amlılarla iletişim 101 dersi için sınıflara

bende bi umutsuz vakamı anlatayım size, ders çıkarırsınız en azından.

bundan bikaç ay önce oluyor bu olay. bi kızdan hoşlanıyorum ama öyle böyle değil bildiğiniz köpek gibi seviyorum. tabi biz iyi çocuk modundayız, öyle türlü türlü entrikalardan, adam gibi adam'dan haberimiz yok. sanıyorum ki ben ona iyi davranırsam, onu eşsiz hissettirirsem yada ona sevdiğimi söylersem, belki o da beni sever, birlikte oluruz diye düşünüyorum. olumsuz düşünceleri kafamdan atmışım, tamamen olumlu düşünüyorum her şeyi. açılcaktım kıza açılmasına ama bu bi başkasını seviyordu, aynı benim hissettiğim türden, köpek gibi seviyordu. üstelik her seferinde onu bana anlatıyordu. bu da yetmezmiş gibi onun için intahara kalkıştığından bile söz etmişti. ben bi karamsarlığa düştüm, kafadan gittin sen dedim, gibsen seninle birlikte olmaz dedim. ama demekle olmuyormuş işte, duygularıma hakim olamadım. bikaç kız arkadaşın tavsiyesiyle oturdum bi blog hazırladım buna. önce bana bu fikri verenlerin kafasını sonra kendi kafamı gibeyim emi. içine paso yazdım ama ne yazmak. hayatımda kasmadığım edebiyat.

bi şekilde blogu görmesini sağladım. gördüğünden emindim ama hiçbir şekilde ne mesaj atıyordu, ne de benim mesajlarıma cevap veriyordu. bildiğin bütün bağlantımız kopmuştu. en azından arkadaş olarak kalırız düşüncem bile gitmişti artık. sonra bi gün uzun bi mesajla yanıt verdi. kısaca olmaz diyordu, sen çok iyi birisin, senin gibi birini incitmeye, duygularıyla oynamaya hakkım yok, bi başkasını severken senin gibi iyi birisini incitemem tarzı, hafiften edebiyatta kasmış. hiçbi cevap vermedim 1 ay berduş gibi dolandım durdum. bu sürede bana yardımcı olan birileri de olmadı, çevremdekileri de kaybettim, herkesi her şeyi bi kız uğruna kaybettim. yetmezmiş gibi kızı da kaybettim. gururumu gibe gibe bi mesaj daha attım buna. lan dedim, belki hissettiklerimi tekrardan anlatırsam ona güzel bi şekilde, belki o da sever beni dedim. kafamı gibeyim ben aklımı mantığımı gibeyim. tersledi, "sen ve ben yani biz diye bir şey olmayacak" dedi. yıkıldım bildiğiniz. halbuki sevdiği çocuk onun için hiçbir şey yapmıyordu, onu giblemiyordu bile. lan gözlerimle şahit oldum kız yalvarıyordu çocuğa "ne olur doğum gününe kadar ayrılmayalım, sana sürpriz hazırlamak istiyorum" diye. ulan. adaletini gibeyim dünya, senin adaletini gibeyim. kızların mantığını gibeyim.

bi ay kadar daha berduş berduş takıldım. kafama öyle bi kodlamıştım ki, bana göre artık hiçbir kız hiçbir iyi muameleyi haketmiyordu, onlara hiçbir zaman sevdiğini söylemeyecektin, her defasında ağzına sıçıcaktın. öyle içime kaptırmıştım ki, günaydın diye gülümseyenlere bile gibtir lan diye tersler olmuştum. böyle yapınca daha fazla uzaklaştırdım kendimi onlardan. lan kızlar bana yakınlaşsın diye iyi çocuk oynuyorum yok, giblemeyen çocuğu oynuyorum yine yok. e ne istiyor bu dıbına koduklarım diye diye kafamı gibtim günlerce. sonra gibicidede nin başlığını buldum. evet onun mantığına göre de benimki gibi giblememe vardı ama o daha yumuşak bir şekilde, kızları incitmeden, aksine onları kendine çekicek bir şekildeydi. oturdum okudum bütün yazılanları. geriye kalan tek şey pratik kaldı.

biliyorum, sevdiğim kız ne yaparsam yapayım artık bana dönmeyecek. ama en azından ileriki ilişkilerimde yada aşık olduğum zamanlarda (illa ki olucaz dıbına koyim) kendimi ezik, iyi adam yerine adam gibi adam olarak tanıtmam gerekiyor. bu böyle olmalı. aksi halde eziliyorsunuz iyi çocuk damgası yiyorsunuz ve kızla bırak sevgiliyi, arkadaş bile kalamıyorsunuz. uzun oldu biraz ama içimi dökmem gerekiyordu. seviyorum sizi binler iyi ki varsınız.

edit: vay amk tam bugün 3 sene olmuş :d