruyacak kimsenin olmayışı attıkları yumruklardan daha çok canımı acıttı...
Bende kendi başıma ayakta kalmaya çalıştım...
Ne kadar başarılı olabilirsem tabi...
Yaşım 19 artık yavaştan yürüyen avlarına çıkıyorum, babamla tabiki...
Bir zaman sonra tek başıma gitmem gerekecek...
Abimle aynı kaderi paylaşabilirim...
Annem gibi yürüyenler tarafından yok edilebilirim...
Kader aynı çizgiyi benim içinde çizmiş olabilir...
Bunu ne yazık ki kimse bilmiyor...
Kaderin kendisi bile...

Bu sabah erken uyandım...
Yapmam gereken çok iş var...
Öncelikle babamın hiçbir şeyden şüphelenmemesi gerekiyor...
Günlükte yarım kalan her ne varsa bunu cevabını ancak o asker biliyor olmalı...
Yani bilmesi lazım...
Olayların büyüklüğü yada küçüklüğü hakkında hiçbir bilgim yok o kadar büyük bir ordunun varlığı bir anda kesilmiş olamaz çünkü zamanımızda etrafımızda hiçbir asker yok...
insanlar kendi kendilerini korumaya çalışıyorlar...
Sonrası malum...

Ya abim gibi ölüyorlar...
Yada başkaları gibi öldürülüyorlar...
Durumun bu hale ne kadar sürede geldiğini ancak bu adam biliyor olabilir...
Eğer oda bilmiyorsa bu günlüğün sahibine ne olduğunu merak ederecek geçecek diğer günlerim...
Ve içimde saklı tuttuğum umut biraz daha eriyecek...
Bunun olmaması için askerin evine gitmeli ve gerçekleri ondan öğrenmeliyim...
Eğer dedikleri gibi o zamanları görmüş bir askerse...
Günlükte geçen olayları duymuş olmalı...
O zaman bana yardımcı olabilir...

alktığım gibi normalde yapmam gereken işleri toparladım ağıldaki hayvanları yemledim ve tarladaki sebzeleri suladım.
Babam yanıma gelerek
Ali Cem bugün biraz aceleci gibisin dedi.
Hayır dedim bende sadece işlerin hemen bitmesini istiyorum sonra kendime ayıracak vaktim olmuyor...
Neymiş bakalım kendine ayıracak vakit dedi babam. O sırada hemen bir cevap bulmalıydım ve etrafıma bakındım.
Uzaktan tanımadığım bir kızla göz göze geldim. Babamda bunu fark etmiş olacakki o tarafa baktı kızı görünce ANLADIM EVLAT diyerek güldü.

Aslında kızı hiç tanımıyordum kasabada birkaç kez görmüştüm ama o sırada o kız benim kurtarıcı meleğim haline gelmişti.
Babam gülünce bende p.ç bir şekilde güldüm babama.
işlerimi hallettikten sonra babamın yanına giderek işlerimi hallettiğimi biraz etrafta dolaşacağımı söyledim.
Babam bana bakarak tamam dedi ve ekledi BURALARDAN FAZLA UZAKLAŞMAYIN.
Tamam dedim bende eski anıtın oralarda dolaşacağız biraz... fazla gecikmeyiz...
Allah'ım ben neler söylüyordum babam gerçeği öğrendiği zaman ağzıma s.çabilirdi bu yüzden hızlı hareket etmeliydim.

Vakit tam öğleni gösteriyordu.
Evden dün hazırladığım kabloları ve pilleri aldım ne olur ne olmaz diye birkaçta mermi ayırmıştım kendime.
Altın kadar değerli bu mermiler 5 tane verirsen uzun süreliğine kayık bile kiralayabilirsin.
Hemen kasabanın merkezindeki kamyonetçinin yanına gittim ve istediği kabloları vererek dünkü yerde gördüğümüz evin biraz daha yakınına beni zütürmesini söyledim.
Hayatta olmaz o adam pgibopatın önde gideni geçenlerde pazarda adamın biri balıkları yanlış tarttı diye adamın kafasını tezgaha gömdü dedi.
Yalan yok biraz korkmuştum ama vazgeçmedim ve cebimdeki şişman pilleride verdim.i
Bunları gördüğü zaman peki giderim ama çok fazla yaklaşmam ve kendimi tehlikede hissedersem hemen geri dönerim anlaştık mı dedi.
Anlaştık dedim bende.

Atladığımız gibi kasabanın dışına doğru yola çıktık.
Çantama ne olur ne olmaz diyerek günlüğü de almıştım.
Yolda giderken şoför bu adamla ne işin var diye sordu. Hiç dedim sadece merak ediyorum ve tanışmak istiyorum kasabanın içinde amaçsız bir şekilde dolanıp duruyor.
Bende bu yaptığın çok tehlikeli bir hareket dedi şoför, sonrasında olacaklardan ben kesinlikle sorumlu değilim bunu şimdiden söyleyim.
Dert etmene gerek yok dedim... ne yaptığımın farkındayım.
Umarım öyledir dedi Şoför.
Ev uzaktan görünmeye başlamıştı.

