anam babam mahirin günlüğü

herkesin hayatında berbat bir gün vardır. 19 ağustos dediğinizde bir depremzedenin yüreği acır, 11 eylül dediğinizde bir amerikalı anne kan ağlar, bu tarihler belki size bir şey ifade etmez. birilerinin kan ağladığı tarih sizin için en mutlu gününüz dahi olabilir.

kan ağladığım, yüreğimin burkulduğu, başıma bir balyoz gibi inen gün 23 eylül 2003 tarihiydi.

reserved

ew<wecws

rezerve

O salı sabahı erzincanın en çok bilinen lisesi e.lisesinde babamı görünce içim acıdı. bir şeylerin olduğunu hissetmiştim sanki, hayatımda ilk defa babamı okulda görüyordum çünkü. babamın gözleri sabit bir noktaya bakıyordu.

babama sadece ne oldu diye sordum.

murat abini vurdular dedi.

babam o kadar çok soğuk kanlıydı ki..

olay şöyle gelişmişti. murat abim gece arkadaşlarıyla içmeye gitmişti. içkiyi o kadar çok kaçırmışlardı ki sarhoş olmuşlardı. sarhoşluğunda etkisiyle bir süre sonra birbirlerini küfür etmeye başlamışlar, abimim küfür etmesine sinirlenen en yakın arkadaşı cebinden çıkardığı çakısıyla murat abimi kalbimden bıçaklamıştı.

murat abim bir süre dayansa da yoğun bakımda sabaha karşı hayatını kaybetmişti.

23 eylül salı günü babam murat abini vurdular. dediğinde bir süre bir şey diyemedim.

sadece yere yığıldığımı hatırlıyorum.

toza bulandığımı.

çevreden insanların başıma üşüştüğünü...

sadece bunları hatırlıyorum.

ölüm toza bulanmak gibi miydi? bilmiyorum.

ama soğuk bir şeydi. çok soğuk bir şeydi.

o gün benim beynime bir balyoz indi.

reserve

reserveee

babam murat abimi toprağa verirken hiç ağlamadı.

munzur dağı eteğinde küçük bir köydü bizimkisi. babam munzur dağına baktı, tüm ahaliye dedi ki: ey ahali. ben bugün ağlamıyorum. intikamımı aldığım gün oturup ağlayacağım. ben bugün ağlamıyorum ahali. varın gidin beni kötüleyin. gencecik oğlu öldü de ağlamadı deyin. deyin bunu, ayıplayın beni. tüm köy beni konuşsun, deyin. deyin bunu.

ağlamayacağım.

ağlamayacağım ahali.

yemin olsun ki ağlamayacağım.

ama ben söz veriyorum oğlum dedi mezara bakarak. biz ağlıyorduk,

and olsun ki oğlum intikdıbını alacağım. ve o gün munzur dağına bakıp

hüngür hüngür ağlayacağım.

up up up

up up up

up up up

reserved

up up up

up up up

up up up

up up up

ölümüne rezerved dıbına koyayım o hikaye günümü gecemi gibti okumaktan uykusuz uykusuz lablara girdim

tam 40 gün yas tutuldu köyümüzde. babam sakalını kesmedi 40 gün. ağaçlara siyah bezler bağladık. kuranlar okundu. 92 depreminden sonra Adana'ya göçmüş olan akrabalarımız geldiler.

çok sessizdi köyümüz.

abimi vuran adam, o şerefsiz, o it dölü gitti teslim oldu.

hepimiz sessizdik. siyahlar giyiyorduk. sakalları uzatıyordu büyüklerimiz.

41. gün babam gitti tıraş oldu.

siyah giymeyi bıraktık. abimin anısıyla yaşıyorduk hepimiz.

babam bana, git oğlum, sende amcanlarla adana'ya git. buraya bir kan döküldü. sen benim son oğlumsun. git, var git adana'ya git. burada hiç hoş şeyler olmayacak. dedi

ben bana ne denilirse onu yapıyordum. babam ne derse. küçük, minicik bir bavul hazırlandı. kolonyalarımı süründüm,

anam babam diyorum git dedi babam.

up up up

up up up