Yaş 24.. Kendi adıma konuşaym. ufacık bi olayda patlıyorum. pişman olacağım küfürler laflar bi ton zelzeve söylüyorum. karşımda kimin olduğunu unutuyorum.

Sonra kendimden utanıyorum. benim gibi evladın dıbınakoyayım diyorum. ellerini öpüp gönül alıyorun.ama içimde ki vicdan azabını sindiremiyorum. anaya babaya kötü davranıp onların gönüllerini edemiyosak, istediğimiz kadar başarılı, zengin olalım işte güçte okulda hayatta... neyin önemi var ki...

Kendimi düzeltmem gerek...