Kapının önündeki siyah araba güneşin altında parlıyordu.
Yaklaşmaya başladık.
Bir süre sonra şoför durdu ve Buradan daha fazla ilerleyemem dedi.
Tamam dedim bak şimdi ben eve giricem ve sende burada bekle... istersen şuradaki tepelik yerde bekle ben içerde işim bittiği zaman yanına gelicem.
Peki diyordu şoför ama korktuğu her halinden belliydi.
Bende korkuyordum...
Deli gibi hemde ama bu b.ka bulaşmıştım bir kere ve öylece bırakıp gidemezdim...

Araçtan inerek yürümeye başladım.
Kamyonet etrafı tozutarak ayrıldı yanımdan ve tepeliğe doğru ilerledi.
Gözden kaybolduğu zaman adımlarımı hızlandırdım.
Çantamı sırtıma iyice yerleştirdikten sonra eve yaklaştım
Ev yakından daha büyüktü , sanırım üç katlı bir evdi burası.
Tamamen ahşaptan yapılmış denizi gören bir manzarası vardı.
Yaklaştıkça arabanın logosunu görebiliyordum.
Bir at simgesi...

Babamın dediği MUSTANG markası bu olmalıydı.
Arabanın üzerinde tek bir çizik dahi yoktu.
Evin kapısının önüne geldiğimde hiçbir ses duymadım hayalet evi andırıyordu. Verandaya geldiğim zaman bastığım yerden ahşap gıcırtıları yükseliyordu. Zaten gergin olan ortamı dahada geriyordu bu sesler.
Kapıyı 3 kere vurdum ve bekledim.
Sonra üç kere daha vurdum ve ADIM ALi CEM LÜTFEN KAPIYI AÇARMISINIZ diye seslendim.
Ama karşılık veren yoktu.

Dışardaki rüzgar sesinden başka gelen seste yoktu.
Geri dönmeye hazırlanırken eğer bunu yaparsam bunu bir kısır döngüye dönmesinden korktum her defasında buraya gelecek ve uzaktan baktıktan sonra geri dönecektim.
Bunun olmaması için cesaretimi toplayıp evin etrafını dolaşmaya karar verdim.
Verandadan çıkıp evin yan tarafına geçtim.
Şanslıydım evin yan tarafındaki garaja açılan küçük kapı aralıktı.
Kapının karşısına geçerek derin bir nefes aldım ve kapıyı açtım.

Garaja açılan kapıdan içeri girdiğim zaman garajın içinde bir tane motogiblet olduğunu gördüm.
Kaba ve büyük bir motordu bu üzerinde HARLEY-DAViDSON VROD yazıyordu.
Tamamen toplu bir şekilde bütün raflarda malzemeler vardı.
Tam bir asker işiydi...
Garajın kapısının içeri açılan kapısından evin içine girdim.
Tüm eşyalar derli topluydu...

Masalar...
Sandalyeler...
Tabaklar...
Bardaklar...
Ama evin içinde kimse yoktu ve bu durum içten içe beni korkutuyordu.
Kasabada ben küçükken garip bir adam bizi ateşin etrafına toplar ve buna benzer korku hikayeleri anlatırdı..

O zamanlar altıma s.çardım korkudan sonra büyüdüm ve o hikayelerin sadece normal bir hikaye olduğu kanısına vardım...
Fakat evin bu halini gördüğüm zaman o zamanki korkularım geri gelmişti...
Evin içinde herşey vardı ama yaşayan kimse yoktu.
Şöminenin üzerindeki resimlere gözüm ilişti...
Iki tane asker vardı resimde altında büyük harflerle ANKARA HATIRASI yazıyordu...
Üzerlerinde siyah çelik yelek olan iki asker vardı resimde kollarında KURUKAFA logoları vardı.
Hemen yanında bir askere ait resim vardı.

Asker elinde büyük bir dürbünlü tüfek tutuyordu.
BiZ SiZi SiZiN BiZi GÖRMEDiĞiNiZ YERDEN GÖRÜRÜRÜZ... BiZ HER YERDEYiZ... yazıyordu.
Bu yazıyı günlükte okumuştum...
Diğer resimlere göz gezdirecekken kafamın arkasından bir tabancanın tetiğinin çekilme sesini duydum...
Birisi kafama tabancasını dayamıştı...
NE ARIYORSUN LAN BURADA DALYA.RAK...
Dedi arkamdaki ses...

1. PARTIN SONU...

EVET ARKADAŞLAR FiNALiMiZiN iLK PARTININ SONUNA GELDiK
YARIN FiNAL PARTIMIZ VAR

iYi OKUMALAR...

Senin bu azmini tebrik ediyorum

Adam ya

Keşke hiç bitmese :(