amına kodumun terörüstü

‘‘gelirim kardeşim, allah allah. benim de arkadaş çevrem sonuçta, hepsini tanıyorum elemanların. ayrıca siz çocukları ön saflarda kullanmaya bayılırsınız zaten.’’

gittik. şehrimizdeki ilk yök karşıtı eylem. 26 öğrenci, iki kürt, bir türk milliyetçisi, altmış çevik kuvvet polisi, yirmi özel güvenlik görevlisi ve her an müdahale etmeye hazır takviye esnaf kuvvetlerinin katılımıyla gerçekleşti. polisler grubu çembere alıp ellerindeki biber gazlarını sıkmaya başlayınca herkesin gözleri doldu.

öne çıktım, ‘‘göz yaşartıcı gaz sıkmanıza gerek yok,’’ dedim. ‘‘arkadaşlar zaten yeterince duygusal insanlar.’’

polisin biri copunu kaldırdı. hem de bana! müthiş sinirim bozuldu, ‘‘o copu alırım bir tarafına sokarım bak,’’ diye bağırdım. ‘‘ben şehit kardeşiyim! sen kimsin lan bana cop kaldırıyorsun!’’ polis afalladı bir an, copla birlikte donup kaldı. arkasından iki üç polis daha geldi, konuşmaya fırsat vermeden vurmaya başladılar. hangi birine dert anlatacaksın. semih kolumdan çekip üstüme kapandı, dayağın çoğunu o yedi. dayağı yedikten sonra amcamın oğluna şikayet ettim bizim üstümüzde bizzat çalışanları. çevik kuvvet memuru olan amcamın oğlu tanımaya çalışır gibi baktı bana, tanıyınca da, ‘‘senin burada ne işin var nurettin?’’ diye sordu.

‘‘hiç. arkadaşlara bakmaya geldim. babama söylemezsen sevinirim.’’

öğrencilerin hepsini topladılar, beni bıraktılar.

babam akşama eve girer girmez iki tokat attı bana. beş sene sonra ilk defa el kaldırıyordu, amcamın oğlu anlatmış meseleyi. babam ağbimin duvardaki resmine bakıp ağlamaya başladı, ‘‘bundan sonra üst kata çıkarsan hakkımı helal etmem sana,’’ dedi. ‘‘bizi düşünmüyorsan onu düşün.’’

gene yapayalnız kaldım. on beş gün dayanabildim, sonra babam dükkandayken çıktım yine üst kata. semih eşyalarını topluyordu, her tarafta koliler vardı. ‘‘ne oluyor,’’ dedim. okuldan uzaklaştırma vermişler altı ay. boşa kira ödememek için memleketine dönüyormuş. seneye gelecekmiş.

‘‘bu eşyalar niye ortalıkta, zütürmeyecek misin?’’

‘‘taşıyamam. arkadaşlara dağıtacağım eşyaları. sen de bak, istediğini al. filmleri sana bırakayım istersen.’’

‘‘yok,’’ dedim. ‘‘seyrettim zaten hepsini.’’ kolinin birinde ütüyü gördüm, ‘‘şu ütüyü versene bana,’’ dedim.

ütüyü aldım. arkasından yaklaştım. döndü.

‘‘o ütüyle ne yapacaksın?’’ diye sordu.

‘‘hiç,’’ dedim.

gözlerim dolmuştu, kendimi daha fazla tutamadım.

‘‘dönünce ara,’’ dedim. ‘‘emlakçı tanıdıklar var, her türlü yardımcı oluruz.’’

bana uzun uzun baktı. omuzlarımdan sarstı.

‘‘ne oldu nurettin? sen böyle duygusal bir tip değildin’’

‘‘değildim ama işte bu durum şimdi çok üzdü beni. sen gidince canım çok sıkılacak. yine yalnız kurt gibi kalacağım ortalıkta. günler yüzüme tükürecek.’’

kendimi tutamıyordum bir türlü. sıkıca sarıldı bana, ‘‘ağla o zaman,’’ dedi. ‘‘açılırsın.’’

