Her sabah uyanıyoruz rutin işlerimizi yapıyoruz evimize gelip tekrar o koltuğa oturuyoruz günlük kaygılarımızı gelecek planlarımızı kafamızı kurcalayan bir takım hedefleri düşünüyoruz kim diyebilir ki ben bulunduğum yerden olduğum kişiden çok tatminim sürekli yeni tecrübeler ediniyoruz güvendiğimiz insanlardan kazık yiyiyoruz, anlık mutluluklarla dertlerimizi unutuyoruz ve bu hep bi süreklilik içinde devam etmekte ve ben bugün yine aynı koltuğa oturduğumda bunları düşündüm ve geçirdiğim çocukluğumun hafızamın en güzel köşesine kazınmış anılarını canlandırdım ve bir anlık mutluluğa daha yola çıktım

Gözlerimi kapattığımda soğuk bi kış akşamı çocukluğumu geçirdiğim o tatlı evde mutfağımızdaki televizyonun karşısında ki cayır cayır yanan kalorifere sırtımı yaslamış halde buldum kendimi. Annem sağ tarafımda ki gıcırdayan sandalyeye oturmuş bulaşık yıkamaktan kırışmış elleriyle bana mandalina soyuyordu. Sırtımı yasladığım kalorifer o kadar sıcaktı ki hemen yanımda bulunan minderi sırtımla kaloriferin arasına koydum. Televizyonda her pazartesi akşamı kaçırmadan izlediğim çılgın bediş vardı. Fırındada annemin yaptığı mis gibi pastanın kokusu. Babam ise kahvehane işletiyordu her akşam olduğu gibi işteydi saat 12 gibi gelirdi bende o zamana kadar televizyon izler annemin sıcak pastasını yer onu bekler o işten gelince koşarak sarılır ona hazırladığım meyve tabağını yediğinden emin olur sonra yatardım.

Sonra oturduğum koltuğa geri dönüp derin bir nefes alıp "güzel zamanlardı" diyebildim sadece. Hayatın sürekli bir koşturmaca olmadığı sahte ilişkilerle dönüp durmayan "güzel zamanlar" şimdi bakıyorum sevdiğimiz insanlar özlediğimiz sokaklar hepsi birer birer uçup gitmiş. Şimdi oturmuş kendi başıma günlük sorunlarla dopdolu olan kafamda bu ufak yolculukla bir nebze huzur doluyorum. Beni dinleyenlere ufakta olsa eskilerine bir yolculuk yapmasını sağlayabildiysem ne mutlu bana. Bende bu akşam bunu yaşadım ve paylaşmak istedim.

git kendine blog aç