anafor burada konuşacak bugün

bu tarz konularda en sık rastladığım hata insanın en büyük derdi kendinin yaşadığını sanması.

ne yaşıyorsan daha beteri oluyor maalesef. beterin beteri var şükret anlamında söylemiyorum neye şükretceksin amk. ama o kadar abartmamak lazım bazı şeyleri.

ankarada değilim panpa yarın işim var bide.

ajite edeyim mi?

benim kardeşim doğduğundan beri hasta. duyma problemleri çekti, 5 yaşına kadar ses geçmedi kulaklarından. derdini anlatamamanın acizliği ise hırçınlaştırdı onu her geçen gün. taaa o zamanlarda bizim göremediğimiz şeyleri görüp korkarak yaşıyordu garibim. bir sürü muskadır filan... neyse rahatsızlıkları yaşıyla beraber artı da artı, çok nadir görülen anemi türlerinden biri yüzünden ölmeye yaklaştı. rehabilitasyon merkezlerinde, özel eğitimlerde geçti zamanı. %80'lik bir raporu var. annem okuttu onu. veya annem liseye kadar onunla okudu, bilemedim. 19 yaşında bir hastalandı ki sormayın. şizofreni teşhisi, hastaneye yatırılmalar filan. kötü zamanlar geçirdik, en fazla da o geçirdi. şimdilerde günde 15'i aşan ilaç kullanarak topluma karışıyor. kendisi gibi engelli bir sevdiği var hatta.

arkadaşlar demişler, insan en büyük derdin kendisinde olduğunu düşünürmüş filan... yahu en büyük dertli benim demedim ki, rahat olun. şükretmesini de isyan etmesini de biliriz.

sıkılır gibi oldum. yarın eskişehir'e gidesim var. gidip de gezesim.

onsekizbin entry girerek ne boş beleş adam olduğumu da kanıtlamış durumdayım. yazık inci, sana harcanan zamana yazık.

upskirten, hala üzülüyorum sana, sana ve gidişine.

cocka da askere gitti zaten:(((

şimdi merak ettiğim bir şey var. bir kadın ile bir erkek arkadaş olamaz mı? hep mi ateş barut ilişkisi olur?

ozet gec gibi degil de bu buyuleyici hayati bizi izleyenlere bir cumlede anlatmak isterseniz nasil ifade edersiniz ?

evli ve 6 çocuklu olmasına rağmen devamlı eşşek giben murtaza amcayla hayatın anldıbını şiirsel ve duygusal bir tarzda tartışmaya benzeyen bu entrinin provake edilmesi, şaçma bir eylemselliktir

bişey dicem.

böyle efkar yaparak ciddi mana da kazanılan hiçbir şey yok hiç bir şey.

sadece üzülmeni sağlar bu tür düşünceler, daha da karanlığa hapsolmanı.

şuan hayatına bi erkek girse( amlı, kadın demiyim de dişisin sanırım ), seni çıkarsa o boşluktan, baba sevgisinide, dost sevgisinide onunla birlikte yaşasan. dertlerini dinlese, üzüntülerine kulak verse lan ne biliyim işte en zor anında, en mutlu anında yanında olsa, sen ona güç versen o sana güç verse

ciddi diyorum zamanla herşey yoluna koyulur. erkek sadece bi örnekti, nası bi yaşam sürdüğünü bilmediğim için seni mutlu edicek belki senin bile farkında olmadığın binbir türlü örnek vardır. bunlardan bi kısmı gerçekleşse, sen bu karanlık düşüncelerin sana hiçbir şey katmadığını anlarsın güzel kardeşim.

eskiden daha inançlıydım, her an dua ederim allah'a. sonra gel zaman, git zaman hiçbir şeyin değişmediğini gördüm. hani güneş doğuyor batıyor, dünya hızla dönüyor, her şey olup bitiyor, ben hala yerimdeyim. kızıyordum, biraz isyan, sonralarda aldı başını bir küskünlük. artık pek aramız yok. kırgınım kendilerine:(

emily bronte'nin uğultulu tepeler romanını -kadının yazdığı tek romandır ömründe- okuduğumda tüylerim diken diken olarak bir ay gezmiştim. nasıl bir sevdadır bu diye içlenmiş, hayali kahramanlarına ağlamış, sonra farketmiştim ki ben hep kendine ağlamış.

ben ağlamış, hayata, düzene, annemin yorgun ellerine, hasta kardeşimin geleceğine, gidip de geri dönmeyen sevgiliye...

noldu :(

son bişey daha diyip gibtir olup gidiyorum.

sen bu kafayla bir ömür yalnız kalırsın arkadaşım. kimseye izin vermezsin, gel 2 dertleşelim, efkar yapalım vs. fırsat vermessin kimseye. dertlerini anlatır gibtir olup gidersin, kimseyle 2 kelam etmeden. o yüzden mahkumsun sen yalnızlığa. şurda zütümüzü yırttık adam sanıp bikaç şey yazdık. giblemeden devam ettin yazılara. tamam o zaman hadi sana kolay dertlenmeler

ölümden korkmuyorum. çok önceden ölmem gerekirdi. ama yapamadım. korkumdan değil, geride bırakacaklarımın çaresizliğinden. anneme evlat acısı yaşatmayayım diye.

ben ki sırf annemi bu hayattan kurtarayım diye lisede okul birincisi oldum, üniversiteyi onur düzeyinde bitirdim, yüksek lisans yapıyorum, atandım işe girdim.

siz 12,5 iken kamışınıza su yürüdü diye sevinirken, ben kız başıma 14 yaşımdan beri çalışıyorum.

hayat kolay değil.

zütümün sağ kenarı

@28 senin burada görebileceğin en vefalı kişi benim. okudum yazdıklarını, sadece aklımdakiler dağılmadan yazmak istedim.

bir sevgilim olsa değişir her şey demişsin. değişir mi, o sihirli değnek mi? sayısını unuttuğum nice sevgilim oldu benim. bir şekilde bitiyor.

al dinle:)
http://fizy.com/tr#s/1ly3f2

tek derdi olan sen değilsin. dertlerine gülmeyi öğrenmedikçe de mutlu olamazsın

al panpa: http://fizy.com/tr#s/1agoe1

vara yoğa ağlar oldum yine. bilenler bilir. bir yarım sene antidepresan kullanmıştım. acılarım hafiflemiş, ağlamaz olmuştum. biraz moronlaşmış, saflaşmıştım. kızmıştı herkes, bırak, ne gereği var diye.

ne gereği mi var? her gece ağlıyor musunuz? görmediğiniz, henüz tanışmadığınız sevgiliniz için ağlıyor musunuz?

siz hiç kendinize, kendi çocukluğunuza ağlıyor musunuz?