‘‘peki, ben ağlarsam semih,’’ dedim. ‘‘sana bunları yapanlar sevinmez mi?’’

‘‘boş ver onları kardeşim,’’ dedi. ‘‘kimin umurunda ki…’’

- emrah serbes -

‘‘sen ne biçim şehit annesisin! ağbimin cenazesinde de ayıldın bayıldın zaten, senin yüzünden teröristler bayram etti. yazıklar olsun sana!’’

annemle de ipleri attım. gittim sahilde oturdum gün ağarana kadar, dalgalara baktım. çırpınırdı karadeniz’i söyledim. gerçi deniz marmara’ydı ama mühim olan duyguya girebilmekti. gözlerim doldu, neredeyse beş sene sonra ilk defa ağlayacaktım. çevreyi kolaçan ettim, kimse yoktu. ama yumruğumu dişledim, tuttum kendimi. teröristler uydu kamerasıyla fotoğrafımı çekerler allah muhafaza, ondan sonra da ‘bu muydu lan ağlamıyor dediğiniz çocuk’ diye bir karşı propaganda başlatırlar hemen, sen en iyisi ağlama oğlum nurettin dedim, sık dişini.

semih’le küsüşünce yaşamın bir anlamı kalmadı. günler sakız gibi uzamaya başladı. ne cinayet planları, ne bir ağız dalaşı, ne bir soğuk savaş atmosferi. yalnızlık berbat bir şey, kürtleri bile özlemiştim neredeyse. dayanamadım, gittim kapısını çaldım. öyle baktım boş boş. sarıldı bana.

‘‘özlemişim lan seni,’’ dedi. ‘‘küçük faşo, gir içeri.’’

işte böyle barıştık, bir şey diyemedim girdim içeri, şeytan tüyü vardı şerefsizde. biralarla, avrupa sinemasıyla, geniş arkadaş çevresiyle, fıstık gibi kız arkadaşıyla kandırmıştı beni. bu ne biçim memleketti böyle, muhabbet edecek tek arkadaşım vardı, o da teröristin biriydi.

bir gün mutfakta makarna yapıyordum. evde dünyanın adamı vardı. ortama lüzumsuz bir ciddiyet çökmüştü. iki saattir, ‘‘yapalım mı yapmayalım mı?’’ tartışması vardı.

semih, ‘‘bu ufacık yerde ne yapabiliriz ki?’’ dedi. ‘‘kimse gelmez.’’

makarnayı süzerken, ‘‘yaparız,’’ diye seslendim içeri. ‘‘merak etmeyin.’’

kürtler, ‘‘şu küçük faşo kadar olamadın,’’ dediler semih’e. semih sinirlendi, ‘‘tamam lan yapalım,’’ dedi. ‘‘ama demedi demeyin.’’

yaparız diye atlamıştım ama ne olduğunu bilmiyordum. salona girip ‘‘ne yapıyoruz?’’ diye sordum.

‘‘6 kasım.’’

‘‘6 kasım ne?’’

yine güldüler. alışmıştım artık bana gülmelerine, ben de güldüm. 6 kasım’da semih’in yanına gittim.

‘‘ne yapıyoruz semih,’’ dedim.

‘‘eylem. sen otur evde.’’

‘‘hayır, ben de geleceğim.’’

‘‘otur.’’

‘‘ne eylemi?’’

‘‘teröristlerin eylemi.’’

‘‘çocuk mu kandırıyorsun, öğrenci onlar. ikisinin arasında fark var.’’

‘‘baştan öyle demiyordun.’’

‘‘olabilir.’’

‘‘sen milliyetçi değil misin?’’

‘‘hiç kuşkun olmasın,’’ dedim. ‘‘özbeöz türküm ve şanlı milletimin milliyetçisiyim.’’

‘‘gelme o zaman.’’

‘‘türklük şuur ve gururun bunu gerektirir nurettin.’’

‘‘geleceğim.’’

‘‘neden?’’