Onu tanıyınca belli olur. Hikayeme başlıyorum, gececi tayfa katılsın lütfen.

Lisenin başıydı, kimseyi tanımıyordum daha doğrusu asosyaldim.Ne popüler bir kişiliğe sahiptim nede beni popüler yapacak bir yeteneğe. Derslerim de berbattı kısacası; hiç ve görünmez adam arasında gidip geliyordum-mekteyim. Sınıfta bir sırada oturuyordum ama oturduğum sıra kadar varlığım belliydi sınıfta.Taa ki Gizem benle konuşana kadar. Gizem adının da getirdiği bir ortalamayla güzel biriydi,en azından benim için öyle.

Benimle konuşuyor aralarına katıyordu. insanlarla iletişim kurmamı sağlıyordu ama ben pek oralı değildim daha çok onu izliyordum. Lise 2de aynı sınafa denk gelmiştik, tanış olduğumuzdan ve sevgi beslediğimden çok sevinmiştim.Ama bir tek onunla konuşuyordum o ise başkalarıyla arkadaş olabilmişti hemen. Arada sırada konuşmalarıyla normal hissetiriyordu kendimi ama onun haricinde yine görünmez adamdım. Bende düşünüp bir çare buldum. Yeri geldiğimde küçük düşecektim yeri geldiğinde ayar verecektim böyle herkese şakalar yaparak küçük düşürmeye çalışıyordum. Birkaç denemeden sonra alıştım ve reaksiyon alınca devam ettirdim.Her lafa bir cevabım vardı tabi Gizem beni bir süre sonra bozana kadar:

-Byperest sen dünkü utangaç, asosyal çocuktun ne oldu bu sene sana böyle birden? Seni tanımasam çoğu kendini beğenmiş gibi serseri olduğunu düşünürüm.

Dedi. Cevap veremedim ben, sustum.Günün sonunda gelip benle konuştu:

-Lütfen garip davranma, saçmalama.Sen sen olduğun için çok iyisin, böyle seviyorum seni.

Deyince ben bir duraksadım. Seviyorum derken? Aşık gibi bir durum sanıp lise 2'nin sonuna doğru:

-Gizem senden hoşlanıyorum, bana karşı hep iyisin.

Dedim ama o bana:

-Sen de çok çok iyisin ama ben seni öyle sevmiyorum,sen farklı birisin, komiksin.Sana ön yargıyla yaklaştıkları için dikkat çekmiyorsun.Sen bu yüzden iyisin bu yüzden seni seviyorum ama arkadaşça.Bu konuşmayı unutalım normal konuşmalarımız gibi devam edelim.

Dedi. Aşırı hayal kırıklığıyla tamam deyip gittim. Lise 3 başlayana kadar hiç konuşmadık.ilk gün hiç olmamış gibi gelip selam verdi konuştuk yazdan falan filan vesaire. Bende olmamış gibi davrandım. Lise 3te sınıf daha bi olgun olmuştu. Aralarına normalce karışmıştım. Gezip eğleniyorduk. Gizem sürekli eğleniyor musun? Nasıl iyi mi gezdiğimiz yerler diye sorular soruyordu. Benimle ilgilenmesi çok hoşuma gittiğinden iyice sevdim onu. Lise son biraz üniversite telaşıyla geçtiğinden pek gezemedik ama gecenin son otobüsüne yetişmesi gereken Gizem'i son otobüse, otobüsün önüne atlayarak bindirmiştim ve ben otobüsümü kaçırmıştım.Eve yürüyerek 2 saate falan varmıştım.Ben yürürken de Gizem sürekli telefonda konuşuyordu benle dikkatli ol,arabalara dikkat et gibisinden. Lise sonun sonunda tekrar açıldım:

-Gizem çook seviyorum kızım seni!

Diye bir yükselmiştim.

-Byperest biliyorum. Bende seni sevmek isterdim ama seni tanıdığım için çok mutluyum, hayatımın en önemli yıllarında çok eğlendirdin beni.

Çok hatırlamıyorum konuşmasını ama ben tam olarak şöyle demiştim.

-Madem şimdi bile çıkamayacaksak neden hep bana böyle hissettirdin?

-Yalnız kalsan daha çok üzülürüm çünkü seni mutlu edebilme imkanım var yalnız hissetmezsin diye senle arkadaş oldum. iyiki de arkadaşız umarım hep birbirimizi hatırlarız.

Dedi ve o gün bugündür sesini duymadım ve görünmez adam olarak hayatıma devam ediyorum. Anaç birinin hayatımda çok yeri oldu hala kalbim onu seviyor çünkü o başkalarının aksine gerçekti. Böyle birini bulursanız benim aksime kaçırmayın.

Hayatımın bir bölümünü farklı kurgulayarak hikaye haline getirdim. Uzunsa kusura bakın çünkü böyle anlatılması gerekli.