Herkes bi anısını anlatıyormuş ben de kendime göre en rezil olduğum anlardan birini anlatayım. Sabahın 8.30unda fizik dersi vardı, üniliyim bu arada. anfi tıklım tıklım doluyordu, hatta ayakta kalanlar oluyordu bu yüzden erkenden gidip yerimi kapmıştım. daha sonra hoca geldi, sınıfın doluluğunu görünce "koordinatorluğe söylemiştim aslında sınıfı ikiye bölmeleri gerekiyordu, bi bakın isterseniz tekrardan progrdıbınıza" dedi. ben de tabi açtım baktım hemen, o anki sınıfım a15 gibi bir şeydi, ders progrdıbına baktım a17 gördüm.
hocaya seslendim :"hocam benimki değişmiş."
o da tabi bi bakın başka değişen var mı falan dedi. neyse sınıftan çıktım, ders progrdıbına bi baktım meğerse yarınki programa bakmışım amk. şimdi geri dönmem gerekiyor ama nasıl geri dönücem, ne diyecem. Neyse bu saatte geldik okula, dönüyüm geri sınıfa dedim. içeri bi girdim, anfi nerden baksan 120 kişi falan. "hocam yanlış bakmışım değişmemiş" dedim, yerime baktım çocuğun biri oturuyor tabi arkalar ayakta olduğu için biri gelip oturmuş hemen. çocuğun yanına gittim, herkes bana bakıyor amk. çocuğa "orası benim yerimdi" dedim. sonra hoca da şuraya bi sandalye koydum gel otur dedi. koyduğu yer resimdeki gibi bi amfinin en sol köşesi amk merdivenin ortası. gittim oraya oturdum 3 saat boyunca, adamların yürüyüş yoluna oturdum. kafamı hiç arkaya çevirmedim utançtan.

dıbına koyayım ne güzel hikayeydi bu niye tutmadı zütler
yaşadım ben bunu